Ο Κόκκινος Στρατός απελευθερώνει το Αουσβιτς

27/1/1945. Ο Κόκκινος Στρατός απελευθερώνει το Αουσβιτς των κρεματορίων. 6.000.000 άνθρωποι θύματα του πιο στυγερού εγκλήματος στην ιστορία. 27 Ιανουαρίου: Διεθνής Ημέρα Μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος. Διαρκής υπόμνηση τι σημαίνει ναζισμός και φασισμός. #AntiNaziGr

Ως γνωστόν, το στρατόπεδο του Αουσβιτς από τη ναζιστική κατοχή το απελευθέρωσε ο Κόκκινος Στρατός, στην επιχείρησης της
Πολωνίας, προελαύνοντας προς το Βερολίνο, δίνοντας πάνω από 600 χιλιάδες θύματα Σοβιετικούς στρατιώτες.
Κι όμως, μετά τις γνωστές ανατροπές στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, διαστρεβλώνοντας πλήρως τα ιστορικά γεγονότα και την ιστορία του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, οι κυβερνήσεις των χωρών αυτών, που εγκαταστάθηκαν μετά την αντεπανάσταση, το θεωρούν... κατοχή από τη Σοβιετική Ενωση!!

Οσον αφορά το στρατόπεδο του Αουσβιτς, αποτελούνταν από 3 στρατόπεδα συγκέντρωσης (Αουσβιτς Ι, Αουσβιτς ΙΙ - Μπιρκενάου και Αουσβιτς ΙΙΙ - Μόνοβιτς, που ήταν στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας στο εργοστάσιο της «BUNA - WERKE IG FARBEN»). Εδώ εξοντώθηκαν, με φρικτό τρόπο, πάνω από 3.000.000 κρατούμενοι -τα 2,5 εκατομμύρια εξοντώθηκαν με αέρια και 500 χιλιάδες πέθαναν από πείνα και διάφορες ασθένειες. Τα ίδια τα «ευρήματα» που εκτίθενται μέσα στο Μουσείο Μνήμης του στρατοπέδου προκαλούν την οργή και τον αποτροπιασμό και καταδεικνύουν τα, ασύλληπτα για τον ανθρώπινο νου, εγκλήματα των ναζί, που πρέπει να φρονηματίζουν τις νεώτερες γενιές, ώστε, ποτέ πια, να μην επιτρέψουν στο φασιστικό - ναζιστικό τέρας, που είναι γέννημα θρέμμα του καπιταλισμού, να επανακάμψει στο ιστορικό προσκήνιο.

Παιδιά θύματα ιατρικών πειραμάτων στο Αουσβιτς

                                                                Μαρτυρία
Η Βάσω Σταματίου είναι από τις ελάχιστες Ελληνίδες που, χωρίς να είναι Εβραίες, έφτασαν έως το στρατόπεδο του Αουσβιτς. Μεταφέρθηκε μαζί με άλλες συγκρατούμενές της από τις φυλακές του Παύλου Μελά στις φυλακές Μπάνιτσε έξω από το Βελιγράδι. Από εκεί στις 28-6-1944 μεταφέρθηκε στο Αουσβιτς με αριθμό 82224.
 Συγκλονιστικό το βιβλίο της με τίτλο «Βαρούμ» («Γιατί;») που κυκλοφόρησε πριν μερικά χρόνια κι όμως ελάχιστα προβεβλημένο, είναι άγνωστο στους πολλούς. Περιγράφει το στρατόπεδο του θανάτου σαν ένα «τέλειο σύστημα για την εξαφάνιση της ανθρωπιάς, για το στραγγαλισμό της σκέψης, την εκμηδένιση της όποιας προσωπικότητας... ώστε στο τέλος να βγαίνουν μάζες ανθρώπων, άβουλες, με εντελώς όμοιες σκέψεις και στο τέλος τέλος με καθόλου σκέψεις. Να βγαίνουν φιγούρες αδιάφορες, ανέκφραστες, χωρίς βλέμμα, χωρίς χαμόγελο, χωρίς αισθήσεις, χωρίς μνήμη, χωρίς όνειρα, με μια μοναδική ως τη στιγμή που ξεψυχούσαν επιθυμία, να βρουν κάτι να δαγκώσουν...» (σ.σ. τον ίδιο στόχο οι σημερινοί κρατούντες προσπαθούν να πετύχουν με πιο «εκσυγχρονισμένα» μέσα όπως την πλύση εγκεφάλου μέσω των ΜΜΕ, με τα ναρκωτικά και τόσα άλλα).

Σοβιετικοί στρατιώτες απελευθερώνουν τις κρατούμενες στο στρατόπεδο του Αουσβιτς. Οι γυναίκες της φωτογραφίας είναι πολιτικές κρατούμενες, κομμουνίστριες από τη Σοβιετική Ενωση, όπως δείχνουν τα σήματα που φορούν στο

                                             
                                                              Πάθος για κυριαρχία

Ενα από τα πιο οδυνηρά ερωτήματα που την απασχόλησαν όσο ήταν στο κολαστήριο ήταν η συμπεριφορά γυναικών που ήταν κι αυτές κρατούμενες, αλλά βαθμούχοι (π.χ. Εβραίες από τη Θεσσαλονίκη ή Πολωνέζες), προς τις συγκρατούμενές τους: «Στο Αουσβιτς, γράφει, το ότι δεν καταλάβαινες πολωνέζικα και γερμανικά ήταν μια ωραία ευκαιρία για τις καπο, τις βαθμούχες δηλαδή, που έπρεπε να δέρνουν, όσο μπορούσαν πιο πολύ. Πολλές φορές είχα αναρωτηθεί πώς δεν πονούσαν τα δάχτυλά τους από τόσο μανιασμένο ξύλο. Ακατανόητο πώς είχαν βρεθεί τόσες πολλές νέες γυναίκες αφιονισμένες από μίσος για άλλες γυναίκες όμοιές τους... το περίεργο ήταν πως κι όταν δεν υπήρχε κανείς Γερμανός μπροστά, η μανία για ξύλο εξακολουθούσε με το ίδιο πάθος... Οχι, δεν ήταν μόνο για χάρη των Γερμανών. Οχι, δεν ήταν μόνο για να σώσουν τη μαγκωμένη ζωή τους με τα ουφίκια. Ηταν και για το δικό τους εαυτό. Για τη δική τους ανάγκη να κυριαρχήσουν πάνω σε μια άλλη μαγκωμένη ζωή.

Ναι, ήταν η τραγική διαπίστωσή μου: Εδερναν, επειδή είχαν δαρθεί. Ταπείνωναν, επειδή είχαν ταπεινωθεί. Επρεπε να διαλυθούν κι άλλες, όπως είχαν διαλυθεί κι αυτές. Ενα παράλογο είδος εκδίκησης για τον ξεπεσμό τους».

Είναι ίσα κι όμοια αυτοί που έφτιαξαν τοΆουσβιτς με αυτούς που λευτέρωσαν τους κρατούμενούς του;

Εμετικοί «αστεϊσμοί» Μιχαλολιάκου-χρυσαυγιτών για τα θύματα του Άουσβιτς