Ομιλία του Δ. Κουτσούμπα

«Δυναμώνουμε τον αγώνα ενάντια στην εργασιακή ζούγκλα,

για σύγχρονα δικαιώματα»

Ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, στην εκδήλωση με θέμα «Δυναμώνουμε τον αγώνα ενάντια στην εργασιακή ζούγκλα, για σύγχρονα δικαιώματα». Την εκδήλωση διοργανώνουν το Τμήμα της ΚΕ του ΚΚΕ για την Εργατική - Συνδικαλιστική Δουλειά και η Κομματική Οργάνωση Αττικής του Κόμματος.

 

Η ομιλία του Δ. Κουτσούμπα

Φίλες και φίλοι,
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Τέσσερα χρόνια συμπληρώθηκαν πριν από λίγες μέρες από τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιρνε από την αστική τάξη το χρίσμα της διακυβέρνησης.
Σήμερα, τα όσα μεσολάβησαν είναι παραπάνω από αρκετά ώστε ο λαός να κάνει το δικό του "ταμείο", να βγάλει συμπεράσματα πολύτιμα στον αγώνα του για να διεκδικήσει όσα έχασε τα προηγούμενα χρόνια και -πολύ περισσότερο- την ικανοποίηση των δικών του σύγχρονων αναγκών.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ήρθε για να ολοκληρώσει τη "βρώμικη δουλειά" για λογαριασμό του κεφαλαίου, "να πετύχει εκεί που οι προηγούμενες κυβερνήσεις απέτυχαν", σε ό,τι αφορά τη στήριξη της καπιταλιστικής κερδοφορίας, όπως αρέσκεται να επαναλαμβάνει συχνά - πυκνά ο πρωθυπουργός.
Δεν χρειάστηκε εξάλλου να περάσουν τέσσερα χρόνια, αφού πολύ γρήγορα αποδείχθηκε ότι δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική που να ικανοποιεί ταυτόχρονα και τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων και τις λαϊκές ανάγκες.
Έτσι, στην αντιλαϊκή επίθεση όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων και στα δύο προηγούμενα μνημόνια, πρόσθεσε και ένα τρίτο και μαζί εκατοντάδες αντιλαϊκούς νόμους και "μεταμνημονιακές" δεσμεύσεις έως το 2060, χώρια εκείνες που απορρέουν από τα μνημόνια διαρκείας της ΕΕ.
Η "πολύ διαφορετική Ελλάδα", για την οποία μιλάει σήμερα η κυβέρνηση, δεν είναι άλλη από την Ελλάδα της ακόμα πιο άγριας εκμετάλλευσης στους χώρους δουλειάς, της εκτίναξης της "ευελιξίας" και της μοιρασιάς μιας θέσης δουλειάς στα δύο και τα τρία, των δεκάδων εργατικών "ατυχημάτων", των διαλυμένων ΣΣΕ, με το ξήλωμα του ασφαλιστικού συστήματος να έχει πάει πολλά βήματα παραπέρα, με βάση και τον άθλιο νόμο Κατρούγκαλου, που ήρθε να προστεθεί σε όλες τις προηγούμενες αντιασφαλιστικές ανατροπές.
Είναι η Ελλάδα με ακόμα πιο χτυπημένα τα δικαιώματα σε Υγεία και Πρόνοια, με τη φοροληστεία του λαού να έχει χτυπήσει "ταβάνι" και με τα δισεκατομμύρια των ματωμένων πλεονασμάτων για την αποπληρωμή των χρεών που δεν δημιούργησε ο λαός, να επεκτείνονται για πολλά χρόνια μπροστά, με χιλιάδες πλειστηριασμούς λαϊκών σπιτιών προ των πυλών και την ενεργειακή φτώχεια να σπάει κόκαλα.
Ταυτόχρονα, η τετράχρονη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαίωσε ότι η αντιλαϊκή πολιτική πηγαίνει χέρι - χέρι με την ένταση της καταστολής ενάντια στο εργατικό - λαϊκό κίνημα.
Από το χτύπημα κινητοποιήσεων εργαζομένων, εκπαιδευτικών, ακόμα και των συνταξιούχων, έως τα "αγροτοδικεία" και τα "μαθητοδικεία", που γνώρισαν "νέες δόξες" και από το "Ιδιώνυμο" για τις κινητοποιήσεις ενάντια στους πλειστηριασμούς έως τα μεγαλύτερα ακόμα εμπόδια στο δικαίωμα στην απεργία, η κυβέρνηση κατέγραψε νέες στιγμές αθλιότητας στην υπηρεσία του κεφαλαίου.
Το ίδιο έκανε και επιστρατεύοντας όπου χρειάστηκε -και παράλληλα με τη συστηματική προσπάθεια να παραχαράξει την Ιστορία του εργατικού και του κομμουνιστικού κινήματος για να τη φέρει στα μέτρα της αστικής διαχείρισης- τον ωμό αντικομμουνισμό και τη λάσπη ενάντια στο ΚΚΕ.
Όλα αυτά αποτέλεσαν την άλλη όψη των δεκάδων μέτρων που πήρε για να στηρίξει και να στρώσει "κόκκινο χαλί" για τους λίγους καπιταλιστές επενδυτές, με δεκάδες φοροαπαλλαγές και εισφοροαπαλλαγές, ζεστό χρήμα, επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων, διευκολύνσεις κάθε είδους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, που αναρριχήθηκε με κάλπικο "αντιμνημονιακό" λόγο, έγινε μνημονιακότερος των μνημονιακών, έφτασε να εγκωμιάζεται από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, την Μέρκελ, την Κομισιόν, πήρε τη σκυτάλη της αντιλαϊκής επίθεσης από εκεί που την άφησαν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις και την πήγε πολλά βήματα παραπέρα.
Τα τέσσερα χρόνια της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαίωσαν "πανηγυρικά" ότι η υποτιθέμενη λογική του "μικρότερου κακού" και του "ρεαλισμού" της υποταγής στις απαιτήσεις και τις "ανάγκες" των καπιταλιστών παραπέμπει στη "Δευτέρα Παρουσία" την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.
Επιχειρεί με το βλέμμα στο σήμερα και το αύριο "να κόψει ΣΥΡΙΖΑ" κάθε διεκδίκηση για την ανάκτηση όσων έχασαν οι εργαζόμενοι.
Πολύ περισσότερο τον αγώνα για τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες που συνεχώς διευρύνονται και πρέπει να αποτελέσουν το πραγματικό κριτήριο για το λαό.
Εξάλλου, τα τέσσερα αυτά χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ απέρριψε μία προς μία τις δεκάδες προτάσεις νόμου και τροπολογίες που κατέθεσε το ΚΚΕ στη Βουλή, για αύξηση μισθών, επαναφορά ΣΣΕ, για την προστασία των ανέργων, την προστασία της πρώτης κατοικίας από τους πλειστηριασμούς, για τα χρέη των λαϊκών στρωμάτων, για διατήρηση του μειωμένου ΦΠΑ στα νησιά του Αιγαίου κ.ά.
Ταυτόχρονα ο ΣΥΡΙΖΑ, από κοινού με τον ακροδεξιό του εταίρο του μέχρι πριν λίγες μέρες, τους ΑΝΕΛ, και για λογαριασμό της αστικής τάξης και της "αναβάθμισής" της στην περιοχή, πήγε "σε άλλο επίπεδο" την εμπλοκή στα επικίνδυνα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ.
Αποδείχθηκε ότι τα προεκλογικά σούρτα - φέρτα στις ΗΠΑ είχαν αντικείμενο και περιεχόμενο.
Η "αριστερά" του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ μετέτρεψε όλη τη χώρα σε μια απέραντη αμερικανοΝΑΤΟική βάση εφόρμησης και αντίστοιχα σε έναν ακόμα μεγαλύτερο στόχο των ανταγωνισμών που ξεδιπλώνονται για τη μοιρασιά των πλουτοπαραγωγικών πηγών, των δρόμων μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων, για τις αγορές και σφαίρες επιρροής.
Έδωσε "γην και ύδωρ" στους Αμερικανούς φονιάδες, έμπλεξε ακόμα πιο βαθιά τις Ένοπλες Δυνάμεις σε βρώμικες αμερικανοΝΑΤΟικές αποστολές στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο και τα Βαλκάνια, στο πλαίσιο και της επιθετικής στρατηγικής του ΝΑΤΟ για την περικύκλωση της Ρωσίας.
Μπήκε μπροστά ως ο "προτιμώμενος εταίρος" των ΗΠΑ, μετά και τη συνάντηση Τσίπρα με τον "διαβολικά καλό" Τραμπ, ώστε να υλοποιηθούν ένα προς ένα όλα τα βρώμικα σχέδια και οι "διευθετήσεις" των ΑμερικανοΝΑΤΟικών, που ρίχνουν κι άλλο λάδι στη φωτιά των ανταγωνισμών και βάζουν το λαό μας σε μεγάλους κινδύνους.
Στο πλαίσιο αυτό δρομολόγησε την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ με την κατά παραγγελία από ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ Συμφωνία των Πρεσπών, δρομολόγησε αντίστοιχες "διευθετήσεις" για τον καθορισμό των θαλάσσιων ζωνών με την Αλβανία, μπαίνει μπροστά με τα σχήματα "συνεργασίας" που στήνει, ώστε τα σχέδια "ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης" στα Βαλκάνια να περάσουν στην επόμενη φάση τους.
Στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο μπήκε μπροστά ώστε να στηθούν σχήματα ευρωατλαντικής "σταθερότητας", ανάμεσα στα άλλα και με το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ, ενώ πήγε την "μπάλα" της διχοτομικής και με ΝΑΤΟική σφραγίδα "λύσης" στο Κυπριακό παραπέρα.
Στο πλαίσιο και του αντίστοιχου σχεδιασμού των ΗΠΑ, ανέλαβε ρόλο "διαύλου", ώστε η Τουρκία να παραμείνει στο ΝΑΤΟικό στρατόπεδο, καλλιεργεί τον επικίνδυνο εφησυχασμό για την τουρκική επιθετικότητα, βάζει στο ιμπεριαλιστικό παζάρι τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε τον καλύτερο εαυτό του ώστε να "ξεπλυθούν" οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ και τα δολοφονικά τους σχέδια στις λαϊκές συνειδήσεις, να χτυπηθούν τα αντιιμπεριαλιστικά αισθήματα του λαού μας, ώστε -όπως λέει η πρόσφατη έκθεση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ- "οι Έλληνες πολίτες να κατανοήσουν τις προτεραιότητες των ΗΠΑ στην περιοχή και να υποστηρίξουν τη συνεργασία με τις ΗΠΑ".
Τα τέσσερα αυτά χρόνια επιβεβαιώθηκε το πόσο κάλπικες είναι οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στα αστικά κόμματα, που μαζί ψήφισαν το 3ο μνημόνιο και τη συντριπτική πλειοψηφία των αντεργατικών νόμων, ενώ από τον ίδιο "τσελεμεντέ" του κεφαλαίου διαβάζουν όλες τις σημερινές αντιλαϊκές συνταγές.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, που θα "ξεμπέρδευε με το παλιό", απορρόφησε στελέχη και τμήματα του σάπιου αστικού πολιτικού συστήματος, έγινε πρώτο βιολί του.
Η επί τετραετία συγκυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με το ακροδεξιό συνεταιράκι του, τους ΑΝΕΛ…
Το ΣΥΡΙΖΑίικο "ξέπλυμα" στην υπόλοιπη σοσιαλδημοκρατία...
Το ατελείωτο πέρα - δώθε και οι μεταγραφές ανάμεσα στα αστικά κόμματα...
Η πορεία των δήθεν "νέων" και δήθεν "άφθαρτων" μορφωμάτων που αξιοποιήθηκαν για τον εγκλωβισμό του λαού…
Το πέρασμα από το κάλπικο δίλημμα "μνημόνιο - αντιμνημόνιο" στον -κατά τον πρωθυπουργό- "δημιουργικό διπολισμό" ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ…
Όλα αυτά είναι ενδεικτικά για το τι έχει να περιμένει ο λαός από την αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος και από την εναλλαγή διαχειριστών στο τιμόνι της αστικής εξουσίας.
Φίλες και φίλοι,
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Στους επόμενους προεκλογικούς μήνες, όπως μας είπε και ο κ. Τσίπρας, θέλει, λέει, να κλείσει τις εκκρεμότητές του, να ψηφίσει διάφορα δήθεν φιλολαϊκά μέτρα, τώρα που, όπως λένε, "βγήκαμε από τα μνημόνια".
Βαφτίζουν φιλολαϊκή πολιτική την επιστροφή ενός ελάχιστου μέρους από την τεράστια κλοπή που υπέστη και συνεχίζει να υφίσταται ο λαός.
Βαφτίζουν φιλολαϊκή πολιτική τα επιδόματα και κάποια ψίχουλα στην ακραία φτώχεια, για να κρύψουν την πολιτική της φτωχοποίησης του λαού.
Αφήστε που, σε πάρα πολλές περιπτώσεις, πίσω από τα λεγόμενα θετικά μέτρα κρύβονται παροχές προς το μεγάλο κεφάλαιο.
Λένε καραμπινάτα ψέματα, αποδεικνύονται πρωτομάστορες στις απάτες.
