Η κάβα ειδήσεων που γεμίζει τον κενό χρόνο ελλείψει άλλων πιο εμπορικών νέων περιλαμβάνει και το κλασικό παράδειγμα ενός μαινόμενου ηλικιωμένου ζευγαριού του οποίου διέρρηξαν το σπίτι και πλέον ελλείψει αστυνόμευσης σκέφτεται να αγοράσει ένα όπλο και να πάρει το νόμο στα χέρια του. Στην Ομόνοια άλλωστε μπορεί κανείς να προμηθευτεί ένα όπλο στα στέκια της μαύρης αγοράς έναντι περίπου 3.000€.
Υπάρχουν όπλα διαφορετικής ισχύος και εμβέλειας, παλαιότερης ή νεότερης τεχνολογίας και κατασκευής, φυσικά με το αντίστοιχο κόστος το καθένα. Ωστόσο το ισχυρότερο όπλο όλων των εποχών εφευρέθηκε ήδη στα χρόνια του Μεγάλου Αλεξάνδρου, πίσω στα 350 π.Χ. και ονομάζεται εφημερίδα. Ένα όπλο που εξελίχθηκε και πήρε άλλες διαστάσεις το 1430 τότε που ο Ιωάννης Γουτεμβέργιος εφηύρε την τυπογραφία και άλλαξε για πάντα τον κόσμο. Η εφημερίδα είναι η ενσάρκωση της προπαγάνδας, ενός όπλου πιο ισχυρού και από τα πυρηνικά. Η εφημερίδα είναι όργανο της δημοκρατίας, όπως έγραφε και ο υπότιτλος της “Νέας Εφημερίδας του Ρήνου” της οποίας η ίδρυση και η αρχισυνταξία ανήκει στον Καρλ Μαρξ και στην οποία αρθρογραφούσε ο Φρίντριχ Ένγκελς. Διαβάζουμε από το Ριζοσπάστη της 5 Ιούνη του 2011 πως “Στην ουσία, η εφημερίδα αυτή ήταν το βήμα της διάδοσης της επιστημονικής κοσμοθεωρίας, ως το επίπεδο που είχαν ως τότε επεξεργαστεί οι Μαρξ – Ένγκελς, αλλά και ένα φλογερό πολιτικό όργανο για τα συμφέροντα του προλεταριάτου”.
Και δεν είναι μόνον ο Μαρξ που υπηρετούσε τη δημοσιογραφία και θεωρούσε την εφημερίδα ως όργανο στην υπηρεσία του προλεταριάτου, αναγνωρίζοντας την αξία του επαναστατικού τύπου. Διαβάζουμε από τα Άπαντα Λένιν (Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, τόμος 5, σελ. 11) πως “H εφημερίδα δεν είναι μόνο συλλογικός προπαγανδιστής και συλλογικός διαφωτιστής, μα και συλλογικός οργανωτής”. Με αυτόν τον τρόπο ο Λένιν όρισε την πολύ μεγάλη σημασία της εφημερίδας του κόμματος, στο άρθρο του “Από πού ν’ αρχίσουμε” ήδη από τα 1901. Ο Λένιν στέγασε τους Ρώσους Σοσιαλιστές φυγάδες στην περίφημη σπίθα του, την Ίσκρα. Κατόπιν, στα 1905 ο Λένιν διαπιστώνει την ανάγκη έκδοσης μαζικής καθημερινής εφημερίδας των εργαζομένων Μπολσεβίκων και έτσι γεννιέται η Πράβντα, η οποία μετά τη Μεγάλη Σοσιαλιστική Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917, αποτέλεσε το επίσημο όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ, παράλληλα με την Ιζβέστια, την εφημερίδα των Σοβιέτ.
