«…τσολιά να με λεν δε μ’ αρέσ’/ εγώ Γερμανός είμαι τώρα/ καμάρ’ των ταγμάτων Ες-Ες…»

Στις 18 του Ιούνη 1943 ιδρύθηκαν από την κυβέρνηση Ράλλη τα «Τάγματα Ασφαλείας». Στόχος ήταν να χτυπηθεί το ΕΑΜ – ΕΛΑΣ. Οι Ταγματασφαλίτες, Ταγματαλήτες, Γερμανοράλληδες ή Γερμανοτσολιάδες, όπως τους αποκαλούσε ο λαός μας, ορκίζονταν στο Χίτλερ και έδρασαν σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας, στο πλευρό των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής.



«Η απόφαση για τη δημιουργία των «Ταγμάτων Ασφαλείας» πάρθηκε αμέσως μετά από το σχηματισμό της κυβέρνησης του Ι. Δ. Ράλλη, τον Απρίλη του 1943. Εξάλλου, αποτελούσε όρο του, προκειμένου να αναλάβει την πρωθυπουργία.
Στις 18 Ιούνη του 1943 δημοσιεύτηκε στην «Εφημερίδα της Κυβερνήσεως» ο νόμος 260/1943 «Περί συγκροτήσεως τεσσάρων ευζωνικών τμημάτων».

Και το Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου άρχισε η συγκρότησή τους στην Αθήνα, η οποία ολοκληρώθηκε στα τέλη του Δεκέμβρη. Στη συνέχεια «Τάγματα Ασφαλείας» δημιουργήθηκαν στην Πελοπόννησο, στην Εύβοια, στη Δυτική Στερεά, στην Ήπειρο, στη Θεσσαλία και σε Θεσσαλονίκη – Μακεδονία.»
Δείτε εδώ το εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του Μάκη Μαΐλη “Οι κυβερνήσεις της Κατοχής και τα «Τάγματα Ασφαλείας»”

Ίσως να μη χρειάζονται περισσότερες αναφορές στα Τάγματα Ασφαλείας, στους λαομίσητους υπηρέτες των καταχτητών και της ντόπιας άρχουσας τάξης, φτάνει να  διαβάσει κανείς τον όρκο τους:

Ο διοικητής των SS στην Ελλάδα Βάλτερ Σιμάνα (2ος όρθιος από αριστερά) επιθεωρεί ταγματασφαλίτες

Ο όρκος του ταγματασφαλίτη

Ορκίζομαι εις τον Θεόν τον άγιον τούτον όρκον, ότι θα υπακούω απολύτως εις τας διαταγάς του ανωτάτου αρχηγού του γερμανικού στρατού Αδόλφου Χίτλερ.
Θα εκτελώ πιστώς απάσας τας ανατεθησομένας μοι υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις τας διαταγάς των ανωτέρων μου.
Γνωρίζω καλώς ότι διά μιαν αντίρρησιν εναντίον των υποχρεώσεών μου, τας οποίας διά του παρόντος αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθή παρά των γερμανικών στρατιωτικών νόμων.

«Τα «Τάγματα Ασφαλείας», που είχαν συγκροτηθεί προς το τέλος του 1943 από την κατοχική κυβέρνηση Ι. Ράλλη για την αντιμετώπιση του «κομμουνιστικού κινδύνου» και την «προστασίαν του κοινωνικού καθεστώτος», είχαν συγκεκριμένη αποστολή κατά τη στιγμή της αποχώρησης των Γερμανών, να αποτελέσουν την οπισθοφυλακή και πλαγιοφυλακή τους, ώστε να κρατήσουν τις θέσεις τους και να απασχολήσουν και φθείρουν τον ΕΛΑΣ. Ετσι, όχι μόνο θα στερούσαν τον ΕΛΑΣ από τα ηθικά και υλικά οφέλη που θα αποκόμιζε από το χτύπημα των Γερμανών, αλλά θα του προξενούσαν και απώλειες.

Κυρίως, όμως, τα «Τάγματα Ασφαλείας», όπως προαναφέρθηκε, συγκροτήθηκαν ως ένα ένοπλο χέρι της αστικής τάξης, ενταγμένο στους σχεδιασμούς της για τη μεταπολεμική εξέλιξη της πολιτικής κατάστασης. Γι’ αυτό και στη συγκρότηση των «Ταγμάτων Ασφαλείας» συμμετείχαν οι Βενιζελικοί Θ. Πάγκαλος και Στυλ. Γονατάς, καθώς και άλλοι.

Έργα και ημέρες Ταγματαλητών…

Έγραψε σχετικά με τα «Τάγματα Ασφαλείας» ο ιδρυτής τους Ι. Ράλλης: «Κατορθώσαμεν να έχωμεν εις τη διάθεσιν της Κυβερνήσεως Εθνικής Ενότητος, δύναμιν εγγυωμένην πλήρως την ασφάλεια και την τάξιν. Κατορθώσαμεν τέλος να εύρουν οι κ.κ. Παπανδρέου, Κανελλόπουλος, κλπ. ενταύθα αποβιβαζόμενοι, ΕΛΛΑΔΑ». «Ο κίνδυνος του κομμουνισμού είναι εγγύς. Η εξουθένωσις της Ελληνικής Φυλής και ημών αυτών έσεται βέβαια αν δεν ετοιμασθώμεν και αντιδράσωμεν». («Ο Ιωάννης Δ. Ράλλης ομιλεί εκ του τάφου», Αθήναι 1947, σελ. 70 και 92).»
(Από άρθρο του Χρήστου Τσιντζιλώνη, στον Ριζοσπάστη, δείτε το εδώ)

Ο λαός μας στη συντριπτική του πλειοψηφία μισούσε τους γερμανοτσολιάδες, ποτέ δεν αποδέχτηκε τη δράση τους. Δεν συγχώρησε ούτε τα πιο εξαθλιωμένα στοιχεία που κατατάχτηκαν για να φάνε ένα κομμάτι ψωμί – βουτηγμένο στο αίμα των αγωνιστών του λαού. Η λαϊκή μούσα τούς χλεύασε με διάφορους τρόπους κι ένας από αυτούς ήταν η σάτιρα, με τραγούδια όπως το παρακάτω, που τραγουδήθηκαν σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, από τον αγωνιζόμενο λαό μας:

Εν-δυο, εν-δυο!
φουστανέλα, τσαρούχ’ φούντα, φεσ’
εφτούνα τα ρούχα με καίνε
κι αδίκως μου τάχουν φορέσ’.

Άιν-τσβάι, άιν-τσβάι!*
Τσολιά να με λεν δε μ’ αρέσ’
εγώ Γερμανός είμαι τώρα
καμάρ’ των ταγμάτων Ες-Ες.

Εγώ είμ’ εγώ και δεν αργώ
ρωμιούς να σφάξω μάνι-μάνι
με λεν λεφούσ’ και στο γιουρούσ’
τρεις τραυματίες έχω ξεκάνει.

Άιν-τσβάι, άιν-τσβάι
λεφτά στο κεμέρι μ’ πολλά
κι αυτά που λεν δε με νοιάζουν,
ο Αδόλφος μου νάναι καλά.

*Ένα-δύο, στα γερμανικά

Κατιούσα