«Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος» – Μια απάντηση στον Αλέξη Τσίπρα

Στην χθεσινή συνέντευξη του στην ΕΡΤ3, ο πρωθυπουργός έβγαλε και πάλι απο το σεντούκι της κυβερνητικής προπαγάνδας τα κάλπικα διλήμματα περί «Προόδου και συντήρησης» και «Αριστερά ή Μητσοτάκης», σε μια προσπάθεια να οξύνει τα αντιδεξιά ανταντακλαστικά μερίδας των ψηφοφόρων.

Προκειμένου μάλιστα να επιτεθεί στο ΚΚΕ, ο κ.Τσίπρας θυμήθηκε το γνωστό σύνθημα της δεκαετίας του 1950 «τι Πλαστήρας, τι Παπάγος», το οποίο χαρακτήρισε ως «επιζήμια λογική για το κομμουνιστικό κίνημα, για το ΚΚ και την Αριστερά».

Δεν θα μπούμε στη διαδικασία να επαναλάβουμε την στρατηγική σύμπλευση του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ υπέρ του κεφαλαίου και κατά των λαϊκών συμφερόντων. Η ίδια η πραγματικότητα, όπως διαμορφώθηκε τα τελευταία χρόνια, αποτελεί αδιάψευστο μάρτυρα του γεγονότος ότι ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, Τσίπρας και Μητσοτάκης, κινούνται πολιτικά προς την ίδια κατεύθυνση, παρά τις όποιες επί μέρους διαφορές τους.

Να θυμίσουμε, ωστόσο, στον κ. Τσίπρα ότι το σύνθημα «τι Πλαστήρας, τι Παπάγος» (που πρωτοχρησιμοποιήθηκε από το ΚΚΕ στις εκλογές του 1952) όχι μόνο δεν αποδείχθηκε ιστορικά «επιζήμιο» αλλά, αντίθετα, δικαιώθηκε απόλυτα από τις εξελίξεις.

Να του θυμίσουμε ότι στο διάβα της πολιτικής ιστορίας της χώρας, «βενιζελικοί και βασιλόφρονες», «μεταξικοί και δημοκράτες», «δεξιοί και κεντρώοι» συναγωνίζονταν σε αντικομμουνισμό και διώξεις ενάντια στο εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα. Ο πολιτικός πρόγονος του Πλαστήρα, ο Ελευθέριος Βενιζέλος ήταν ο εμπνευστής του περίφημου «Ιδιώνυμου» (Νόμος 4229/1929), μέτρο το οποίο διατήρησε και επέκτεινε μετέπειτα ο φασίστας δικτάτορας Μεταξάς.

Να θυμίσουμε στον κ. Τσίπρα ότι ο «Γέρος της Δημοκρατίας» και ηγέτης του «Κέντρου», Γεώργιος Παπανδρέου, δεν αποδείχθηκε λιγότερο αντικομμουνιστής από πολιτικούς της Δεξιάς παράταξης όπως ο Παπάγος η ο Καραμανλής. Παραπέμπουμε τον πρωθυπουργό στο ρόλο του Γ. Παπανδρέου το Δεκέμβρη του 1944 αλλά και στην εγκύκλιο αρ. 1010 της 11ης Μάρτη 1965 που επικαλούνταν τον «κομμουνιστικό κίνδυνο» και στόχευε στη διάλυση της Νεολαίας Λαμπράκη.

Να τι έγραφε χαρακτηριστικά μια ηγετική φυσιογνωμία της «Δεξιάς», ο Κωνσταντίνος Τσάτσος: «Παντού η μέθοδος του αντικομμουνιστικού αγώνα είναι μεικτή. Και η μόνη πραγματική διαφορά βρίσκεται στο μεγαλύτερο ή μικρότερο ποσοστό ή επιβολής ή πειθούς που κάθε φορά χρησιμοποιείται. Κάθε χώρα και κάθε χρονική περίοδος έχει τα ορθά ποσοστά της. Εκεί και μόνο εκεί εντοπίζεται η διαφωνία μέσα στην αντικομμουνιστική παράταξη, μεταξύ εκείνων που ανήκουν στο λεγόμενο «Κέντρο» και των άλλων που το πολεμούν» (Κ. Τσάτσος, «Ελληνική Πορεία», εκδόσεις «ΕΣΤΙΑ»)

Να θυμίσουμε, επίσης, στον κ. Τσίπρα ότι επί κυβέρνησης Πλαστήρα δικάστηκε και εκτελέστηκε, κατ’ εντολή των υπερατλαντικών «συμμάχων», ο ήρωας Νίκος Μπελογιάννης και οι σύντροφοι του.

Δεν είναι λοιπόν καθόλου «επιζήμια λογική» το σύνθημα «τι Πλαστήρας, τι Παπάγος», όπως ισχυρίζεται ο Αλέξης Τσίπρας.

Αντίθετα, επιζήμια είναι η «λογική» του να τιμάς και τα θύματα και τους θύτες.

Επιζήμιο, υποκριτικό και χυδαίο συνάμα, είναι απ’ τη μια να τιμάς το Μπελογιάννη και τους 200 της Καισαριανής και απ’ την άλλη να συναγελάζεσαι με τους ιμπεριαλιστές φονιάδες των ΗΠΑ.

Επιζήμιο, υποκριτικό, χυδαίο και εξευτελιστικό είναι να μιλάς στο όνομα της Αριστεράς και να καπηλεύεσαι τους ηρωϊκούς αγώνες των κομμουνιστών και του εργατικού κινήματος, την ίδια στιγμή που εφαρμόζεις μνημόνια, αντεργατικούς νόμους και κάθε λογής βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα υπέρ του κεφαλαίου.

Σε αυτές τις επιζήμιες λογικές, σε αυτήν την πολιτική χυδαιότητα, στα κάλπικα διλήμματα και τις αυταπάτες που σκορπούν ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, πρέπει να απαντήσει ο λαός στις 7 Ιουλίου. Να γυρίσει την πλάτη και στους δυο και να κάνει ένα βήμα μπροστά, στηρίζοντας τα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ. Για το δίκιο και την λαϊκή αντεπίθεση.

Για να δυναμώσει η ελπίδα.

Νίκος Μόττας