Το ράσο στον αγώνα για την πατρίδα

O Ιωακείμ Στρουμπής, κατά κόσμον Χριστόφορος, γεννήθηκε στα Θυμιανά Χίου το 1880.Ο Ιωακείμ πέθανε στις 28 Μαρτίου 1950, πάμπτωχος και φιλοξενούμενος από συγγενείς του.

O Ιωακείμ Στρουμπής (1880-1950) ήταν Έλληνας θεολόγος και Επίσκοπος που διετέλεσε Επίσκοπος Αρδαμερίου, Μητροπολίτης Καρδαμύλων και Μητροπολίτης Χίου.

Η Χίος κατελήφθη το απόγευμα της 4ης Μαΐου του 1941 αμαχητί από τμήμα των στρατευμάτων του Γ΄ Ράιχ, το οποίο είχε φτάσει με γερμανικό μεταγωγικό πλοίο στο νησί.
Πολύτιμος συμπαραστάτης στο πλευρό του χειμαζόμενου Χιακού λαού, καθ’ όλη τη διάρκεια της Κατοχής, στάθηκε ο τότε Μητροπολίτη Χίου Ιωακείμ Στρουμπή, ο οποίος καταγόταν από το χωριό Θυμιανά και ο οποίος προσχώρησε στις τάξεις του ΕΑΜ.

Κατά τη διάρκεια της Κατοχής ανέπτυξε σημαντική αντιστασιακή και κοινωνική δράση, ενώ ήταν μέλος του ΕΑΜ.

Το 1946, επί αρχιεπισκόπου και αντιβασιλέα Δαμασκηνού, δικάστηκε για τη συμμετοχή του στο ΕΑΜ ως φιλοκομμουνιστής και τιμωρήθηκε με έκπτωση από τη μητρόπολή του, πέθανε πάμπτωχος και φιλοξενούμενος από συγγενείς του.

Η συμβολή της Παγκληρικής
Η δημιουργία της Παγκληρικής Ενωσης Ελλάδας - ανώτερου καθοδηγητικού οργάνου των συλλόγων κληρικών της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδας - συνέβαλε στη συσπείρωση του κατώτερου κλήρου στον αγώνα της Εθνικής Αντίστασης. Στις αποφάσεις της β Ολομέλειας της Παγκληρικής τονίζεται: "Ο κλήρος θεωρεί τον εθνικό αγώνα του Λαού σαν δικό του αγώνα, γιατί γίνεται ενάντια στον αντίχριστο φασισμό. Για την καλύτερη συμβολή του κλήρου στον αγώνα επιβάλλεται η σύντομη και σφιχτή οργάνωση του κλήρου της Ελλάδος στους συλλόγους κληρικών και στην Παγκληρική. Επιβάλλεται μορφωμένοι ιδία κληρικοί να πλαισιώσουν τον Λαϊκό Στρατό του ΕΛΑΣ, για να καθαγιάσουν και δώσουν τον πνευματικό μαχητικό χαρακτήρα στον αντιφασιστικό αγώνα του Λαού. Η συνεργασία του οργανωμένου κλήρου με όλες τις αδελφές απελευθερωτικές οργανώσεις πρέπει να είναι στενή και αποδοτική για τον αγώνα... ".

Μετά τη συνάντηση του Δαμασκηνού με τον Τσόρτσιλ οι Αγγλοι τον όρισαν έως και αντιβασιλέα.
Η εξαργύρωση της στάσης του στο ματοκύλισμα του λαού υπήρξε πλήρης...

Το άγος των προσκυνημένων
Από τους 7.000 περίπου κληρικούς της εποχής της Κατοχής, οι 3.500 και πλέον πήραν ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Την ώρα όμως που ο λαϊκός κλήρος έδινε το «παρών», το ιερατείο όχι ήταν απλώς «απόν», αλλά αποτελούσε και στήριγμα της αντίδρασης.

Ας περιοριστούμε εδώ σε μερικά βασικά σημεία της περιόδου. Κατ' αρχάς ο ίδιος ο αρχιεπίσκοπος της εποχής, ο Δαμασκηνός, ανέβηκε στο θρόνο του λόγω της εκλεκτικής του σχέσης με την κατοχική «κυβέρνηση» του Τσολάκογλου. Μάλιστα σε επιστολή του προς τον Τσολάκογλου (και αφού είχε με τη βοήθειά του τελευταία καταλάβει την Αρχιεπισκοπή) ο Δαμασκηνός χαρακτήριζε τη συνθηκολόγηση με τους κατακτητές σαν «μέτρον ανάγκης»... Γνωστός είναι επίσης ο ρόλος του Δαμασκηνού ως συνεργάτη των Αγγλων, οι οποίοι, μετά τη συνάντησή του με τον Τσόρτσιλ στα «Δεκεμβριανά», τον όρισαν έως και αντιβασιλέα της χώρας. Η εξαργύρωση της στάσης του στο ματοκύλισμα του λαού από τους ιμπεριαλιστές, υπήρξε πλήρης...

Αυτός ήταν ο ρόλος του ανώτερου κλήρου και της επίσημης Εκκλησίας. Συνεργάτης των κάθε είδους και προέλευσης κατακτητών.
Την ίδια ώρα το ιερατείο υπήρξε απηνής διώκτης του κλήρου που τάχτηκε με το λαό και τους αγώνες του.

Χαρακτηριστικές οι περιπτώσεις των μητροπολιτών Ιωακείμ (Κοζάνης) και Αντώνιου (Ηλείας),  Ιωακείμ (Χίου), που μετά τον πόλεμο τιμωρήθηκαν με εκθρόνιση και καθαίρεση, λόγω της συμμετοχής τους στο ΕΑΜ.

 Ποτέ, βέβαια, η αποκατάσταση που ακολούθησε των δυο αυτών ηρωικών μορφών στον αρχιεπισκοπικό θρόνο, δε συνοδεύτηκε με την αποκατάστασή τους και στις μητροπόλεις τους...Ιωακείμ (Χίου) δεν αποκαταστάθηκε ποτέ.