Το ΚΚΕ παλεύει για αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ

-- Τη στιγμή που στη γειτονιά μας όλες οι χώρες θέλουν να γίνουν μέλη της ΕΕ, πώς είναι δυνατόν το ΚΚΕ να μιλάει για την αποδέσμευση από αυτήν; Δεν θα είναι μειονέκτημα να βγούμε εμείς την ώρα που οι άλλοι θα παλεύουν να μπουν;

 

Το ΚΚΕ παλεύει για αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΝΑΤΟ, όχι επιλέγοντας άλλη μορφή ιμπεριαλιστικής συμμαχίας αλλά με τον λαό στην εξουσία και ιδιοκτήτη των μέσων παραγωγής και του πλούτου που παράγεται. Μια ανατρεπτική διαδικασία, που θα έρθει ως αποτέλεσμα της ριζικής αλλαγής των συσχετισμών στη χώρα και που βεβαίως είναι σίγουρο, όπως έχει αποδειχτεί και ιστορικά, ότι θα βρίσκεται σε αλληλεπίδραση με θετικές διεργασίες και σε άλλες χώρες. Αρα είναι αυθαίρετο να θεωρούμε ότι στην Ελλάδα θα εξελίσσονται τέτοιες εξελίξεις και στη γειτονιά θα είναι όλα ακίνητα και αμετάβλητα. Το ΚΚΕ παλεύει σήμερα στην Ελλάδα ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ και στην πολιτική των κομμάτων της, παλεύει να βάλει εμπόδια στις αντιλαϊκές πολιτικές της, να τσαλακωθεί ο ευρωμονόδρομος, να συνδεθεί η δυσαρέσκεια στην ΕΕ και την πολιτική της με την προοπτική της συνολικής αμφισβήτησης, παλεύει για να αλλάζουν οι συσχετισμοί, να συγκεντρώνονται δυνάμεις στο δρόμο που οδηγεί στην Ελλάδα και την Ευρώπη του σοσιαλισμού. Το ίδιο καλεί να κάνουν και οι άλλοι λαοί στα κράτη - μέλη της ΕΕ. Τους καλεί να αντιμετωπίσουν τον εκφοβισμό, τις αυταπάτες, τις ψεύτικες ελπίδες ότι μπορεί ο δρόμος του κεφαλαίου και της ΕΕ να είναι και δικός τους δρόμος, και μάλιστα μονόδρομος.

 

Από θέση αρχής, το ΚΚΕ εναντιώνεται στην ενίσχυση της ΕΕ. Η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι μια συμμαχία ιμπεριαλιστική, μια ένωση για τα συμφέροντα των μονοπωλίων διαφορετικών κρατών, πρώτα απ' όλα απέναντι στους ίδιους τους λαούς τους και ταυτόχρονα απέναντι στους διεθνείς ανταγωνιστές τους. Γι' αυτό κάθε ισχυροποίηση της ΕΕ με ένταξη νέων μελών κ.λπ. είναι μια αρνητική εξέλιξη και για τους λαούς των κρατών της ΕΕ και για τους λαούς των υπό ένταξη κρατών. 

Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η ενταξιακή διαδικασία περιλαμβάνει αντιλαϊκές πολιτικές και μέτρα που βιώνουν όλοι οι λαοί που τα κράτη τους ακολούθησαν αυτή την πορεία. Ξέρουμε την πείρα από την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ τις δεκαετίες του 1970 και 1980 και την προσπάθεια να πιαστούν οι περίφημοι «στόχοι σύγκλισης» στο πλαίσιο της ΕΕ τη δεκαετία του 1990. Αλλωστε, η δυσαρέσκεια και η μειούμενη εμπιστοσύνη στην ΕΕ από τους λαούς των σημερινών κρατών - μελών, όπως δείχνει και το πρόσφατο ευρωβαρόμετρο, αποτυπώνουν αυτήν την εμπειρία.

 

Ποια είναι λοιπόν η πραγματικότητα:

-- Πρώτον ότι η προσπάθεια ένταξης κρατών των Βαλκανίων στην ΕΕ είναι θέληση των αστικών τάξεων και των επιχειρηματικών ομίλων αυτών των κρατών και όχι των λαών γενικά. Οι λαοί, όπως έγινε και στη χώρα μας, φλομώνονται με μύθους, ψέματα για τα οφέλη της ένταξης, ακούν για λαγούς με πετραχήλια και την ίδια στιγμή εκβιάζονται ότι εκτός ευρωατλαντικού πλαισίου υπάρχουν το χάος και η καταστροφή.