Και επειδή τις τελευταίες μέρες ζούμε μια απίστευτη προσπάθεια εξαπάτησης των εργαζομένων, με την αύξηση του κατώτατου μισθού, λες και έγινε καμιά κοσμογονία, απαντάμε:
Ναι, και 1 ευρώ να βάλει στην τσέπη του εργάτης, ο νέος άνθρωπος καλό είναι.
Άλλο αυτό κι άλλο να θέλουν να πει κι “ευχαριστώ” ο εργαζόμενος που μάτωσε και συνεχίζει να ματώνει, γιατί αυτό απαιτεί η διασφάλιση της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων.
Και τι δεν μας είπαν τα κυβερνητικά στελέχη στην προσπάθειά τους να διαφημίσουν την "αύξηση" του κατώτατου μισθού στους εργαζόμενους.
Μάλιστα, η κα υπουργός Εργασίας, προκειμένου να καθησυχάσει τους εργαζόμενους, τόνιζε πως "οι θεσμοί δεν έχουν κανένα ρόλο πάνω στον κατώτερο μισθό και στις συλλογικές διαπραγματεύσεις, καθώς η χώρα μας βρίσκεται εκτός μνημονίων".
Είναι όμως έτσι;
Σαφέστατα όχι, καθώς έχουν συμφωνήσει τη διαρκή επιτήρηση, τη συνεχή εποπτεία, τα ματωμένα πλεονάσματα ως το 2060 και με βάση αυτά θα ελέγχουν την πορεία της δημοσιονομικής προσαρμογής και της υλοποίησης των μέτρων.
Από κοινού κυβέρνηση - θεσμοί και τα επιτελεία των επιχειρηματικών ομίλων, όπως η Τράπεζα της Ελλάδας, η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία, το ΙΟΒΕ, το Ινστιτούτο του ΣΕΤΕ, το Κέντρο Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών (ΚΕΠΕ), το Ινστιτούτο του ΣΕΤΕ, το Ινστιτούτο ΓΣΕΒΕΕ, το Ινστιτούτο Εμπορίου και Υπηρεσιών της ΕΣΕΕ κλπ. καθορίζουν τον κατώτερο μισθό, το ύψος του, το χρόνο εφαρμογής του.
Η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη.
Εκτός από το ύψος του μισθού, δεν υπάρχει ούτε καν το επίδομα των τριετιών.
Από τις υποσχέσεις για ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις και άμεση επαναφορά του κατώτερου μισθού στα 751 ευρώ, μετά και τη μείωση με Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου από τη συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΛΑ.Ο.Σ., φτάσαμε στα πανηγύρια για τα ψίχουλα.
Στα τέσσερα χρόνια που μεσολάβησαν, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ όχι απλά διατήρησε τους μισθούς πείνας, όχι απλά έστειλε στις καλένδες τις προτάσεις νόμου για την επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων και των μισθών στα όρια του 2012, αλλά ενίσχυσε παραπέρα το αντεργατικό θεσμικό πλαίσιο.
Άλλωστε, δεν ξεχνούσε να υπενθυμίζει πως η επιστροφή στις παροχές του παρελθόντος είναι στρατηγικό λάθος και ουτοπία, δίνοντας σινιάλο στον ΣΕΒ ότι συμφωνεί μαζί του όταν ζητά "να μη διαταραχθεί ξανά η ισορροπία που έχει βρεθεί στην αγορά εργασίας γιατί η επιστροφή στις πολιτικές της εποχής πριν την κρίση, κυρίως σε ό,τι αφορά τη δημοσιονομική διαχείριση και τη λειτουργία της αγοράς εργασίας, μπορεί να αποβεί καταστροφική".
Μη σας ξεγελά που ο ΣΕΒ ζητά από την κυβέρνηση τη μείωση της φορολογίας και των ασφαλιστικών εισφορών.
Αυτά τα έχει υποσχεθεί ενώ έχει δρομολογήσει ήδη τη μείωση της φορολογίας των κερδών.
Κι αυτό δεν είναι το μόνο χατίρι που τους έκανε.
Διατήρησε το νόμο Βρούτση της ΝΔ που "βάζει στο γύψο" τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και διαμορφώνει τον κατώτερο μισθό με Υπουργική Απόφαση σύμφωνα με την ανταγωνιστικότητα και τα κέρδη του κεφαλαίου.
Η κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων ήταν ένα από τα βασικά εργαλεία χτυπήματος των μισθών και πολλών ακόμη εργασιακών δικαιωμάτων που συμπεριλαμβάνουν.
Είναι προκλητικοί, γιατί πάνω στην τάχα επαναφορά τους και την επέκτασή τους, έστησαν άλλη μία επιχείρηση εξαπάτησης των εργαζομένων.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία θα καταργούσε τάχα τον βαθιά αντεργατικό νόμο Βρούτση της ΝΔ, όχι μόνο τον διατήρησε, αλλά τον έκανε ιδιοκτησία της.
Μαζί με τις ψήφους της ΝΔ, του ΚΙΝΑΛ και της Ένωσης Κεντρώων ενεργοποίησε τον πλέον εμβληματικό μνημονιακό νόμο.
Για να δει κανείς το μέγεθος της απάτης και της αναξιοπιστίας, θυμίζουμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ όταν ήταν αντιπολίτευση είχε καταψηφίσει τον συγκεκριμένο νόμο χαρακτηρίζοντάς τον "νόμο-δολοφόνο".
Και το ερώτημα είναι: Γιατί τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο για το ύψος του κατώτερου μισθού να τον έχει η κυβέρνηση και ο υπουργός;
Η απάντηση είναι προφανής.
Είναι οι δεσμεύσεις απέναντι στην καπιταλιστική κερδοφορία, η οποία είναι η πιο σταθερή μνημονιακή υποχρέωση όλων των κυβερνήσεων ως σήμερα.
Με λίγα λόγια και για να καταλαβαινόμαστε, η κατάργηση της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης συνεχίζει και υφίσταται καθώς η κάθε κυβέρνηση έχει το αποκλειστικό δικαίωμα να αποφασίζει για τον κατώτατο μισθό, με μοναδικό κριτήριο την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και την προσέλκυση των επενδύσεων.
Σήμερα προχωράει σε μια μικρή αύξηση, αύριο αν "δεν πάει καλά η οικονομία", μπορεί να αποφασίσει μείωση.
Με δυο λόγια, ο κατώτερος μισθός θα υποδεικνύεται από τους εργοδότες, την ΕΕ, το ΔΝΤ, ώστε να διασφαλίζεται η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων.
Φίλες και φίλοι,
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Δεν θα αδικούσαμε τους κυβερνώντες αν λέγαμε ότι στο ζήτημα των μισθών ειπώθηκαν τα πιο μεγάλα ψέματα.
