Αν συνολικά η εργατική τάξη δεν ακολουθήσει το δρόμο των Χαλυβουργών…

    Φθινόπωρο του 2011, στη «Χαλυβουργία Ελλάδος», στον Ασπρόπυργο, οι μηχανές δουλεύουν στο φουλ για να καλύψουν τις συσσωρευμένες παραγγελίες από το εξωτερικό. Ξαφνικά, η εργοδοσία επικαλούμενη την οικονομική κρίση, που έχει αρχίσει να τσακίζει τις ζωές των εργαζομένων, στέλνει τελεσίγραφο στους εργάτες απαιτώντας  να αποδεχτούν να δουλεύουν λιγότερες ώρες τη μέρα και αντίστοιχα να μειωθούν οι μισθοί τους. Τους εκβιάζει πως αν δεν συμφωνήσουν  θα απολύσει 180 άτομα
και τους δίνει προθεσμία λίγες μέρες μέχρι να απαντήσουν. Μια μέρα πριν τη λήξη της προθεσμίας, ο ιδιοκτήτης του εργοστασίου, Μάνεσης, απολύει 18 εργάτες…
    Οι χαλυβουργοί δεν αιφνιδιάζονται. Ενωμένοι σαν γροθιά συσπειρώνονται στο σωματείο τους, σβήνουν τις μηχανές του εργοστασίου, και μέσα από μια μαζική γενική συνέλευση αποφασίζουν ν’ απαντήσουν στις απειλές και τους εκβιασμούς της εργοδοσίας με απεργία διαρκείας. Το ημερολόγιο γράφει 31 του Οκτώβρη 2011 και από τη μέρα αυτή αρχίζει να γράφεται μια από τις πιο ένδοξες σελίδες στην ιστορία του ταξικού εργατικού κινήματος της χώρας μας.
    Η απεργία των χαλυβουργών σύντομα θα ξεφύγει από τα στενά πλαίσια του εργοστασίου, και θα γίνει υπόθεση περισσότερων εργαζομένων και τμημάτων της κοινωνίας. Στον Ασπρόπυργο φτάνουν καθημερινά ψηφίσματα συμπαράστασης από συνδικάτα, σωματεία, σχολεία, φοιτητικούς συλλόγους, μαζικούς φορείς, και, παράλληλα με την υλική βοήθεια εκφράζεται η ταξική αλληλεγγύη εργαζόμενων απ’ όλη την Ελλάδα κι από το εξωτερικό.

Πάγωσε η τσιμινιέρα κι από έξω από την πύλη, εργάτες μαζεμένοι συζητάνε….

    Η εργοδοσία δε μένει με σταυρωμένα χέρια… Εναντίον των απεργών χαλυβουργών θα επιστρατευτεί κάθε μέσο που έχουν στη διάθεσή τους εργοδοσία και σύστημα. Η απειλή της απόλυσης και της πείνας, οι δήθεν «αγανακτισμένοι» απεργοσπάστες, τα αστικά ΜΜΕ που με λύσσα συκοφαντούν χυδαία τον αγώνα τους, η κρατική καταστολή, η βία των ΜΑΤ.
    Από την άλλη πλευρά, εργαζόμενοι σε άλλους χώρους δουλειάς (εργοστάσια, βιοτεχνίες και υπηρεσίες) εμπνέονται απ’ τον απεργιακό αγώνα των χαλυβουργών και κινητοποιούνται για τα δικαιώματά τους. Πολλοί ήταν αυτοί που στήριξαν τις προσδοκίες τους στον αγώνα των χαλυβουργών, βλέποντας στα αποφασισμένα τους πρόσωπα τους εαυτούς τους, που ίσως να ήθελαν αλλά δίστασαν και δε βρέθηκαν στη θέση τους… Πολλοί ήταν αυτοί που ως θεατές περίμεναν να νικήσουν οι χαλυβουργοί, γνωρίζοντας πως αυτό θα βοηθήσει τους ίδιους και όσους άλλους εργαζόμενους είχαν ακόμα τη δουλειά τους. Όμως, δεν είναι αρκετό να περιμένει κανείς από τους άλλους να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά… «Αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, αν δεν καούμε εμείς, πως θα γενούνε τα σκοτάδια λάμψη;»… Οι χαλυβουργοί αποφάσισαν να μη συμβιβαστούν. Δεν έσκυψαν το κεφάλι.
    Ο απεργιακός αγώνας των χαλυβουργών του Ασπροπύργου κράτησε 272 μέρες. Συσπείρωσε τμήματα της εργατικής τάξης και του λαού σε ένα πρωτοφανές δίχτυ ταξικής αλληλεγγύης, δέχτηκε μηνύματα συμπαράστασης και ταξικής αλληλεγγύης από πολλά διαφορετικά σημεία του πλανήτη, υμνήθηκε από την τέχνη.

