2.154 καλημέρα και καλή δουλειά!

Μπορεί να τους είδες στη στάση το ξημέρωμα, σφιγμένους στα παλτά τους να τρέμουν δίπλα σου περιμένοντας το λεωφορείο. Ίσως να μπήκατε στο ίδιο τρόλεϊ ή ακόμη και να κατεβήκατε στην ίδια στάση. Μπορεί να σε σκούντησαν κατά λάθος αφηρημένοι καθώς βάδιζαν γρήγορα να προλάβουν να πάνε για δουλειά στην ώρα τους. Ίσως να έμεναν στο απέναντι διαμέρισμα ή στη δίπλα πολυκατοικία.
Τους ξέρεις, τους είδες, μιλήσατε… Δεν είναι άγνωστοι, δεν είναι ανώνυμοι, δεν είναι κάποιοι, δεν είναι λίγοι. Είναι 2154 συνάδελφοί σου, που έφυγαν το πρωί από το σπίτι τους για το μεροκάματο, χαιρέτησαν τις οικογένειές τους και υποσχέθηκαν πως θα γυρίσουν το βράδυ με “το ψωμί στο τραπέζι των φτωχών”, εκείνο το ψωμί του Ρίτσου στο καπνισμένο του τσουκάλι. Δε γύρισαν όμως ποτέ πίσω, διότι η αξία της ανθρώπινης ζωής βαραίνει λιγότερο στην καπιταλιστική πλάστιγγα που γέρνει πάντα προς τα κέρδη των επιχειρήσεων. Δεν είναι εργατικά δυστυχήματα, είναι προμελετημένα εγκλήματα, εκ προθέσεως και κατ’ εξακολούθηση. Οι εγκληματίες κυκλοφορούν εκεί έξω ελεύθεροι, κολυμπάνε στα πλούτη και αποτελούν τα εκλεκτά μέλη της σάπιας ελίτ του κεφαλαίου. Δεν έχυσαν ούτε μία σταγόνα δάκρυ για αυτούς που έχυσαν ποτάμια αίματος στα σφαγεία τους.

Τους ξέρεις, ο τελευταίος σκοτώθηκε μόλις προχθές το απόγευμα, εδώ δίπλα σου στα Οινόφυτα, την ώρα που πιθανώς εσύ έβλεπες ποδόσφαιρο και έπινες καφέ. Μη νοιώσεις άσχημα ακόμα δεν ευθύνεσαι εσύ για το χαμό του. Έχεις να σκεφτείς άλλους 2153 από την αρχή του υπέρλαμπρου Millennium. Αλλάξαμε χρόνο, αιώνα, χιλιετία, αλλάξαμε εποχή, αλλάξαμε νόμισμα, ξεχάσαμε όμως να αλλάξουμε την κοινωνία. Σε λιγότερο από 20 χρόνια, από το Γενάρη του 2000 μέχρι σήμερα, 2154 συνάνθρωποί μας έχασαν τη ζωή τους στα εργατικά κάτεργα. Μην ξεγελιέσαι δεν είναι μόνο γιαπιά, σκαλωσιές και γαλαρίες ορυχείων, δεν είναι μόνο φάμπρικες και αποθήκες, είναι και δρόμοι και γραφεία και μαγαζιά. Και όλοι αυτοί είναι οι επίσημοι, οι καταγεγραμμένοι, οι νόμιμοι, οι επώνυμοι. Υπάρχουν και μερικές χιλιάδες ανεπίσημοι, ανώνυμοι, λαθραίοι, παράνομοι, ανύπαρκτοι, μετανάστες που τους παράχωσαν σε μια χωματερή και οι μάνες τους κάτι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά δεν έμαθαν ποτέ τι απέγιναν εκείνα τα παιδιά που κάποτε θήλασαν στην αγκαλιά τους. Τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού…