Τον Οκτώβρη του 2014, λίγους μόλις μήνες πριν ο ΣΥΡΙΖΑ αναλάβει το τιμόνι της αστικής διακυβέρνησης, η Κοινοβουλευτική του Ομάδα κατέθετε στη Βουλή πρόταση νόμου για την άμεση επαναφορά του μισθού στα 751 ευρώ.
Βέβαια από τότε φαινόταν η σκόπιμη αμφισημία και ο τυχοδιωκτισμός του.
Θυμίζουμε πως στην αιτιολογική έκθεση της πρότασης νόμου ο ΣΥΡΙΖΑ πρότεινε την επαναφορά του κατώτατου μισθού στα προ των μνημονίων επίπεδα, δηλαδή στα 751 ευρώ και τον επανακαθορισμό του με Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, που θα συνάπτεται μεταξύ της ΓΣΕΕ και των εργοδοτικών φορέων.
Μάλιστα και ο ίδιος ο κ. Τσίπρας δήλωνε: "Είναι δέσμευση ότι θα επαναφέρουμε τον κατώτατο μισθό στα 751... Θα έρθουν με νόμο όπως με νόμο καταργήθηκαν. Όμως μετά θα λειτουργήσουν οι συλλογικές διαπραγματεύσεις, από το νόμο και μετά. Δε θα καθορίζεται ο κατώτατος μισθός με νόμο".
Σήμερα, βέβαια, που η κυβέρνηση πανηγυρίζει, τίποτα από αυτά δεν έγινε.
Να, γιατί λέμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είπε καραμπινάτα ψέματα στο λαό, έπαιξε με την ελπίδα πάνω στα συντρίμμια των εργατικών δικαιωμάτων.
Το ΚΚΕ πάλεψε και συνεχίζει να παλεύει για ζωή και δουλειά με αξιοπρέπεια, για πραγματική ανάκτηση των οικονομικών απωλειών, για ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.
Αν δεν υπήρχαν οι αγώνες των εργαζομένων όλα αυτά τα χρόνια, με την καθοριστική συμβολή των κομμουνιστών, η κυβέρνηση δεν θα έδινε ούτε αυτά τα ψίχουλα.
Διότι η κυβέρνηση φαντάζεται διαφορετικά τις ανάγκες των εργαζομένων, όμως η κατάσταση που υπάρχει σήμερα στους χώρους δουλειάς και καταγράφεται εν μέρει στα διάφορα αριθμητικά στοιχεία που βγαίνουν κατά καιρούς στο φως της δημοσιότητας μέσω ερευνών αποτυπώνει την εργασιακή ζούγκλα που κυριαρχεί.
Αφού πρωταρχικός στόχος είναι η ενίσχυση του κεφαλαίου, για τους εργαζόμενους καθιέρωσαν το πενιχρό εισόδημα, την ανύπαρκτη δημοκρατία στους χώρους δουλειάς, την εντατικοποίηση της εργασίας, τις ευέλικτες μορφές δουλειάς που αυξάνονται ραγδαία, την ανακύκλωση της ανεργίας μέσω των δεκάδων ολιγόμηνων προγραμμάτων.
Πριν τα κυβερνητικά πανηγύρια για την αύξηση του κατώτατου μισθού, είχαμε αυτά για τις κλαδικές συμβάσεις που απελευθερώθηκαν και την επέκτασή τους.
Την ίδια ώρα, όμως, η κυβέρνηση με νόμο έθεσε στην καλή θέληση των εργοδοτών τη δυνατότητα να κρίνουν αν μια σύμβαση θα γίνει υποχρεωτική ή όχι.
Δηλαδή, το αν μια σύμβαση γενικευτεί εξαρτάται αποκλειστικά από τον εργοδότη, με την προαιρετική κατάθεση του μητρώου των εργαζομένων που έχει ο κάθε εργοδότης ξεχωριστά, για να διαπιστωθεί στη συνέχεια αν καλύπτεται ή όχι το 50+1% του κλάδου.
Βέβαια στην πλειοψηφία των κλάδων δεν υπάρχουν κλαδικές συμβάσεις, καθώς έχουν λήξει εδώ και χρόνια, ως αποτέλεσμα των νόμων όλων των προηγούμενων ετών.
Το ποσοστό δε των εργαζομένων που καλύπτονται σήμερα από κλαδικές συλλογικές συμβάσεις δεν ξεπερνά το 10% του συνόλου των εργαζομένων.
Από τις περίπου 40 υπογεγραμμένες κλαδικές συμβάσεις, που αφορούν το 10% των εργαζομένων, η κυβέρνηση προχώρησε στοχευμένα στην επέκταση 5-6 κλαδικών συμβάσεων, που αφορούν ένα ακόμα πιο μικρό κομμάτι των εργαζομένων των κλάδων.
Την ίδια στιγμή, δεν ακούμπησε -αντιθέτως ενίσχυσε- το νομοθετικό πλαίσιο που επιτρέπει στη μεγάλη εργοδοσία είτε να μην προσέρχεται στις διαπραγματεύσεις για τις συλλογικές συμβάσεις είτε να τις υπονομεύει και να μην τις εφαρμόζει.
Ταυτόχρονα, στο άθλιο εργασιακό περιβάλλον, με το χάος που υπάρχει στις εργασιακές σχέσεις, χιλιάδες εργαζόμενοι εργάζονται με καθεστώς εργολαβίας και υπενοικίασης οι οποίοι δεν θεωρούνται εργαζόμενοι των κλάδων τους και δεν καλύπτονται από τις κλαδικές συμβάσεις.
Η μεγάλη μείωση του μέσου μισθού και η επέκταση των "ευέλικτων" μορφών απασχόλησης αποτελούν τους βασικούς άξονες του εργασιακού περιβάλλοντος που διαμορφώθηκε όλα αυτά τα χρόνια με τους αντεργατικούς νόμους την περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης και συνεχίζονται αμείωτα ως σήμερα.
Είναι το περιβάλλον που αυξάνει κατακόρυφα την εκμετάλλευση.
Από τα στοιχεία του Ενιαίου Φορέα Κοινωνικής Ασφάλισης, την περίοδο 2011-2017, καταγράφεται συνεχής και μεγάλη αύξηση της μερικής απασχόλησης, ενώ αντίθετη πορεία ακολουθεί το ύψος των μισθών, με επίδραση στον μέσο μεικτό μισθό.
Την περίοδο από τον Ιούνη του 2012 ως τον Ιούνη του 2017 οι θέσεις μερικής απασχόλησης αυξάνονται κατά 120%.
Η διόγκωση των ατομικών συμβάσεων εργασίας σχεδόν σε κάθε κλάδο, γεγονός που εξατομικεύει και ελαχιστοποιεί τα εργατικά δικαιώματα, διαιρεί όχι μόνο στον κλάδο, αλλά ακόμα και στο επίπεδο της επιχείρησης το σύνολο των εργαζομένων. Τσακίζει στην πράξη οποιαδήποτε συλλογική διεκδίκηση.
Όσον αφορά τους μισθούς, τον Ιούνη του 2011 ο μέσος μεικτός μισθός της συνολικής απασχόλησης ήταν 1.230,5 ευρώ και τον Ιούνη του 2017 ήταν 905 ευρώ. Η μείωση έφτασε το 26,5%.
Πιο ειδικά ο μέσος μισθός στις θέσεις πλήρους απασχόλησης μειώθηκε κατά 18,8% και ο μέσος μισθός στις θέσεις μερικής απασχόλησης μειώθηκε κατά 35%.
Με βάση τα πιο πρόσφατα στοιχεία του ΕΦΚΑ, από τις αρχές του 2017, τρεις στους δέκα εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα είναι μερικώς απασχολούμενοι και λαμβάνουν μόλις 389,65 ευρώ μεικτά!
Δηλαδή, ο καθαρός μισθός που μπαίνει στο σπίτι αγγίζει μετά βίας τα 326 ευρώ!
Με αυτά τα ψίχουλα αμείβονται κάθε μήνα, όποτε τα βρουν και αν τα βρουν, πάνω από 600.000 εργαζόμενοι, στην πλειοψηφία τους νέα παιδιά.
Οι εργοδότες δεν εφαρμόζουν σε αρκετές περιπτώσεις και κλαδικές που έχουν υπογραφεί και με μειώσεις πάνω από 15%.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Τουρισμός, όπου η κλαδική Σύμβαση Εργασίας εφαρμόζεται σε 90 από τα 10.000 ξενοδοχεία του κλάδου, ο οποίος γνωρίζει τεράστια έκρηξη αφίξεων, πάνω από 30 εκατ. τουρίστες.
Έκρηξη κερδών για τους εργοδότες, φτώχεια, μισθοί πείνας, ανασφάλιστη εργασία για τους εργαζόμενους.
Αν η κυβέρνηση ήθελε, όπως λέει, να αποκαταστήσει τις Συλλογικές Συμβάσεις και να αυξήσει τον κατώτατο μισθό, θα ψήφιζε την πρόταση νόμου των 530 συνδικαλιστικών οργανώσεων που είχε υιοθετήσει και καταθέσει δυο φορές ως σήμερα το ΚΚΕ.
Πρόταση νόμου που προβλέπει την πλήρη αποκατάσταση των Συλλογικών Συμβάσεων και την επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ.
Αντιθέτως η πρόταση νόμου απορρίφθηκε πανηγυρικά από την κυβέρνηση και τους συνοδοιπόρους της, αποδεικνύοντας ξανά την προσήλωσή της στο μνημονιακό αντιλαϊκό πλαίσιο.
Ανέφεραν προκλητικά ότι θεωρούν τα 751 ευρώ ως "μαξιμαλιστικό" στόχο, ως μη "ρεαλιστικό"!
Φίλες και φίλοι,
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Όλα όσα ζουν οι εργαζόμενοι στους χώρους δουλειάς δεν είναι το αποτέλεσμα μιας παροδικής, συγκυριακής πολιτικής λόγω της καπιταλιστικής κρίσης, αλλά υπηρετούν την ενιαία στρατηγική του κεφαλαίου που είναι διαρκείας και η αφετηρία της ξεκινά πολύ πριν την εκδήλωση της κρίσης, με στόχο τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου.
Το αντεργατικά μέτρα προς όφελος του κεφαλαίου δεν εφαρμόστηκαν κατ΄ εξαίρεση στην Ελλάδα, είναι ο κανόνας που ισχύει σε όλες τις χώρες της ΕΕ ανεξαρτήτως της ανισομετρίας που υπάρχει.
Οι σκληροί ανταγωνισμοί ανάμεσα σε κράτη και μονοπωλιακούς ομίλους, με φόντο το μοίρασμα των αγορών και των δρόμων μεταφοράς Ενέργειας, μπαίνουν σε δεύτερο πλάνο όταν πρόκειται να υπάρξει ενιαία και κοινή φόρμουλα ενάντια στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα.
Η στρατηγική επιδίωξη για φθηνή εργασία, με την εξασφάλιση της χαμηλότερης δυνατής τιμής της εργατικής δύναμης, αποτελεί τον βασικό οδηγό για κάθε κυβέρνηση προκειμένου να τονώνεται η ανταγωνιστικότητα της ΕΕ.
Το αντεργατικό οικοδόμημα της τελευταίας δεκαετίας δεν καθορίστηκε από την εκδήλωση της κρίσης, το δημόσιο χρέος ή τα ελλείμματα.
Οι ρίζες του βρίσκονται στην περιβόητη Συνθήκη του Μάαστριχτ και ιδιαίτερα στη "Λευκή Βίβλο", για την οποία, θυμίζουμε. ο πρόγονος του ΣΥΡΙΖΑ, ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ. έλεγε ότι "δεν είναι ούτε λευκή ούτε μαύρη", στηρίζοντάς την εμμέσως πλην σαφώς.
Βρίσκονται στη Στρατηγική της Λισαβόνας για την ανταγωνιστικότητα και την ευελιξία, που στην περίοδο της κρίσης έγινε Στρατηγική ΕΕ-2020 για την ανταγωνιστικότητα και την ανάπτυξη.
Η ευελιξία και η ασφάλεια της ΕΕ, γνωστή ως "ευελφάλεια", έριξε τους μισθούς και τις συντάξεις στα Τάρταρα. Ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, μισή δουλειά, μισός μισθός, μισή ζωή.
Ανεργία, φτώχεια, απελευθέρωση απολύσεων, προώθηση κεφαλαιοποιητικών συστημάτων ασφάλισης, περικοπές σε παροχές υπηρεσιών Υγείας, Πρόνοιας, στην Εκπαίδευση, φοροληστεία και απλόχερη πολύμορφη οικονομική ενίσχυση των επιχειρηματικών ομίλων.
Αυτό είναι το στρατηγικό πλαίσιο έντασης της αντιλαϊκής επίθεσης με την προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων.
Και σ΄ αυτόν το δρόμο, στον μονόδρομο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, η σύμπλευση όλων των κομμάτων ήταν κοινή, με ενιαίο βηματισμό, παρά τις κατά καιρούς αυταπάτες που έσπερνε ο ΣΥΡΙΖΑ για μια δήθεν πιο δημοκρατική ΕΕ, για έναν δήθεν πιο δίκαιο καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο.
Η εφαρμογή των αντιλαϊκών αντεργατικών αναδιαρθρώσεων δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο.