Αν συνολικά η εργατική τάξη δεν ακολουθήσει το δρόμο των Χαλυβουργών…

    Στις 26 του Ιούλη 2012, πραγματοποιείται με τις δυνάμεις των ΜΑΤ στην πύλη του εργοστασίου, η τελευταία Γενική Συνέλευση των απεργών χαλυβουργών. Αποφασίζουν ο αγώνας τους να συνεχιστεί με άλλη μορφή και ψηφίζουν την αναστολή της απεργίας. Ο Γιώργος Σιφωνιός, πρόεδρος του Σωματείου, θα δηλώσει: «Αποφασίσαμε την αναστολή της απεργίας, όμως οι κινητοποιήσεις συνεχίζονται. Θα συνεχίσουμε να παλεύουμε με άλλα μέσα. Το σωματείο θα καθορίσει τη στάση του ανάλογα με το τι θα πράξει η εργοδοσία και η κυβέρνηση. Τον ηρωικό αγώνα που κάνουμε εδώ και 9 μήνες, δεν τον αφήνουμε. Δεν έχει τελειώσει τίποτα, συνεχίζουμε τον αγώνα μας».
    Οι εργάτες μπαίνουν στο εργοστάσιο για δουλειά έχοντας να αντιμετωπίσουν την τρομοκρατία της εργοδοσίας, που επιβάλλει διαθεσιμότητες και στη συνέχεια εκ περιτροπής εργασία.
Τους επόμενους μήνες με μεθοδεύσεις των εργοδοτικών εργαζομένων (διοικητικό προσωπικό, διευθυντές και εργάτες) πέφτει το κάστρο του ταξικού σωματείου, και αρκετοί εργάτες εξαναγκάζονται σε οικειοθελείς απολύσεις.

     Η Επιτροπή Απολυμένων Αγωνιστών Χαλυβουργών Ασπροπύργου, που στο μεταξύ έχει συστηθεί, στηρίζει όσο και όπου μπορεί απολυμένους χαλυβουργούς με σοβαρά προβλήματα, οργανώνει εκδηλώσεις αλληλεγγύης, συμμετέχει σε κινηματικές ενέργειες, και μεταδίδει την εμπειρία του Αγώνα των Χαλυβουργών στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ενώ σε συνεργασία με το Συνδικάτο Μετάλλου Αττικής, παλεύει για δουλειά με πλήρη δικαιώματα και αξιοπρεπείς μισθούς.
Από το 2012 στήνεται βιομηχανία διώξεων σε βάρος των χαλυβουργών και δεκάδες εργάτες σέρνονται σε δίκες (μέχρι τις μέρες μας), με ανυπόστατες κατηγορίες, ενώ από την αρχή της απεργίας εργάτες έχουν χάσει τη ζωή τους από εγκεφαλικά και καρκίνους και οι περισσότεροι χαλυβουργοί έχουν μείνει άνεργοι ή ημιαπασχολούνται.
    Τον Ιούνη 2014 ο Μάνεσης με την στήριξη της ΓΓ του Υπουργείου Εργασίας και της ΓΣΕΕ απολύει 45 εργάτες, από τους 82 που είχαν απομείνει.

