Οι διακοπές είναι δικαίωμα και όχι πολυτέλεια

Μια αλυσίδα είναι όλα. Από το ψωμί στο φούρνο, μέχρι την αναμονή στο δημόσιο νοσοκομείο και από το φροντιστήριο του παιδιού, μέχρι τις καλοκαιρινές διακοπές.

 Οταν το μεροκάματο δεν φτάνει, πρώτα έρχονται το φαΐ και η στέγη.

Και μετά αρχίζει το κόψιμο. Για να φτάσει η οικογένεια του εργαζόμενου και στο «καυτό» θέμα των διακοπών. 

Μια ανάγκη όλο και πιο απαραίτητη, αλλά και όλο πιο ακριβή, τόσο γιατί αυξάνονται οι τουριστικές τιμές, όσο και γιατί ακριβαίνει γενικά όλη η ζωή και τα μεροκάματα μικραίνουν. 

Κι αυτή είναι μόνο η αρχή, αν επιτραπεί στην κυβέρνηση και στους συμμάχους της, ΕΕ, ΔΝΤ, μεγαλοεπιχειρηματίες, να υλοποιήσουν τα σχέδιά τους.

Το 50% των λαϊκών νοικοκυριών δεν θα κάνει καθόλου διακοπές φέτος. Και δεν νοιάζονται γι' αυτό ούτε η κυβέρνηση, ούτε οι μεγαλοεπιχειρηματίες του τουρισμού, που προσβλέπουν κυρίως στους ξένους τουρίστες για να γεμίσουν τα δωμάτια και τις τσέπες τους.

 Ο εγχώριος τουρισμός αντιπροσωπεύει το 20% των εσόδων, ωστόσο ο επιχειρηματίας του τουρισμού δεν έχει πρόβλημα αν μπορέσει να αναπληρώσει τις απώλειες από τον εισερχόμενο τουρισμό. Ετσι, και οι διακοπές παίρνουν το δρόμο των περικοπών, όπως γίνεται με άλλες βασικές λαϊκές ανάγκες που δεν καλύπτονται.

Το ΚΚΕ όμως, έχει άλλη άποψη. Δηλώνει το αυτονόητο, που για μερικούς από εκείνους που απεργάζονται τα βάσανα του λαού, κρίνεται ακόμη και ως υπερβολή.

Για το ΚΚΕ, είναι αδιαπραγμάτευτο το δικαίωμα των εργαζομένων και των οικογενειών τους στον τουρισμό, στις διακοπές, στην ανάπαυση, στην προαγωγή της υγείας τους, στην αναψυχή. Αδιαπραγμάτευτο. Οπως το καλό μεροκάματο, αυτό που θα φτάνει για όσα χρειάζονται. Οπως οι σωστές υπηρεσίες δημόσιας Υγείας, αυτές που θα κάνουν καλά τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους. Οπως η επαρκής μόρφωση, αυτή που χρειάζονται τα παιδιά του λαού για να προκόψουν. Οπως η σύνταξη, που θα πρέπει να εξασφαλίζει αξιοπρεπή ζωή και να δίνεται όσο υπάρχει ακόμη ζωή. Κι όπως δηλώνει το ΚΚΕ απερίφραστα ότι οι διακοπές είναι δικαίωμα για τις λαϊκές οικογένειες, έτσι δηλώνει και αγωνίζεται γι' αυτό, ώστε και οι εργαζόμενοι του κλάδου να μπορούν να ζήσουν από τη δουλειά τους. 

Να έχουν πλήρη δικαιώματα. Να μην αποτελούν τα «πειραματόζωα» των νέων εργασιακών σχέσεων, των «ελαστικών», των άδικων εργασιακών σχέσεων, που εντείνουν την εκμετάλλευση και ευνοούν διαρκώς τα αφεντικά.

Ολα αυτά, όμως, δεν μπορούν να γίνουν στη βάση των σημερινών δεδομένων, με τον τουρισμό να προβάλλεται ως «ατμομηχανή» της ανάπτυξης, μόνο και μόνο για να εξυπηρετηθούν απρόσκοπτα τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων του κλάδου. Η λύση - και αυτού του προβλήματος - είναι μία: λαϊκή εξουσία, λαϊκή οικονομία. Ο κεντρικός σχεδιασμός της τουριστικής κοινωνικής εργασίας ως αναπόσπαστου στοιχείου της λαϊκής οικονομίας. Η μετατροπή σε κρατική - κοινωνική ιδιοκτησία όλων των μεγάλων ξενοδοχειακών και τουριστικών εγκαταστάσεων. Και παράλληλα, η κατάργηση της εμπορευματοποίησης της γης.

Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Και στο θέμα των διακοπών, η πρόταση του ΚΚΕ είναι η μόνη εγγύηση μιας καλύτερης ζωής. Κι αυτό που χρειάζεται, είναι οι συγκεκριμένοι στόχοι να γίνουν αντικείμενο κοινής πάλης εργαζομένων, αυτοαπασχολούμενων και μικρών ιδιοκτητών, κόντρα στην πολιτική της ανταγωνιστικότητας και κερδοφορίας, κόντρα στα συμφέροντα των τουριστικών μονοπωλιακών ομίλων.

Παλεύουμε για:

• Δικαίωμα για διακοπές και αναψυχή για όλους τους εργαζόμενους μέσα από την εξασφάλιση της μηνιάτικης άδειας και του 14ου μισθού για τις διακοπές.
• Φθηνές διακοπές για όλα τα παιδιά των εργαζομένων.
• Ελεύθερη πρόσβαση στις ακτές.
• Να υπάρχει δωρεάν πρόσβαση σε όλα τα μνημεία, μουσεία, σε όλους τους φυσικούς και πολιτιστικούς χώρους της χώρας μας.
• Να παρέχονται προγράμματα κοινωνικού τουρισμού στους ανέργους και για όλους τους εργαζόμενους με οποιαδήποτε μορφή απασχόλησης (μερική απασχόληση, συμβάσεις ορισμένου χρόνου κλπ.), τους φτωχούς και μεσαίους αγρότες χωρίς όρους και προϋποθέσεις.
• Να δημιουργηθούν δημόσιες και δωρεάν παιδικές κατασκηνώσεις για τα παιδιά όλων των εργαζομένων και των ανέργων, που θα λειτουργούν όλο το καλοκαίρι.
• Να δημιουργηθούν δωρεάν οργανωμένοι χώροι αναψυχής (κάμπινγκ) για όλους τους νέους, με προσιτές τιμές ή και δωρεάν για τα νέα ζευγάρια, για τους άνεργους.
• Να δημιουργηθούν δημόσιοι και δωρεάν οργανωμένοι χώροι αναψυχής με ειδικό εξοπλισμό, υποδομές και εκπαιδευμένο προσωπικό για τα Ατομα με Ειδικές Ανάγκες.
• Οι μαθητικές εκδρομές να ενταχθούν στο σχολικό πρόγραμμα, να είναι δημόσιες και δωρεάν, να πληρώνονται από το κράτος.
• Δωρεάν διακοπές για τους συνταξιούχους και τους φτωχούς αγρότες.

Τα αιτήματα αυτά είναι αναγκαία και ρεαλιστικά. Η ιστορία του 20ού αιώνα και ο Σοσιαλισμός που γνώρισε η ανθρωπότητα απέδειξαν ότι η ανάγκη της εργατικής τάξης για διακοπές μπορεί να ικανοποιηθεί.

Στη Σοβιετική Ενωση υπήρχε το πιο ευρύ δίκτυο δημόσιων παραθεριστικών ιδρυμάτων στον κόσμο. Μόνο τα πάνω από 14.000 κέντρα αναζωογόνησης που διέθετε, δέχονταν πάνω από 45.000.000 αδειούχους. Επίσης, το σοσιαλιστικό κράτος παρείχε ιδιαίτερη φροντίδα στα παιδιά, παρέχοντας δωρεάν υγεία, παιδεία, φροντίζοντας για τη διαπαιδαγώγησή τους, αλλά και εξασφαλίζοντας ευχάριστες διακοπές γι' αυτά.

 Μόνο στη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία, κάθε χρόνο πάνω από το 80% των μαθητών, πάνω από 2,6 εκατομμύρια παιδιά, περνούσαν τις διακοπές τους σε κατασκηνώσεις με πλούσιο πολιτιστικό και αθλητικό περιεχόμενο. Ενώ συνολικά στη Σοβιετική Ενωση, σε 40.000 περίπου παιδικές κατασκηνώσεις, έκαναν διακοπές δωρεάν ή με πολύ χαμηλό κόστος περίπου 10 εκατομμύρια παιδιά.

Σήμερα είναι μεγαλύτερες οι δυνατότητες για να εξασφαλιστούν μόνιμη και σταθερή δουλειά, φθηνές λαϊκές διακοπές. Εμπόδιο αποτελούν τα μονοπώλια, το κέρδος της πλουτοκρατίας. Αξίζει να παλέψεις για να αλλάξεις αυτή την κατάσταση.

Αναγκαία προϋπόθεση για να γίνουν οι διακοπές κοινωνικό αγαθό για όλους είναι η αλλαγή τάξης στην εξουσία. Απαιτείται η μετατροπή σε κρατική - κοινωνική ιδιοκτησία όλων των μεγάλων ξενοδοχειακών και τουριστικών εγκαταστάσεων, σε συνδυασμό με την κατάργηση της εμπορευματοποίησης της γης. Η γη, τα δάση, οι παραλίες θα αποτελούν λαϊκή, κρατική περιουσία. Με παραγωγή που οργανώνεται στα πλαίσια του κεντρικού σχεδιασμού και με βάση την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη υπέρ του λαού».