Ξεκίνησε από τη Γερμανία το 2004, με την περιβόητη "Ατζέντα 2010" των σοσιαλδημοκρατών του Σρέντερ που έφτασε στα ύψη την ανταγωνιστικότητα.
Σήμερα 5 εκατομμύρια εργαζόμενοι στη Γερμανία δεν μπορούν να έχουν ένα πιάτο κανονικό γεύμα. 7,5 εκατομμύρια δουλεύουν στα μίνι τζομπς με μισθό 400 ευρώ, όταν το μικρότερο νοίκι είναι 1.500 ευρώ.
Πολλοί συνταξιούχοι, για να ζήσουν, ζητούν να επιστρέψουν στη δουλειά.
Είναι μερικά ενδεικτικά παραδείγματα βαρβαρότητας στη ζωή των εργαζομένων στην ατμομηχανή της οικονομίας της Ευρωζώνης.
Σήμερα η γερμανική κυβέρνηση μιλά για "αλλαγή της εργασίας".
Δηλαδή διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου, με την κατάργηση του 8ωρου, διατήρηση του 48ωρου σε εβδομαδιαία βάση και μείωση των ωρών ανάπαυσης μεταξύ δυο βαρδιών από 11 σε 9 ώρες, ό,τι ζητούν επίμονα οι επιχειρηματίες.
Αυτές τις αντεργατικές αναδιαρθρώσεις καθυστέρησε το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα με τη δράση του ΚΚΕ.
Θυμηθείτε την τεράστια απεργιακή κινητοποίηση το 2002 ενάντια στον αντιασφαλιστικό νόμο Γιαννίτση.
Τον καθυστέρησε 10 χρόνια.
Αυτό και μόνο το παράδειγμα αρκεί για να δείξει τη δύναμη της εργατικής τάξης, του ταξικού κινήματος, αλλά και γιατί χρειάζεται ένα πανίσχυρο ΚΚΕ.
Η "Πράσινη Βίβλος" το 2006 έδινε πιο συγκεκριμένα τις κατευθυντήριες γραμμές για κάθε χώρα, με την αντιδραστική μεταρρύθμιση του Εργατικού Δικαίου των κρατών-μελών της ΕΕ, την προσαρμογή και κωδικοποίηση της εργατικής νομοθεσίας, για την επίτευξη των στόχων της "Στρατηγικής της Λισαβόνας", η οποία μετεξελίχτηκε σε "Στρατηγική Ευρώπη - 2020".
Πριν περίπου 1 χρόνο, οι κυβερνήσεις των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης προχώρησαν στην επίσημη διακήρυξη του Ευρωπαϊκού Πυλώνα Κοινωνικών Δικαιωμάτων.
Πρόκειται για έναν αναβαθμισμένο μηχανισμό ελέγχου, καταγραφής και διαμόρφωσης κοινών αντεργατικών πολιτικών που συμβάλλουν στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων της ΕΕ.
Μέσω αυτού του μηχανισμού προσπαθούν να διαχειριστούν τη φτώχεια και την εξαθλίωση, ώστε να εξασφαλίζεται η περιβόητη "κοινωνική συνοχή", δηλαδή η υποταγή των εργαζομένων.
Γι’ αυτή βέβαια τη διακήρυξη ο κ. Τσίπρας υπερθεμάτισε λέγοντας πως πρόκειται "για ένα πρώτο βήμα για ένα πλαίσιο κοινωνικής προστασίας".
Παράλληλα με όλα αυτά, η μεγαλοεργοδοσία, μπροστά στη φάση της καπιταλιστικής ανάπτυξης, αξιώνει νέα μέτρα για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητάς της, με ακόμα μεγαλύτερη «ευελιξία”.
Ο ΣΕΒ, για παράδειγμα, στις μηνιαίες και ετήσιες εκθέσεις του καταγράφει με αξιοθαύμαστη λεπτομέρεια όλη τη βεντάλια των νέων "ευέλικτων" εργασιακών σχέσεων, οι οποίες είναι απότοκες των περίφημων "βέλτιστων ευρωπαϊκών τακτικών" και για τις οποίες αξιώνει να αναγνωριστούν "ως μια νέα κομβική συνιστώσα των αγορών εργασίας"!
Το κεφάλαιο δεν πρόκειται να δώσει πίσω όσα άρπαξε από τους εργάτες στα χρόνια της κρίσης.
Ακόμα και γι’ αυτή την κουτσουρεμένη αύξηση στον κατώτερο μισθό που δίνεται με τις ευλογίες του, ζητά πρόσθετα οφέλη, νέα προνόμια σε φοροαπαλλαγές και επιδοτήσεις τα οποία έχει ήδη δρομολογηθεί να τα πάρει.
Φίλες και φίλοι,
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο μονιμοποίησε όλες τις αντεργατικές ανατροπές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, αλλά αποδείχτηκε στην πράξη ο πιο καλός ο μαθητής, ο καλύτερος συνεχιστής της ευρωενωσιακής αντιλαϊκής πολιτικής.
Τα όσα αναμασούν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ περί "επανόδου της χώρας και της κοινωνίας στην κανονικότητα και την ανάπτυξη, μακριά από τις παθογένειες και τις στρεβλώσεις του παρελθόντος", όπου βέβαια βαφτίζουν παθογένειες και στρεβλώσεις τα εργατικά δικαιώματα και τις κατακτήσεις, είναι απλά διαβεβαιώσεις στο μεγάλο κεφάλαιο ότι οι απαιτήσεις του είναι το πρόγραμμά τους.
Στρώνουν το έδαφος στους επιχειρηματικούς ομίλους, διασφαλίζοντας με όλους τους τρόπους την κερδοφορία τους είτε με τη μείωση του λεγόμενου μισθολογικού και μη μισθολογικού κόστους είτε με νέα προνόμια-δώρα που δίνονται απευθείας στο κεφάλαιο, όπως άλλωστε φάνηκε και με τον φετινό προϋπολογισμό.
Είναι πρόκληση να βαφτίζει φιλολαϊκή πολιτική την αύξηση του κατώτατου μισθού, όταν αυτή η κυβέρνηση διατήρησε και ενίσχυσε το νομοθετικό αντεργατικό πλαίσιο των προηγούμενων.
Είναι πρόκληση, γιατί αυτή η κυβέρνηση ψήφισε το νόμο Κατρούγκαλου που βάζει στον Προκρούστη τις συντάξεις, έβαλε την ταφόπλακα στην Κοινωνική Ασφάλιση, κατοχύρωσε και διεύρυνε την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας.