Πρωτοχρονιά 2012 στη Χαλυβουργία: 63 μέρες απεργίας…

    Δεν θα ξεχαστούν ποτέ οι παγωμένες νύχτες στην πύλη της Χαλυβουργίας, γύρω από τα βαρέλια με τις αναμμένες φωτιές. Οι συγκεντρώσεις και οι συναυλίες αλληλεγγύης, οι διανομές τροφίμων και ειδών ανάγκης, τα χριστουγεννιάτικα κάλαντα του χαλυβουργού, η απεργιακή πρωτοχρονιά στο κλειστό εργοστάσιο. Θα μας συντροφεύουν πάντα τα βουρκωμένα απ’ τη συγκίνηση, κοκκινισμένα απ’ την αυπνία μάτια, οι σφιγμένες γροθιές και οι ζεστές αγκαλιές που άφηναν ν’ ακουστεί ο χτύπος της καρδιάς του δίκιου του εργάτη, οι βραχνιασμένες απ’ την ένταση και το ξενύχτι φωνές των απεργών και των αλληλέγγυων. Θα μας δίνουν κουράγιο, θα φωτίζουν τα επόμενα αγωνιστικά βήματά μας, θα μας εμπνέουν.
    Η απεργία των χαλυβουργών ήταν ένας αγώνας ηρωικός. Ένα μάθημα ανυπόταχτης θέλησης, αξιοπρέπειας και περηφάνιας σε όλους εμάς, σε όλη την εργατική τάξη που δεν τον έκανε στο σύνολό της δική της υπόθεση, δεν του έδωσε τη δυναμική που απαιτούσαν οι συνθήκες, δεν τον γιγάντωσε.

Πανό αλληλέγγυων στον τοίχο του εργοστασίου της Χαλυβουργίας

    Η μεγάλη απεργία των χαλυβουργών έδειξε για μια ακόμα φορά πως χαμένος αγώνας είναι μόνο αυτός που ποτέ δεν δόθηκε. Ανέδειξε τη δύναμη και την αξία του ενωμένου ταξικού αγώνα, το μεγαλείο της εργατικής αλληλεγγύης, έσπασε το φόβο της εργοδοσίας, προκάλεσε σοβαρό πλήγμα στην «κανονικότητα» και το «ρεαλισμό», που θέλουν τους εργάτες δούλους, χτύπησε τη μοιρολατρία αλλά και τη λογική του συμβιβασμού που καλλιεργεί ο εργοδοτικός – κυβερνητικός συνδικαλισμός.
Οι εργάτες χαλυβουργοί έγιναν συνώνυμο της πρωτοπορίας της ταξικής συνείδησης, του αγωνιστικού πάθους, της δύναμης, της αισιοδοξίας, της αξιοπρέπειας, της ταξικής περηφάνιας.  Οι εννιά μήνες του ηρωικού  αγώνα τους «κυοφόρησαν» πείρα και συμπεράσματα για τους ίδιους και ολόκληρη την εργατική τάξη, με κυριότερο ότι δεν είναι αρκετά η αγωνιστική διάθεση και ο ηρωισμός για να πετύχει ένας αγώνας. Χρειάζεται ταξικός προσανατολισμός, πείρα και ικανότητα για να αντιμετωπίσεις τον αντίπαλο και τους μηχανισμούς του. Όταν οι εργάτες οργανωθούν και μαζί με τους συμμάχους τους αποφασίσουν να διεκδικήσουν τον πλούτο που παράγουν, κανένας Μάνεσης, κανένα εργοδοτικό τσιράκι, καμιά τρομοκρατία και καταστολή δεν θα μπορέσει να τους εμποδίσει να καταχτήσουν το στόχο τους.
    Αντί άλλου επιλόγου, ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από την εισήγηση που ψηφίστηκε στη συνέλευση των χαλυβουργών, τον Ιούλη του 2012, για την αναστολή της απεργίας:

Ένα από πολλά μηνύματα που έστειλαν μικροί μαθητές

προς τους απεργούς χαλυβουργούς, που εκτέθηκαν στο χώρο

του εργοστασίου τις μέρες της μεγάλης απεργίας

 «Ρίξαμε αρκετό σπόρο, και είμαστε σίγουροι ότι το επόμενο διάστημα θα αποδώσει καρπούς για όλους τους εργαζόμενους. Οι πιο μεγάλοι και σκληροί αγώνες είναι μπροστά μας. Γνωρίζουμε ότι η ιστορία το έφερε να βρεθούμε στην εμπροσθοφυλακή αυτού του αγώνα. Δεν πήραν όμως τα μυαλά μας αέρα, γιατί έχουμε συνειδητοποιήσει, πως ένα μικρό τμήμα της εργατικής τάξης όπως είμαστε εμείς, δεν μπορεί να τα βάλει με όλο τον κρατικό μηχανισμό, να ανατρέψει την κατάσταση, αν συνολικά η εργατική τάξη δεν ακολουθήσει το δρόμο των Χαλυβουργών, αν δεν αλλάξουν οι γενικότεροι πολιτικοί συσχετισμοί και στο εργατικό κίνημα».

Από την Κατιούσα