Και από τη Νέα Εφημερίδα του Ρήνου, την Ίσκρα, την Ιζβέστια και την Πράβντα φτάνουμε στην Ελλάδα και συναντούμε το όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, τον ηρωικό Ριζοσπάστη που από τον Ιούνιο του 1916, έχει επιζήσει όλων των βασανιστηρίων, των διωγμών, των κρίσεων, της παρανομίας και εκδίδεται ασταμάτητα, καθημερινά (πλην Δευτέρας) εδώ και 103 χρόνια, πάντοτε πιστός στο συμφέρον της εργατικής τάξης, πάντοτε πρωτοπόρος στη μάχη για το σοσιαλισμό και τη λαοκρατία, πάντοτε να προτρέπει στον υπότιτλό του τους προλετάριους όλων των χωρών να ενωθούν. Αυτό είναι το ισχυρότερο όπλο του κόσμου το οποίο τάσσεται στην υπηρεσία μας κάθε πρωί και μας περιμένει να ξεκινήσουμε μια νέα μάχη, στη δουλειά, στη σχολή, στη γειτονιά, στο σπίτι, σε οποιοδήποτε μέρος χτυπάει η καρδιά του λαού. Ο Ριζοσπάστης βρίσκεται κάθε μέρα δίπλα μας και κοστίζει μόλις ένα ευρώ. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να πάμε μέχρι το περίπτερο και να αγοράσουμε ένα φύλλο, να το διαβάσουμε και να διαδώσουμε τις θέσεις του κόμματος, να συζητήσουμε τα αληθινά γεγονότα που πραγματικά βασανίζουν την εργατική τάξη, να οργανώσουμε τη δράση μας, να ενημερωθούμε για τις δραστηριότητες του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, να καταλάβουμε τι συμβαίνει γύρω μας σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, να μπούμε στη διαδικασία να σκεφτούμε ένα βήμα πιο πέρα, να κουβαλήσουμε την ιστορία ένα μέτρο πιο μπροστά. Η εργατική τάξη μόνο όταν είναι σωστά ενημερωμένη διαθέτει το θεωρητικό οπλοστάσιο με το οποίο θα αντεπιτεθεί στις αντιλαϊκές επιθέσεις που εξαπολύει καθημερινά εναντίον της το κεφάλαιο.
Η αξία του επαναστατικού τύπου στη συνείδηση της εργατικής τάξης αποτυπώνεται και από το τιράζ του Ριζοσπάστη, το οποίο στα χρόνια της κρίσης αλλά και της επέλασης του διαδικτύου δε μειώθηκε τόσο πολύ όσο θα περίμενε κανείς αναλογιζόμενος τα αντίστοιχα τιράζ άλλων αστικών εφημερίδων μεγάλων εκδοτικών συγκροτημάτων, που είτε μειώθηκαν δραματικά είτε έπαψαν τη λειτουργία τους. Αντίθετα καταγράφει μία σταθερή πορεία, σαφώς μικρότερη από τις κυκλοφορίες παλιότερων εποχών αλλά και από την πραγματική δυναμική της εφημερίδας που ορισμένες ημέρες αποδεικνύεται και πενταπλάσια του μέσου καθημερινού τιράζ. Αυτό σαφώς πέραν της οικονομικής κρίσης και της επέλασης των νέων τεχνολογιών οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και στην αλλαγή της κουλτούρας, καθώς ολοένα και λιγότεροι άνθρωποι στον κόσμο διαβάζουν εφημερίδες και ιδιαίτερα οι νεότερες γενιές που δεν έχουν ενσωματώσει στην καθημερινότητά τους την εξαιρετική (κατά τη γνώμη μου) συνήθεια του να αγοράσουν εφημερίδα και να καθίσουν να τη διαβάσουν και να εξοπλιστούν με επιχειρήματα που θα υποστηρίξουν τις θέσεις τους και την άποψή τους στη συζήτηση με το διπλανό τους (αν συζητούν πια – λογικά τσατάρουν στα social media).
Διαβάζετε εφημερίδες, βάλτε ξανά στη ζωή σας την εφημερίδα, συστηθείτε ξανά με τον περιπτερά σας. Και για να περάσουμε από το γενικό στο ειδικό, διαβάζετε Ριζοσπάστη καθημερινά! Αγοράστε τον πρωί-πρωί ζεστό ακόμα από την πρέσα, πριν φύγετε για τη δουλειά, για το πανεπιστήμιο, για το σχολείο. Καθίστε σε ένα παγκάκι, ανοίξτε και διαβάστε τον και αν τύχει και περάσει κανένας φίλος που έχετε να δείτε καιρό, μη δημιουργήσετε νέα επαφή στο έξυπνο κινητό σας, σημειώστε το τηλέφωνό του στο περιθώριο της εφημερίδας – αλήθεια θυμάστε πώς να γράφετε με το χέρι; Βάλτε τον στην τσέπη σας και προχωρήστε άφοβα, είστε πια βαριά οπλισμένος με το πιο ισχυρό όπλο που κατασκευάστηκε ποτέ…
ΥΓ.: Σας μιλάω από πείρα, δεν υπάρχει μεγαλύτερη περηφάνεια που μπορεί να νοιώσει άνθρωπος, από το να κατεβαίνει ηλιόλουστη μέρα απεργίας – πόσο δε μάλλον Πρωτομαγιά – στο κέντρο, με το Ρίζο διπλωμένο στα 4 να περισσεύει στην τσέπη και την αριστερή γροθιά υψωμένη στον ήλιο να φωνάζει για το δίκιο του εργάτη…
Καλή ανάγνωση! – Καλή αντάμωση!
Διονύσης Μαλαπέτσας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου