Το κίνημα των «Χαρτιστών»

Δημοσιεύεται, 8 Μάη 1838, στην Αγγλία η «Χάρτα του Λαού». Το κίνημα των «Χαρτιστών», όπως καταγράφηκε στην Ιστορία, ήταν ένα μαζικό πολιτικό κίνημα των εργατών και ορισμένων μικροαστικών στρωμάτων με βασικό πρόγραμμα (τη «Χάρτα του λαού»), που ζητούσε πλήρη πολιτικά δικαιώματα για την εργατική τάξη στο πλαίσιο του καπιταλισμού.

Με ορισμένους από τους αριστερούς «Χαρτιστές», όπως ο Χάρνεϊ ή τα μέλη της «Ενωσης των Δικαίων» που κατοικούσαν στο Λονδίνο, είχαν έρθει σε επαφή οι Μαρξ και Ενγκελς.

Ο Χάρνεϊ καθώς και οι ηγέτες των «Δικαίων» εξέφρασαν την προθυμία τους να χρησιμεύσουν σαν εκπρόσωποι στο Λονδίνο της Επιτροπής Αλληλογραφίας, παρά τις διαφορές που υπήρχαν ακόμη με τις θέσεις και τις ιδέες των Μαρξ και Ενγκελς. 

Την ίδια περίοδο οι Μαρξ και Ενγκελς συνεχίζουν με ένταση να προπαγανδίζουν τον επιστημονικό κομμουνισμό, αντιλαμβανόμενοι ότι χωρίς το ξεκαθάρισμα μέσα στο εργατικό και σοσιαλιστικό κίνημα της θεωρίας, ήταν αδύνατο να προχωρήσουν στην οργάνωση της δράσης του προλεταριάτου για τους δικούς του σκοπούς, αλλά και στην οργάνωση επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης, Κομμουνιστικού Κόμματος.

Σύμφωνα με τον Λένιν ήταν το πρώτο μαζικό, προλεταριακό, επαναστατικό κίνημα. (WilliamZ. Foster “History of the Three Internationals”–2014).

Το κίνημα των Χαρτιστών πήρε διεθνιστικό χαρακτήρα. Την ίδια εποχή έδρασαν και άλλες διεθνιστικές εργατικές ενώσεις, όπως η «Ενωση των Προγραμμένων 1834-1836», η «Ένωση των Δικαίων 1836-1839», οι «Αδελφωμένοι Δημοκράτες».

Η πρεμιέρα του εκδηλώθηκε με τη δημοσίευση του «Χάρτη του Λαού», που συντάχτηκε κυρίως από τον ριζοσπάστη William Lovett της «Ένωσης Εργαζομένων του Λονδίνου», έναν ανθρωπιστή που πίστευε σε μια Παιδεία που θα βασιζόταν στις αρχές της αλληλεγγύης και της ευγένειας.

Επικεντρωνόταν σε 6 σημεία:

• Ψήφο για κάθε ενήλικα, μυστικότητα της ψηφοφορίας,
• ισότιμη αναλογικότητα της ψήφου σε όλη τη χώρα,
• εκλογιμότητα όλων των ενήλικων πολιτών,
• ακόμη και των ακτημόνων,
• πληρωμή ενός λογικού βουλευτικού μισθού που θα επέτρεπε και στον φτωχό να πολιτευτεί
• και τέλος ετήσιες εκλογές, που θα επείχαν την θέση της ανακλητότητας.