-Πάντα θα βρεθεί κάποιος Κακοφωνίξ που θα κάνει τον ουρανό να ανοίξει και να πέσει στο κεφάλι μας, λίγο πριν την έφοδο.
-Πάντα περιμένεις να τύχει κάτι απρόοπτο, κάποια ατάκα εκτός προγράμματος, κάποια αμήχανη στιγμή που θα έχεις να διηγείσαι στα εγγόνια σου -όπως τα φάλτσα της Βιτάλη.
-Τα σουβλάκια είναι αυτά που ξέρουμε στο Βορρά. Από καλαμάκια έχουμε μόνο για αναψυκτικά. Η ΚΝΕ δίνει τη σωστή γραμμή, λέει τα σύκα σύκα και τα σουβλάκια σουβλάκια. Καλαμάκια και πλαστικά μόνο για αναψυκτικά.
-Τα κεμπάπ και τα λουκάνικα είναι μάλλον καλύτερα από τα σουβλάκια, λόγω και πιο χαμηλής ζήτησης (κακώς).
-Παίρνουμε από πριν κουπόνια από το ταμείο, όταν δεν έχουν τόση ουρά, και τα χρησιμοποιούμε κάποια στιγμή μες στο τριήμερο. Των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν αγοράζουν.
-Δε ζητάμε φαΐ την ώρα της κεντρικής ομιλίας. Είναι απλό, μην κάνετε μανούρα με τα παιδιά στις ταβέρνες.
-Παίρνουμε μόνο τους ταξικούς λουκουμάδες της ΚΝΕ, με τη μυστική συνταγή, που παραδίδεται από ΓΓ σε ΓΓ, και βάση το γκι που κόβεται με το ειδικό (σφυρο)δρεπάνι του Πανοραμίξ . Προσοχή στις απομιμήσεις.
-Πάντα θα υπάρχει κάποιο όνομα που θα συζητηθεί, κάποιοι θα το βλέπουν με μισό μάτι, και όσοι δεν έχουν πατήσει το πόδι τους, θα ασχοληθούν εμμονικά μόνο με αυτό. Ξέρεις πόσοι θυμούνται ακόμα το Νι-βο; Και ανάθεμα αν ξέρουν τι τραγούδησε…
-Όποιος και να έρθει, πάντα θα υπάρχει γκρίνια γιατί δεν έρχεται κάποιος άλλος, δεν ανανεώνεται πολύ το πρόγραμμα κτλ. Αστικός μύθος.
-Ναι, μπορεί να έχεις “βαρεθεί” τις κλασικές αξίες, που έρχονται κάθε χρόνο, αλλά όταν “φύγουν”, θα σου λείψουν και θα τις αναζητάς. Όπως ο Λαυρέντης πχ…
-Έχεις ακούσει το στίχο του Βασίλη, που λέει “μια κρύα νύχτα του Σεπτέμβρη”; Δεν είναι αντιφατικό, στο Φεστιβάλ και την υγρασία του Πάρκου, γίνεται πραγματικότητα. Οπότε, ζακέτα να πάρεις.
-Το Φεστιβάλ το ζεις καλύτερα, όταν το στήνεις. Και ας χάσεις και κάποια συναυλία, λόγω χρέωσης.
-Όταν πρέπει να ξεστήσεις το Φεστιβάλ, νιώθεις σαν το παιδί που του λέει η μαμά πως πρέπει να μαζέψει τα παιχνίδια του, ενώ είχες στήσει μια ολόκληρη πολιτεία.
-Οι σύντροφοι που έχουν χρέωση στα σουβλάκια και μαζεύουν παραγγελίες για εκατό σουβλάκια (όχι, υπερβολή, ποιος θα τα φάει; Κάν’ τα 99) είναι οι πραγματικοί ήρωες της σοσιαλιστικής εργασίας, που αξίζουν το δικό τους παράσημο.
-Όποιος έρθει αργά, δε θα βρει εύκολο πάρκινγκ και καρέκλα να καθίσει, όπως ακριβώς στο τραγούδι του Κηλαηδόνη.
-Οπότε θα παίξει τις μουσικές καρέκλες με τους υπόλοιπους. Αν βρει και την αφήσει, δεν πρόκειται να την ξαναβρεί. Νόμος.
-Καλό είναι να βάλεις σημάδι πού ακριβώς έχεις παρκάρει και από ποια είσοδο μπήκες. Ή να πετάς πετραδάκια έστω. Αλλιώς μπορεί να το ψάχνεις ως το πρωί και να βάλεις τα κλάματα σε μια πάροδο της Λεωφόρου Δημοκρατίας.
-Ναι, μπορείς να μπεις και τζάμπα, αν επιμείνεις τόσο πολύ. Αλλά γιατί να γίνεις τσιγκούνης και μίζερος; Πας για να ενισχύσεις έναν σκοπό, όχι μόνο για τις συναυλίες.
-Το καλοκαίρι δεν τελειώνει προτού τελειώσει το Φεστιβάλ. Το φθινόπωρο ξεκινά την αμέσως επόμενη Δευτέρα.
-Πάντα θα βρεθεί κάποιος παλιός που θα σου πει να βρεθείτε την Κυριακή. Οκ, του λες κι εσύ, έλα για ξεστήσιμο.