Η ψυχρή και απελευθερωμένη από κάθε συναισθηματισμό επιστήμη της στατιστικής μας μιλάει ξεκάθαρα με αμείλικτους αριθμούς δια στόματος ΕΛΣΤΑΤ και Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας. Ο τραγικός απολογισμός είναι 2154 νεκροί εργάτες από το 2000 ως σήμερα. 19 νεκροί εργάτες από την Πρωτοχρονιά του 2019. Ο Ριζοσπάστης στις 22 Νοέμβρη 2018 παρατηρεί ορθώς πως στα χρόνια της κρίσης, ενώ διευρύνεται η ευελιξία στην εργασία, ενώ αυξάνεται η ανεργία, ταυτόχρονα αυξάνονται και τα εργατικά ατυχήματα και δυστυχήματα. Πώς όμως μπορεί να συμβαίνει αυτό το μαθηματικό παράδοξο, το οποίο αν εκφράσουμε στο καρτεσιανό σύστημα παρατηρούμε στον έναν άξονα πως μειώνονται οι θέσεις εργασίας και οι εργατοώρες και στον άλλο αυξάνονται τα εργατικά ατυχήματα και δυστυχήματα; Αν λάβουμε υπόψη πως παράλληλα με αυτά, κατά τα χρόνια της κρίσης τους, έχουμε άλλο ένα «παράδοξο» κατά το οποίο οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι, το θολό τοπίο αρχίζει να ξεθαμπώνει.

Και εδώ μπαίνει στη συζήτησή μας για μία ακόμη φορά ο Καρλ Μαρξ, ο οποίος έρχεται να ξεκαθαρίσει εντελώς το τοπίο και μας υπενθυμίζει πως «Σίγουρα η θέληση του κεφαλαιοκράτη είναι να παίρνει όσα περισσότερα μπορεί να πάρει. Εκείνο όμως που έχουμε να κάνουμε εμείς είναι να μη φλυαρούμε γύρω από τη θέλησή του, αλλά να εξετάζουμε την εξουσία του, τα όρια αυτής της εξουσίας και το χαρακτήρα αυτών των ορίων». Αυτά μας λέει ο Μαρξ στο “Μισθός, Τιμή και Κέρδος” (το οποίο εκδόθηκε και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή). Ποια είναι όμως τα όρια αυτής της εξουσίας που ασκεί ο κεφαλαιοκράτης στην εργατική τάξη για να “αυγατέυει των κερδών του το σωρό”; Στην τελευταία εικοσαετία του εκσυγχρονισμού το εργατικό κίνημα περνά ξανά το δικό του μεσαίωνα. Οι αντεργατικοί νόμοι διαδέχονται ο ένας τον άλλον και το εργατικό δίκαιο – ευρωπαϊκό και ελληνικό – έχει μετατραπεί σε αρωγό επενδύσεων των ισχυρών. Εμείς μόνο χάνουμε αιματοβαμμένες κατακτήσεις αιώνων και δικαιώματα. Εκείνοι μόνο κερδίζουν χρήμα.

Τα όρια λοιπόν, αν υπάρχουν, είναι τόσο αχνά που εν ριπή οφθαλμού η εργοδοσία τα σβήνει και τα ξαναχαράσσει λίγο πιο βαθιά στα σπλάχνα μας. Θυμάμαι από το λύκειο ένα ελεεινό μάθημα της τεχνολογικής κατεύθυνσης, το ΑΟΔΕ γνωστό και ως Μάνατζμεντ, στο οποίο μάλιστα εξεταζόμασταν και πανελλαδικώς, να μας μαθαίνει τις φιλελεύθερες εκείνες θεωρίες των σχολών Τέιλορ και Φρίντμαν που μας έλεγαν πώς αυξάνονται τα κέρδη των επιχειρήσεων. Το πρώτο και κύριο είναι σαφώς η μείωση του λειτουργικού κόστους. Δηλαδή μισθοί και επιδόματα, ασφαλιστικές εισφορές και κάθε άλλη εργατική παροχή. Στο βωμό των κερδών μπαίνουν και άλλες περικοπές υπό την ανοχή του κρατικού μηχανισμού. Έλλειψη μέσων προστασίας, κατάχρηση ωραρίων και ότι άλλο προφυλάσσει τα κέρδη του κεφαλαιοκράτη. Εργάτες που αργοπεθαίνουν από την κούραση σε ετοιμόρροπες σκαλωσιές χωρίς μέτρα προστασίας, χωρίς την παραμικρή εξασφάλιση πως θα γυρίσουν στο σπίτι τους το βράδυ ζωντανοί και ολόκληροι. Και αν δεν είναι τόσο παραγωγικοί όσο τους θέλει ο εργοδότης, ένας από αυτούς που δεν πρέπει να κατηγορούμε εμείς οι αχάριστοι κομμουνιστές διότι δίνουν ψωμί στο λαό, τότε απλά ο εργάτης παροπλίζεται χωρίς καμιά αποζημίωση, χωρίς καμιά δικαιολογία, εξάλλου τόσοι περιμένουν εκεί έξω στην ουρά για να δουλέψουν… Όπως μας λέει και ο Γιώργος Σκούρτης “και μην ξανάρθεις στη δουλειά, ορθά-κοφτά”.

