Το μεγαλείο δεν κληρονομείται

 Μυρσίνη Λοΐζου και Δημήτρης Πλουμπίδης με ΣΥΡΙΖΑ

«Στο φιλντισένιο μου μαρκούτσι
γαλέρες έρχονται και πάνε
ρεσάλτα κάνουνε οι μούτσοι
κι οι πειρατές μεθοκοπάνε
στο καπηλειό το λιμανίσιο…»

Μπορεί να ακούγεται «τ’ ακορντεόν» στις αμερικάνικες βάσεις; Το «Έχω ένα καφενέ» στα λιμάνια που ξεπούλησαν; Ο «Στρατιώτης» στα αμερικανονατοϊκά γυμνάσια; Το «Πάγωσε η τσιμινιέρα» στις φάμπρικες της πείνας και του τρόμου; Ο «Πέτρος, ο Γιόχαν κι ο Φράνς…» καθώς βομβαρδίζονται άμαχοι και γυναικόπαιδα;

Αυτά είναι δικά μας, ολόδικά μας. Για μας γράφτηκαν, εμείς τα τραγουδήσαμε, μ’ αυτά πονέσαμε, αγωνιστήκαμε, ερωτευτήκαμε, ονειρευτήκαμε.
«Το εμβατήριο που του ‘μαθαν να λέει, είναι μονότονο και ντρέπεται να κλαίει…»

Κι όμως, θα ‘πρεπε κανείς ν’ αναρωτιέται:
«Σε τούτη την πατρίδα τι γυρεύω, με μισθοφόρους και πραιτωριανούς, τη δόξα σου γονατιστός να ζητιανεύω…».

Έτσι πέφτουν πολλές φορές οι άνθρωποι. Λες και ποτέ δεν έμαθαν από πού ξεκίνησαν, απόφυγαν να κοιτάξουν πίσω, έχασαν τους πατρογονικούς τάφους κι είναι αυτοί που τώρα συλούν.
«Τόσα τριαντάφυλλα τα `καψε το χιόνι, αχ αυτή η άνοιξη με ματώνει…»

Θέλει δύναμη να σηκώσεις το βάρος. Μπόι να το ατενίσεις. Σθένος να το μετρήσεις. Καρδιά να το διαφυλάξεις. Το μεγαλείο δεν κληρονομείται.

Ας κρατήσει, λοιπόν, τα δικαιώματα και το δικαίωμα στο διάβα του ο καθείς, αλλά το έργο τους είναι δικό μας.
«…Απόψε που δικάζουν τον Πλουμπίδη.
Λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά, λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά.»

Στέλιος Κανάκης