«Τώρα, ναι, μετά από αυτό, έχει νόημα να χαμογελάμε στην εργασία μας», μου είπε ειρωνικά ο Ε. που δουλεύει σε μία από τις εταιρείες που βρέθηκαν στη λίστα. Τον ρώτησα περισσότερα και ακολούθησε μία πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα.
Με μία γρήγορη ματιά, βλέπουμε στη λίστα εταιρείες όπως ο Μασούτης, όπου πρόσφατα απολύθηκε άτομο επειδή έκοψε το σαλάμι και το κασέρι στην ίδια μηχανή, γεννώντας μας αυτόματα το ερώτημα: πώς γίνεται εταιρείες σαν κι αυτή να περιλαμβάνονται ανάμεσα στις εταιρείες με το καλύτερο εργασιακό περιβάλλον στην Ελλάδα;
«Η διαδικασία ψήφισης πραγματοποιείται από τους ίδιους τους εργαζομένους, μέσω ενός ερωτηματολογίου που μοιράζεται τυχαία στο προσωπικό. Οι ερωτήσεις επικεντρώνονται στις σχέσεις με τους συναδέλφους σου και το αντικείμενο της εργασίας σου. Για συλλογικές διεκδικήσεις, απολύσεις και μισθούς πείνας δεν γίνεται καμία αναφορά. Εργασιακά δικαιώματα και υπερωρίες ξεχνιούνται να προστεθούν στις στήλες των ερωτήσεών τους», μου είπε ο Ε.
Αξίζει να αναφερθεί για να έχουμε μία πιο ολοκληρωμένη εικόνα πως η επιλογή των εταιρειών δεν γίνεται μόνο από τις απαντήσεις των εργαζομένων, αλλά και από τη μελέτη και ανάλυση των πρακτικών των τμημάτων του ανθρώπινου δυναμικού των εταιρειών. Απλώς – έτσι ισχυρίζονται – οι απαντήσεις των εργαζομένων έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα στην τελική βαθμολογία. Συνεπώς, γεννάται φυσιολογικά η ερώτηση: είναι αξιόπιστα τα βραβεία;
«Όταν ήταν να ψηφίσουμε, μας έλεγαν πως δεν χρειάζεται να λύσουμε τις διαφορές μας στο ερωτηματολόγιο. Σε άλλες εταιρείες ξέρω πως οι εργαζόμενοι ψηφίζουν μαζί με τους προϊσταμένους τους. Αλλού πάλι τους απειλούν πως αν δεν βραβευτούν, θα κάνουν μετά απολύσεις. Τι σόι ανώνυμες και ελεύθερες απαντήσεις είναι αυτές;»
Το κλίμα που δημιουργεί μία εταιρεία γύρω από το όνομά της, η καλή φήμη, είναι πολύ σημαντικό στοιχείο για την ανάπτυξή της. Γι’ αυτό και πολλές εταιρείες παίρνουν μέρος σε αυτή την έρευνα και προσπαθούν να κερδίσουν, επειδή όλο αυτό έχει ύστερα πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα για την εικόνα τους σε ένα ακροατήριο, που μπορεί να μην έχει καμία ιδέα για το τι συμβαίνει μέσα στους ίδιους τους χώρους δουλειάς.
«Φαίνεται πως ακόμα κι αν εργάζεσαι αμισθί, φτάνει μόνο ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη και ένα αστειάκι από τον προϊστάμενό σου, υποκρινόμενος πως σε σέβεται και αναγνωρίζει τη δουλειά σου, για να κερδίσει η εταιρεία μία θέση στη δεκάδα. Ο μόνος σκοπός που έχει αυτός ο διαγωνισμός είναι ο αποπροσανατολισμός της εργατικής τάξης και η δημιουργία ψευδαισθήσεων στους εργαζομένους.
Η προώθηση μιας ψευδούς εικόνας ενός οικογενειακού και υγιούς περιβάλλοντος».
Μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, είθισται οι εταιρείες να μοιράζουν συγχαρητήρια ή να κάνουν γενικόλογες δηλώσεις που αναφέρουν, μεταξύ άλλων, πως «εμείς έχουμε στο επίκεντρο τον άνθρωπο» και «πιστεύουμε στην εργασιακή και οικογενειακή ισορροπία».
Ο Ε. έχει μία απάντηση και γι’ αυτά: «Σε τι είδους ισορροπία αναφέρονται αυτοί που καρπώνονται όλα τα κέρδη από τη σκληρή δουλειά των εργαζομένων και εκμεταλλεύονται κάθε ευκαιρία για περισσότερες απλήρωτες ώρες εργασίας; Η διοίκηση δεν είναι διατεθειμένη να επιλύσει τα προβλήματα που παρουσιάζονται καθημερινά και ψάχνει συνεχώς ευφυείς λύσεις από εμάς, αποφεύγοντας όμως τις προφανείς».
Χαρακτηρισμοί όπως «λιοντάρια», «τσακάλια», «λεβέντες», «θηρία» είναι μεταξύ αυτών που χρησιμοποιούν οι Προέδροι των εταιρειών για να δώσουν συγχαρητήρια στου εργαζομένους τους, να τους «πορώσουν», να κάνουν την στοιχειώδη πλάκα και να συνεχίσουν να δουλεύουν σαν να μη συνέβη τίποτα. Άλλωστε, έτσι σκέφτονται και πολλοί εργαζόμενοι, αδυνατώντας μέσα στη γενικότερη ασχήμια των καιρών να διακρίνουν το δάσος πίσω από το δέντρο. Γιατί όσο θα νομίζουν πως δεν συμβαίνει τίποτα, τόσο τα κέρδη για ορισμένους θα αυξάνονται και όντως δεν θα συμβαίνει τίποτα προς το καλύτερο γι’ αυτούς, για τις συνθήκες εργασίας τους και τους μισθούς τους.
Αυτό που πρέπει να γίνει, λοιπόν, είναι να γίνουν λιοντάρια οι ίδιοι εργαζόμενοι, πραγματικά λιοντάρια, και να δείξουν επιτέλους τα δόντια τους!
Κατιούσα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου