Τα αφεντικά είναι φίλοι μας…

Όταν η εθελοδουλεία θέλει να αποκτήσει

 δικό της σωματείο

Πριν από λίγες ημέρες, ένας διανομέας (πακετάς-ντελιβεράς) άφηνε στο δρόμο την τελευταία του πνοή, λίγα λεπτά πριν την αλλαγή της ώρας. Δεκάδες ατυχήματα όλο το χρόνο, πολλά εξ αυτών θανατηφόρα, φέρνουν στην επιφάνεια τους κινδύνους του επαγγέλματος και τις άθλιες συνθήκες εργασίες των ντελιβεράδων, που βρίσκονται εκτεθειμένοι στην πίεση, τις
καιρικές συνθήκες και την εργοδοτική ασυδοσία που έχει δεκάδες μορφές και ονόματα (μαύρη απλήρωτη εργασία, εντατικοποίηση, υπερωρίες χωρίς ρεπό κοκ).

Ωστόσο ένας συνάδελφος του αδικοχαμένου πακετά, πάτησε πάνω στην οργή και την αγανάκτηση για το θάνατό του, για να ξεκινήσει μια κίνηση που φιλοδοξεί να γίνει σωματείο. Με τη διαφορά πως αυτό θα είναι κάτι σα λέσχη συζήτησης κι ομαδικών παραγγελιών (για κράνη πχ) ή στην καλύτερη συνεννόησης, χωρίς καμία ταξική στόχευση και διεκδίκηση.

Δεν ξέρει κανείς τι να σταχυολογήσει και σε ποιο σημείο να σταθεί πρώτα.
    -Τα δεκάδες τροχαία οφείλονται στο ότι οι διανομείς κάνουν τα πάντα -δηλ κάθε είδους παρανομία
    -Κανείς υπεύθυνος σε μαγαζί και κανένα αφεντικό δεν υποχρέωσε τους διανομείς να τρέχουν ή να περνάνε φανάρια με κόκκινο. Συνεπώς η ευθύνη είναι όλη δική τους, γιατί χρονική πίεση υπάρχει για όλους, αυτοί όμως πρέπει να είναι ήρεμοι γιατί οδηγούν.
    -Οι περισσότεροι είναι φίλοι με τα αφεντικά και έχουν καλύτερα μεροκάματα σε σχέση με την υπόλοιπη Ελλάδα. Φίλοι τους είναι κι η ομάδα ΔΙΑΣ και η τροχαία, που τις πιο πολλές φορές τους την χαρίζει για τις μικρές παρανομίες που κάνουν.
    -Οι συναντήσεις του σωματείου μπορούν να ασχολούνται με καίρια ζητήματα, όπως ποιο αδιάβροχο θα πάρουν οι διανομείς, ποιο συνεργείο θα προτιμήσουν κτλ.
    -Δε φτιάχνουν το σωματείο για να κάνουν απεργίες και να μη δουλεύουν (γιατί προφανώς αυτός είναι ο στόχος των απεργών), ούτε γιατί έχουν προβλήματα. Αλλά για να αλλάξουν αυτοί οι ίδιοι…

Η ορθογραφία είναι ασφαλώς το μικρότερο πρόβλημα στα παραπάνω και εντελώς δευτερεύον μπροστά στο περιεχόμενο, που θα μπορούσε να έχει ως μουσική υπόκρουση και το γαρδελικό: εγώ δε θέλω μεροκάματο, θέλω χιλιάρα μηχανή και θάνατο…
Μικρή λεπτομέρεια: σύμφωνα με τις πληροφορίες μας, ο συγκεκριμένος διανομέας, που ξεκίνησε την πρωτοβουλία για το “σωματείο”, δε δούλευε στην ίδια επιχείρηση, έχει όμως το ίδιο αφεντικό με το διανομέα που σκοτώθηκε. Εξάλλου όλοι φίλοι και μια μικρή οικογένεια δεν είμαστε; Αυτό δεν ισχύει μόνο σε κοινωνίες όπως η χανιώτικη και η κρητική ευρύτερα, όπου και λόγω των εκτεταμένων συγγενικών δικτύων αυτές οι αντιλήψεις προβάλλονται κάπως εντονότερα, ούτε είναι θέμα “μεγέθους” της επιχείρησης. Το μικροαφεντικό και η πολυεθνική μπορεί να καλλιεργούν ακριβώς την ίδια αντίληψη, με τη δεύτερη μάλιστα να προσφεύγει σε ποιο “επιστημονικές” μεθόδους.

Η συγκεκριμένη περίπτωση είναι ασφαλώς η έννοια του εργοδοτικού συνδικαλισμού. Κι είναι διπλά ανησυχητικό να βλέπει κανείς πως δεν κινείται ως πρωτοβουλία από επαγγελματίες εργατοπατέρες, αλλά από εργάτες που έχουν χάσει την ταξική τους συνείδηση και θεωρούν πως… τα αφεντικά είναι φίλοι μας.