1936: Μπροστά στον κίνδυνο της μοναρχοφασιστικής δικτατορίας

Η απεργία της 13 Μάη 1936 σημείωσε απόλυτη επιτυχία, αφού υπολογίζεται ότι πήραν μέρος σ' αυτήν 500 χιλιάδες εργαζόμενοι, εργάτες, βιοτέχνες, επαγγελματίες, φοιτητές κ.ά.

Αμέσως μετά το ματοκύλισμα των εργατικών διαδηλώσεων στις 9 Μάη στη Θεσσαλονίκη, η Ενωτική ΓΣΕΕ (όπου δραστηριοποιούνταν τα στελέχη του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος) και η Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδας αποφάσισαν την κήρυξη 24ωρης γενικής πανελλαδικής απεργίας αλληλεγγύης στο λαό της Θεσσαλονίκης.

Αν και όλα έδειχναν ότι ο Μεταξάς το πάει για δικτατορία, η ρεφορμιστική ηγεσία της ΓΣΕΕ δε δέχτηκε να συμπεριληφθεί στα αιτήματα της απεργίας η παραίτηση της κυβέρνησης. Στις 11 Μάη στο «Ριζοσπάστη» δημοσιεύτηκε η ανακοίνωση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Παλλαϊκού Μετώπου, όπου καθοριζόταν ο χαρακτήρας της απεργίας με τα συνθήματα: «Αμεση παραίτηση της κυβέρνησης», «Αμεσος σχηματισμός κυβέρνησης από τη δημοκρατική πλειοψηφία στη Βουλή και άμεση απόλυτη εφαρμογή του Συμφώνου Παλλαϊκού Μετώπου- Φιλελευθέρων», «Ικανοποίηση όλων των εκκρεμών αιτημάτων του εργαζόμενου λαού».

Η απεργία της 13^ης Μάη 1936 σημείωσε απόλυτη επιτυχία, αφού υπολογίζεται ότι πήραν μέρος σ' αυτήν 500 χιλιάδες εργαζόμενοι, εργάτες, βιοτέχνες, επαγγελματίες, φοιτητές κ.ά.
Την επομένη στις 14 Μάη η ΚΕ του ΚΚΕ ανέλυσε την κατάσταση που επικρατούσε στη χώρα μετά τα γεγονότα της Θεσσαλονίκης, διαπίστωσε ότι ο Μεταξάς επιτάχυνε τις διαδικασίες για την εγκαθίδρυση μοναρχοφασιστικής δικτατορίας και γι' αυτό ο φασιστικός κίνδυνος θεωρούνταν «πιο σοβαρός, πιο μεγάλος, και άμεσα απειλητικός». «Για τον εργαζόμενο λαό- αναφερόταν στην απόφαση της ΚΕ- μια διέξοδος σωτηρίας υπάρχει. Να ακολουθήσει όλη η χώρα το παράδειγμα του λαού της Θεσσαλονίκης».

Η μεγάλη σημασία των εργατικών, παλλαϊκών κινητοποιήσεων εκείνης της περιόδου έγκειται στο γεγονός ότι η εργατική τάξη της χώρας, αποκαθιστώντας την ενότητά της στη δράση, και με την καθοδήγηση του ΚΚΕ, πρωτοστάτησε στην πάλη για την αποτροπή της φασιστικής δικτατορίας και την οικοδόμηση ενός λαϊκού μετώπου, με στόχο την αντιμετώπιση του φασισμού και του επερχόμενου πολέμου. Ωστόσο, τα αστικά πολιτικά κόμματα αποδείχτηκαν για άλλη μια φορά κατώτερα των περιστάσεων. Αγνόησαν και πολέμησαν τη μοναδική προοπτική που άνοιγε το

Σύμφωνο Σκλάβαινα - Σοφούλη και με τη στάση τους διευκόλυναν τα σχέδια του Μεταξά και του Παλατιού για τη δικτατορία που ήρθε στις 4 Αυγούστου.