Τίς πταίει αγαπητοί μου φίλοι τελικά; Ο εργοδότης που μας πετάει το ξεροκόμματο υπό την ανοχή του κράτους και πάντα σύννομα, λαμβάνοντας υπόψη το εκάστοτε ισχύον εργατικό “δίκαιο”; (μα δεν ακούγεται εντελώς οξύμωρος αυτός ο συνδυασμός λέξεων;) Οι υπαλληλικές κυβερνήσεις των Ε.Ε και ΝΑΤΟ που κυβερνούν αυτό τον τόπο; Τα δημοκρατικά και προοδευτικά, φιλελεύθερα και σοσιαλιστικά εκείνα κόμματα (πλην ΚΚΕ σαφώς) που ψηφίζουν αντάμα, πέρα από σημαίες και χρώματα, συνθήκες Μάαστριχτ, μνημόνια, ευρωπαϊκές οδηγίες και νόμους, πάντα προσανατολισμένα προς το κέρδος του κεφαλαίου; Η ξεπουλημένη ΓΣΕΕ των εργοδοτών και οι εργατοπατέρες που κατέστρεψαν με τον κομματικό τους συνδικαλισμό το εργατικό κίνημα; (ευχαριστούμε Ανδρέα) Ο λαός που αποτελεί το εκλογικό σώμα που ψηφίζει αυτά τα κόμματα; Οι εργάτες που είτε έχουν υπνωτιστεί πλέον από την αδιαφορία και τον ωχαδερφισμό (και πάλι ευχαριστούμε Ανδρέα) και δεν αποχωρίζονται τον καναπέ τους; Οι προλετάριοι που δεν αντιλαμβάνονται αυτό που εδώ και 170 χρόνια βροντοφωνάζει το μανιφέστο των Μαρξ και Ένγκελς, πως το μόνο που έχουν να χάσουν είναι οι αλυσίδες τους; Η ανελέητη τρομοκρατία που τους ασκούν τα αφεντικά, απειλώντας τους πως αν συνδικαλιστούν, αν απεργήσουν, αν διεκδικήσουν θα απολυθούν και θα αφήσουν στο δρόμο την οικογένειά τους; Φταίνε όλα αυτά μαζί και ακόμη περισσότερα. Φταίμε όλοι εμείς που δεν έχουμε γκρεμίσει αυτό το απόβαρο από τις πλάτες μας με μια κίνηση, φταίμε που τους ανεχόμαστε κρυμμένοι στα ολόχρυσα κλουβάκια μας, νοικοκυραίοι που δε νοιάζονται για τον διπλανό τους, μη βρουν κανέναν μπελά και κοιτάζουν πάντα τη δουλειά τους και μόνο.

Τώρα ναι, μπορείς να νοιώσεις άσχημα για το χαμό των 2154 συναδέλφων σου, τώρα ξέρεις τι γίνεται και είσαι μέρος αυτού, τώρα είσαι συνένοχος στο έγκλημα με την ανοχή σου, με την αδιαφορία σου, με την αμέλειά σου. Τώρα συνειδητοποιείς γιατί σε ζαλίζει συνεχώς αυτός ο γραφικός συνάδελφος που κρατάει το πάκο με τις ανακοινώσεις, όταν σε πετύχει στο διάδρομο, στο κυλικείο, στην αυλή για τσιγάρο και σου ζητά να γραφτείς στο σωματείο σου, να απεργήσεις, να κατέβεις στο συλλαλητήριο, να στηρίξεις τους συναδέλφους σου, να υπερασπιστείς τον ίδιο σου τον εαυτό απέναντί στις αντεργατικές συμπληγάδες που όσο πάει και στενεύουν, έστω και τώρα λίγο πριν σε λιώσουν εντελώς. Δεν είναι αργά, το ΠΑΜΕ είναι εκεί και σε περιμένει, σε καλεί, ξέρεις που θα το βρεις, ακολούθα το τραγούδι του “Στ’ αφεντικά τη δύναμή μας δεν πουλάμε, στην εκμετάλλευση δεν σκύβουν οι λαοί, έλα μαζί να πάμε εργάτη με το ΠΑΜΕ, στους ταξικούς αγώνες κρίνεται η ζωή.”