Είναι πρόκληση, γιατί όχι μόνο διατήρησε τις αντεργατικές διατάξεις που χτυπούν τη συνδικαλιστική δράση, αλλά ψήφισε επιπλέον και νέες, δίνοντας χώρο και χρόνο στην εργοδοτική ασυδοσία και άλλους πρόθυμους μηχανισμούς.
Έφερε και ψήφισε τον απεργοκτόνο νόμο Αχτσιόγλου για τον περιορισμό της συνδικαλιστικής δράσης και του απεργιακού δικαιώματος.
Δεκάδες απεργίες βγαίνουν "παράνομες" με απίστευτη ταχύτητα, με κάθε είδους σαθρή και αστεία αιτιολογία, ποινικοποιώντας τις διεκδικήσεις των εργαζομένων.
Είναι πρόκληση, γιατί στα τέσσερα αυτά χρόνια έχουμε εκτίναξη της εντατικοποίησης, της υπερωριακής απασχόλησης.
Έχουμε αύξηση των εργατικών ατυχημάτων.
Με βάση τα στοιχεία του ΣΕΠΕ, το 2015 τα δηλωθέντα ατυχήματα έφτασαν στα 5.930, τα θανατηφόρα σε 67, ενώ το 2016 αυξήθηκαν σε 6.515, τα θανατηφόρα σε 72!
Για τα επόμενα χρόνια ως και σήμερα η κυβέρνηση κρύβει επιμελώς τα στοιχεία τα οποία την εκθέτουν.
Είναι πρόκληση γιατί η κυβέρνηση εφαρμόζει κατά γράμμα την εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ για το ωράριο και τις προσλήψεις στο Δημόσιο, με αποτέλεσμα να έχουμε απολύσεις, αντί για προσλήψεις στην Εκπαίδευση, εντατικοποίηση με εβδομαδιαίο ωράριο 72 ωρών για τους γιατρούς, τεράστια και ανυπολόγιστα κενά.
Το πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι επιδιώκουν οι εργαζόμενοι να "εκπαιδεύονται" για να μάθουν να ζουν με πολύ μειωμένες απαιτήσεις, να λένε κι ευχαριστώ για ψίχουλα, να χαίρονται γιατί θα μοιράζονται τη φτώχεια τους με το διπλανό τους, να συνδέουν στο μυαλό τους την όποια ελάφρυνσή τους με το αν πιάνονται οι στόχοι για τα πρωτογενή πλεονάσματα, δηλαδή με τα κέρδη και το ξεζούμισμά τους από την εκμετάλλευση.
Φίλες και φίλοι,
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Πρωτοστατούμε και δίνουμε όλες τις δυνάμεις μας στην οργάνωση της πάλης, στην ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, μακριά από τη σαπίλα του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού που προστατεύεται από τη σημερινή και όλες τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου, στηρίζοντας, σε αντάλλαγμα, το πέρασμα των αντεργατικών πολιτικών.
Στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος βρίσκεται η ελπίδα! Τίποτα δεν χαρίστηκε στους εργαζόμενους και από κανέναν!
Κάθε εργατικό δικαίωμα που φαίνεται πως έχει χαθεί πρόσκαιρα στις μέρες μας, κατακτήθηκε με σκληρούς ταξικούς αγώνες, με αιματηρές θυσίες.
Υπάρχει μπόλικη πείρα πλέον για κάθε είδους τέτοια κυβέρνηση που πρέπει να αξιοποιηθεί από τον καθένα.
Από την επιλογή του μικρότερου κακού, τον εγκλωβισμό λαϊκών δυνάμεων ανάμεσα σε ψεύτικα διλήμματα, τη στοίχιση πίσω από επίδοξους Μεσσίες και νέα κόμματα, που κάθε φορά φωτογραφίζονται ως σωτήρες, αλλά αποτελούν τις χρήσιμες τσόντες και τα αναχώματα της αστικής εξουσίας.
Είναι επιτακτική ανάγκη σήμερα να ανασυνταχθεί το εργατικό - λαϊκό κίνημα.
Να απαλλαγεί το εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα από την αναβαθμισμένη εργοδοτική παρέμβαση που φέρνει απευθείας τους εργοδότες στις γραμμές των εργαζομένων, να αλλάξει τους αρνητικούς συσχετισμούς.
Δεν πρέπει να αποδεχτούμε το μέλλον που προετοιμάζουν και φτιάχνουν στα μέτρα τους!
Το σύστημα της εκμετάλλευσης που στηρίζουν κυβέρνηση, παλιό και νέο πολιτικό προσωπικό ως τους φασίστες της Χρυσής Αυγής, έχει σαπίσει μέχρι το μεδούλι.
Δεν φταίνε οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα για την οικονομική κρίση, δεν πρέπει να ενσωματώσουν την προσωρινή ήττα στις διεκδικήσεις τους.
Μπορούν να ορθώσουν ανάστημα στους χώρους δουλειάς, στους δρόμους, στις αγωνιστικές κινητοποιήσεις, στις απεργίες, αλλά και με την ψήφο τους, απέναντι στο κεφάλαιο και τους πολιτικούς εκπροσώπους του, το σύστημά τους, την εξουσία τους.
Για να μπουν οι πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων μπροστά.
Να παλέψουμε για την κάλυψη των τεράστιων οικονομικών απωλειών, να διεκδικήσουμε την ικανοποίηση σύγχρονων κοινωνικών αναγκών.
Η πάλη για τις σύγχρονες ανάγκες δεν είναι ένα σύνθημα, μια ευχή ή κάτι αόριστο!
Καθημερινά επιβεβαιώνεται πως η ανάπτυξη στην τεχνολογία, η τεχνολογική εφαρμογή στην παραγωγή, μπορεί να επιλύσει όλα τα μεγάλα προβλήματα της κοινωνικής ζωής, να απελευθερώσει τον εργαζόμενο, τον κοινωνικό χρόνο, αντί να αυξάνεται η εκμετάλλευση και ο εργάσιμος χρόνος, να κακοπληρώνεται η εργασία.
Υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις, στην πραγματική ζωή και όχι σε μια εικονική πραγματικότητα, οι εργαζόμενοι να μη βρίσκονται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας ανάμεσα στη μισοεργασία και την ανεργία, να μην κάνουν αιματηρές θυσίες και να στερούνται τις διακοπές, την ξεκούρασή τους, την αναψυχή, ώρες με την οικογένειά τους, προκειμένου να μη στερηθούν το κεραμίδι που πρέπει να βάλουν πάνω από το κεφάλι τους, το ρεύμα, το φυσικό αέριο, το νερό.
Υπάρχουν πραγματικές προϋποθέσεις να εργάζονται, χωρίς να παίζουν ανά πάσα ώρα και στιγμή τη ζωή τους κορόνα - γράμματα στα σύγχρονα εργασιακά γκέτο, να μη μετρούν τη μια μετά την άλλη στην καμπούρα τους όλες τις σύγχρονες και μη επαγγελματικές ασθένειες.
Υπάρχουν όλα τα τεχνολογικά μέσα ώστε στις λεγόμενες έκτακτες καταστάσεις να μην κινδυνεύουν να χάσουν τη ζωή τους και την περιουσία τους από φωτιές, πλημμύρες, σεισμούς.
Δεν είναι ευχή η διεκδίκηση καλύτερων ποιοτικά, αλλά και δωρεάν υπηρεσιών στην Υγεία, με προτεραιότητα στην πρόληψη και στην έγκαιρη αποκατάσταση, η διεκδίκηση για το σχολείο και την εκπαίδευση των σύγχρονων αναγκών και δυνατοτήτων.
Σε όλα τα παραπάνω βρίσκεται η ουσία της αντίληψής μας για τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, γνωρίζοντας εξαρχής ότι παρά το γεγονός πως από σήμερα και κάθε μέρα πρέπει να αποτελούν αντικείμενο άμεσης διεκδίκησης, η οριστική ικανοποίησή τους δεν χωράει μέσα στον καπιταλισμό, αλλά προϋποθέτει μια άλλη εξουσία που θα βάλει εμπρός την κοινωνικοποίηση των εργοστασίων και των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, την ένταξή τους σε κεντρικό σχεδιασμό.
Γι' αυτό έχει ιδιαίτερη αξία και αποτελεί βασική ανάγκη η οργάνωση μέσα στο χώρο δουλειάς, στον κλάδο, η οργάνωση στα σωματεία, ώστε σε έναν πρώτο βαθμό να δυναμώνει η γραμμή πάλης που βάζει στο επίκεντρο τις πραγματικές ανάγκες των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων και παράλληλα να αναδεικνύει τον πραγματικό ένοχο που αποτελεί φραγμό στην ικανοποίησή τους, δηλαδή την καπιταλιστική ιδιοκτησία και το καπιταλιστικό κέρδος.
Η οργάνωση, η αλληλεγγύη, η συλλογική δράση είναι μεγάλα όπλα στα χέρια των εργαζομένων, ικανά να ακυρώσουν τα εμπόδια στον δίκαιο αγώνα τους.
Αυτές οι αξίες πρέπει να ενισχυθούν, να δυναμώσουν, να δεθούν με την πολύτιμη πείρα που αποκτιέται καθημερινά στους χώρους δουλειάς και κατοικίας.
Η εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, οι γυναίκες, η νεολαία των λαϊκών στρωμάτων πρέπει να είναι σε ετοιμότητα να αντισταθούν στην εφαρμογή και την παγίωση του νέου εργατικού δικαίου, στα νέα ψέματα, τις απάτες που θα αποκτήσουν μορφή χιονοστιβάδας μπροστά στις εκλογές.
Η διέξοδος για το λαό δεν βρίσκεται μέσα στο πλαίσιο του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, που αργά ή γρήγορα θα οδηγήσει σε νέα κρίση.
Αυτό που χρειάζεται σήμερα και φανερώνεται ως ανάγκη είναι ο λαός με την πάλη του και την οργάνωσή του να αλλάξει τον καπιταλιστικό δρόμο, με το δρόμο της κοινωνικής ιδιοκτησίας στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, τον κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας, τον εργατικό έλεγχο, με την εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα στην εξουσία.
Αυτή είναι η πραγματική ελπίδα και σε αυτόν το δρόμο τον καλούμε να περπατήσει, δυναμώνοντας το ΚΚΕ σε όλες τις εκλογικές μάχες και κυρίως παλεύοντας, μαζί με τους κομμουνιστές, στους χώρους δουλειάς, στους κλάδους, στη γειτονιά, για την ανασύνταξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος.
Φίλες και φίλοι,
Όλα αυτά τα χρόνια επιβεβαιώθηκε ακριβώς ότι η μοναδική διαχωριστική γραμμή είναι αυτή ανάμεσα στο κεφάλαιο και το λαό και άρα η εργατική - λαϊκή πάλη πρέπει να κατευθύνεται ενάντια στην αστική τάξη, στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, στα αστικά κόμματα όλων των αποχρώσεων.
Το σύστημα αξιοποιεί το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ για να αποδείξει ότι κάθε επίκληση ρήξης και σύγκρουσης είναι ανώφελη, για να διδάξει το "ρεαλισμό" δήθεν της υποταγής στον συσχετισμό δυνάμεων.
Αν χρεοκόπησε κάτι αυτά τα χρόνια, όμως, είναι η αντίληψη ότι μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή πολιτική με την αστική τάξη στην εξουσία, με την οικονομία στα χέρια του κεφαλαίου και τους αντιλαϊκούς διαχειριστές να εναλλάσσονται ο ένας με τον άλλον.
Αυταπάτη και ψευδαίσθηση είναι η δήθεν δυνατότητα φιλολαϊκής μεταρρύθμισης του συστήματος, ότι μπορεί δήθεν "να γίνει ο καπιταλισμός ανθρώπινος".
Το ΚΚΕ προέβλεψε την πορεία αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, ακριβώς επειδή κρίνει με βάση τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα.
Σήκωσε το βάρος της αποκάλυψης αυτής, στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, για να παραμείνει η φλόγα της πάλης αναμμένη, για να μην περάσει σαν οδοστρωτήρας η απογοήτευση πάνω από το εργατικό - λαϊκό κίνημα.
Σήμερα, μπαίνει μπροστά ώστε η πείρα που έχει συσσωρευθεί να μπολιάσει την πάλη για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, για το στέριωμα της Κοινωνικής Συμμαχίας, που αποτελεί την πραγματική ελπίδα για κάθε εργάτη, λαϊκό άνθρωπο, νέο και νέα.
Σε αυτόν το δρόμο σας καλούμε όλους και όλες, έστω κι αν σε επιμέρους ζητήματα υπάρχουν ξεχωριστοί προβληματισμοί και απόψεις.
Το ΚΚΕ έχει μια μεγάλη ταξική αγκαλιά για τους ανθρώπους του μόχθου, τους εργάτες και τις εργάτριες, τους βιομηχανικούς εργάτες, τους υπαλλήλους του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, τους επιστήμονες που βάζουν τις γνώσεις τους στην υπηρεσία της παραγωγής, τους νέους και τις νέες περιπλανώμενους στην καπιταλιστική αγορά εργασίας, σε αυτή την απάνθρωπη ζούγκλα της εκμετάλλευσης.
Σας καλούμε σε συμπόρευση και συμπαράταξη.
Για να δώσουμε μαζί όλες τις ταξικές πολιτικές μάχες.
Για να κάνουμε εμείς τη διαφορά, με ισχυρό ΚΚΕ παντού!