-- Δεύτερον, σε μια περιοχή βασανισμένη από εθνικιστικές εντάσεις, πολεμικές συγκρούσεις, που έχουν βιώσει το διαίρει και βασίλευε ενορχηστρωμένο από την μπακέτα της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, είναι μεγάλη απάτη να εμφανίζεται η «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» στα Βαλκάνια ως εγγύηση της ειρήνης και της ασφάλειας στην περιοχή. Ας αναρωτηθούμε ποιος έβαλε την υπογραφή του στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, ποιος υποδαύλισε εθνικισμούς, ποιος ξαναμοίρασε σύνορα, έφτιαξε προτεκτοράτα κ.λπ. Πολύ περισσότερο που η ένταξη γειτονικών κρατών στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ αποτελεί σχέδιο των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ για την ισχυροποίηση της παρουσίας τους στα Βαλκάνια, έναντι των ανταγωνιστών τους, Ρωσίας και Κίνας, που επεκτείνουν τη δράση των μονοπωλίων τους στην περιοχή.

-- Τρίτον, το παραμύθι ότι η ΕΕ και το ΝΑΤΟ φέρνουν «ασφάλεια», «ειρήνη» και «εγγυώνται» τα κυριαρχικά δικαιώματα κάθε χώρας, αποδεικνύεται και στην περίπτωση της Ελλάδας, που είναι το παλαιότερο μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ στη Βαλκανική. Η ΕΕ καμιά εγγύηση δεν προσφέρει για τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα έναντι των αμφισβητήσεων της Τουρκίας, ούτε βέβαια έναντι των διεκδικήσεων της επίσης «συμμάχου» Αλβανίας, όπου η αστική της τάξη συνεχίζει τα μεγαλεπήβολα σχέδια της «Μεγάλης Αλβανίας», συμπεριλαμβάνοντας αλβανόφωνους πληθυσμούς σε Κοσσυφοπέδιο και Βόρεια Μακεδονία. `Η μήπως η ΕΕ «επέλυσε» το Κυπριακό, όπως διάφορες δυνάμεις προπαγάνδιζαν κατά την ένταξη της Κύπρου; Αντίθετα, η τουρκική κατοχή και ο εποικισμός επεκτείνονται στο βόρειο τμήμα και η επιθετικότητα της Τουρκίας έχει αυξηθεί εν μέσω μεγάλης αντιπαράθεσης στην ΑΟΖ του νησιού, λόγω της ανακάλυψης υδρογονανθράκων.

-- Τέταρτον, ποια είναι αλήθεια αυτά που θα κερδίσουν αυτοί οι λαοί από την ένταξη στην ΕΕ; Μήπως τον «εργασιακό μεσαίωνα» και το ξεθεμελίωμα των όποιων εργασιακών δικαιωμάτων; Μήπως τις κατευθύνσεις της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής που οδηγούν στη συγκέντρωση της γης στα χέρια των λίγων; Μήπως τις πολιτικές στην Υγεία, στην Παιδεία, στην Πρόνοια που οδηγούν στην περαιτέρω εμπορευματοποίηση; Μήπως την εποπτεία και τα μνημόνια διαρκείας των Ευρωπαϊκών Εξαμήνων; Οι μόνοι που θα χάσουν πλεονεκτήματα από την αποδέσμευση απ' την ΕΕ με τον λαό στην εξουσία είναι οι αστικές τάξεις, που «ισχυροποιούνται» πολύπλευρα από τη συμμετοχή τους σε τέτοιες λυκοσυμμαχίες.

 

Η ενίσχυση λοιπόν του ΚΚΕ στις ευρωεκλογές θα αποτελέσει μήνυμα ελπίδας και προοπτικής στους λαούς της Ευρώπης, στον αγώνα ενάντια στην ΕΕ του κεφαλαίου, της φτώχειας, του πολέμου και της εκμετάλλευσης. Ο σημερινός αρνητικός συσχετισμός, που φαντάζει αναλλοίωτος, είναι βέβαιο ότι μπορεί να ανατραπεί και θα ανατραπεί.