Ναι, το έχουμε ανάγκη, ναι, γίνεται!

Κι αφού όλοι και όλες βρίσαμε -και δικαίως- τα χυδαία αστειάκια που έγιναν πάνω στο πτώμα της σκοτωμένης από το κυνήγι Αρμένισσας μετανάστριας Γκαϊανέ Κασαρτζιάν, κι αφού βρίσαμε τις ξεφτιλισμένες απόπειρες δικαιολόγησής τους, μένουν μερικά ακόμα πολύ συγκεκριμένα ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν από την “μέση ευαισθησία” μας:


Η αποκλειστική -ή έστω στενή- νοσοκομειακή παρακολούθηση και βοήθεια προς τους ασθενείς που τη χρειάζονται θα συνεχίσει να θεωρείται στον αιώνα τον άπαντα “πολυτέλεια” και “έξτρα υπηρεσία” που πρέπει να πληρώνεται πανάκριβα, ειδάλλως ο ασθενής και οι συγγενείς του ας υφίστανται τις συνέπειες;

Θα συνεχίσουμε στον αιώνα τον άπαντα να συζητάμε για τους όρους μόνο με τους οποίους παρέχεται η ως άνω “έξτρα λουξ υπηρεσία”; Για το αν θα την παρέχουν νόμιμες Ελληνίδες ή παράνομες αλλοδαπές και Ελληνίδες; Για το αν τα χρήματα που θα εισπράττουν θα δηλώνονται και φορολογούνται; Για το αν κατά την “πάταξη των παράνομων” επιτρέπεται η ασφάλεια των νοσοκομείων να τις κυνηγάει μέχρι τα μπαλκόνια ή μήπως θα πρέπει να σταματά στον διάδρομο για …ανθρωπιστικούς λόγους;

Όσο συνεχίζουμε να απαντάμε θετικά στα παραπάνω ερωτήματα, είναι βέβαιο ότι θα συνεχίσουμε αναγκαστικά και εις τον αιώνα τον άπαντα να μετράμε νεκρούς εργαζόμενους και, φυσικά, θα εξακολουθήσουν να παράγονται χυδαιότητες επί των πτωμάτων τους… Γιατί, σου λέει ο άλλος, αφού όλα είναι τόσο “αυτονόητα” και απαράλλαχτα, ας συνεχίσουμε τις κοκορομαχίες μας, με ποια διαχείριση θα έχουμε συγκριτικά λιγότερη εξαθλίωση και εξαχρείωση των ασθενών και των εργαζόμενων στα νοσοκομεία, συγκριτικά λιγότερα τέτοια θλιβερά ατυχήματα…

Εκτός αν θέλουμε να απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα διαφορετικά.

Α, ξέχασα…

Αυτά τα ερωτήματα είναι συζητήσεις ενοχλητικές, που τις κάνουν κάτι τρελοί και αλαζονικοί τύποι που πιστεύουν στη Δευτέρα Παρουσία, στο δικαίωμα και στη δυνατότητα όλοι οι άνθρωποι να δουλεύουν ανθρώπινα, να μη χρειάζεται να παρανομούν για να βγάζουν ένα κομμάτι ψωμί, να μη χρειάζεται να ανταγωνίζονται σκληρά και με κάθε μέσο άλλους εργαζόμενους, να απολαμβάνουν τη φροντίδα που χρειάζονται όταν την έχουν ανάγκη και σε κάτι άλλες τέτοιες παλαβομάρες…

Όποιος και όποια λοιπόν απαντά θετικά στα παραπάνω ερωτήματα, ας πάει με τα κόμματα της “λογικής” και του “αιώνος του άπαντος”. Εκεί που η ικανοποίηση των στοιχειωδών -μικρών και μεγάλων- ανθρώπινων αναγκών και δικαιωμάτων λοιδορείται μονίμως ως παραπομπή στη “Δευτέρα Παρουσία”. Και να προσεύχεται μη τυχόν και βρεθεί στην ανάγκη να πέσει σε μια από τις “ρεαλιστικές” τους λύσεις σε μια δύσκολη ώρα…

Οι υπόλοιποι και οι υπόλοιπες που ξέρουμε πόσο κρίσιμα είναι τα παραπάνω ερωτήματα, εμείς που ήδη έχουμε δοκιμάσει -ή ξέρουμε ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να δοκιμάσουμε- στο πετσί μας τη βαρβαρότητα, εμείς που ασφυκτιούμε με όσους παρουσιάζουν τη βαρβαρότητα αυτή ως κάτι αυτονόητο και φυσιολογικό, που την εξωραΐζουν ή τη δικαιολογούν…

Όλοι και όλες εμείς ψηφίζουμε το Κόμμα όσων παλεύουν για να κάνουν πραγματικότητα, αυτό που οι άλλοι λοιδορούν ως “Δευτέρα Παρουσία”.

Ψηφίζουμε για να μην είναι η ζωή μας “λεπτομέρεια”, για να μην είναι η επιβίωσή μας ζούγκλα, για να μην είναι η ανακούφιση του πόνου μας “έξτρα λουξ υπηρεσία”.

Ψηφίζουμε για κάνουμε ένα βήμα, ένα βήμα στην προσπάθεια να αλλάξουμε τα δεδομένα και τα αυτονόητα σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο, σ’ αυτήν εδώ την κοινωνία.

Γιατί ποτέ και κανείς κόσμος και καμία κοινωνία δεν πρόκειται βέβαια να αλλάξει αν εμείς δεν κάνουμε το βήμα που μπορούμε να κάνουμε σήμερα, αν δεν σηκώσουμε το κεφάλι κι αν δεν φωνάξουμε κατάμουτρα στη χυδαιότητα, στην υποκρισία και στη βαρβαρότητα που αντιμετωπίζουμε καθημερινά ένα υπερήφανο: ΝΑΙ, ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΑΓΚΗ και ΝΑΙ, ΓΙΝΕΤΑΙ!

Από τον τοίχο του Nikos Zartamopoulos