-Κάποιοι παλιοί νοσταλγούν την εποχή που το Φεστιβάλ κρατούσε τέσσερις ημέρες, από Πέμπτη ως Κυριακή, και αργότερα από Τετάρτη ως Σάββατο. Και οι ακόμα παλιότεροι το 9ήμερο Φεστιβάλ του 1988.
-Οι λιγότερο παλιοί νοσταλγούν την Πανεπιστημιούπολη, που δε μας χωρούσε πια, αλλά οι συναυλίες κρατούσαν ως το πρωί, χωρίς να έχεις παράπονα από τους γείτονες.
-Προφανώς και είναι κορύφωση οι εκδηλώσεις της Αθήνας. Σημασία έχει όμως το ταξίδι. Οι άλλες πόλεις δεν είναι απλές προφεστιβαλικές για το κεντρικό. Όποιος δεν έχει ζήσει θερινές φεστιβαλικές σε νησιά και άλλα μέρη, ξέρει μόνο τη μία πλευρά του νομίσματος.
-Σταθμός για κάθε Φεστιβάλ είναι η τρίωρη εκδήλωση στο Στέκι Πολιτισμού και η διάλεξη της Μηλιαρονικολάκη. Για λίγους και εκλεκτούς -αλλά κάθε χρόνο και περισσότερους.
-Πρέπει πάντα να φροντίζεις να κρατάς λίγα λεφτά στην άκρη, για τις φεστιβαλικές προσφορές της Σύγχρονης Εποχής.
-Αν βάλεις άσπρα θα λασπώσουν. Αν βάλεις μαύρα θα σκονίσουν. Αν βάλεις ανοιχτά υποδήματα, θα σε πληγώσουν τα χαλίκια. Κάνε όπως κρίνεις, και η πολιτική ευθύνη είναι δική σου.
-Τα κινητά δεν πιάνουν εύκολα σήμα, όταν πλακώνει πολύς κόσμος. Δώσε ραντεβού σε προκαθορισμένα σημεία με τους δικούς σου, πχ στο ταμπλό του Μπελογιάννη στη Λαϊκή Σκηνή, για να μη χαθείς και νιώθεις μοναξιά μέσα στο πλήθος.
-Κι η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου: τι ψηφίζει όλος αυτός ο κόσμος που έρχεται κατά δεκάδες χιλιάδες; ΚΚΕ, αλλά όχι όλοι. Το θέμα είναι πώς θα τους βρεις μετά από το Φεστιβάλ.
-Φυσικά και μπορείς να μείνεις στρατιωτάκι ακούνητο, σε μια μόνο σκηνή, όπως οι φανατικοί της Λαϊκής. Αλλά δε θα βιώσεις όσα μπορείς να δεις σε όλο το Φεστιβάλ.
-Φυσικά και αν πηγαίνεις πάνω-κάτω, από σκηνή σε σκηνή, θα τα χάσεις όλα, χωρίς να δεις τίποτα. Ειδικά Παρασκευή και Σάββατο βράδυ, οι αρτηρίες φρακάρουν, και κάθε βόλτα είναι χωρίς επιστροφή. Και αυτό στην καλή περίπτωση, που δε θα συναντήσεις κάποιον γνωστό, για να σε “καθυστερήσει”.
-Η καλύτερη λύση για να γυρίσεις όλους τους χώρους του Φεστιβάλ είναι να πας από νωρίς το απόγευμα, κατά προτίμηση Πέμπτη και Παρασκευή, πριν πλακώσει ο πολύς ο κόσμος.
-Η ΚΝΕ αφήνει πάντα το χώρο πολύ καλύτερο από ό,τι τον βρήκε. Και άσε τους Δήμους να κατεβάζουν τα πανό του Φεστιβάλ και τους “ευαίσθητους οικολόγους” να παραπονιούνται για τις πάπιες της λίμνης, που βρίσκουν το μήνα που τρέφει τους έντεκα με τόσους επισκέπτες να τις ταΐζουν.
-Εννοείται να πάρεις τριήμερη κάρτα, ακόμα και αν δεν καταφέρεις τελικά να είσαι εκεί και τις τρεις μέρες.
–Να σου πω, εισιτήρια από μένα, ε; Όχι, δεν έχει καμία σημασία. Το σημαντικό είναι να τα πάρεις από πιο νωρίς.
-Ούτε γουλιά. Στο Φεστιβάλ δε θα βρεις αναψυκτικά της 3Ε, παρά μόνο το τραπεζάκι με τους εργάτες από το σωματείο, που δίνουν στα παιδιά και ένα ωραίο κόκκινο μπαλόνι, με το σύνθημά τους.
-Πολλοί γνωστοί, παλιοί συμμαθητές, κόσμος που δεν του το ‘χες να έρχεται σε τέτοια. Όλους αυτούς θα τους βρεις στο Φεστιβάλ, εκεί που δεν το περιμένεις. Αυτούς που δε θα δεις τόσο εύκολα είναι αυτούς που θέλεις να βρεις και έχετε δώσει ραντεβού.
-Μην τιμωρήσεις το παιδί σου και δεν το φέρεις. Δύσκολα θα βρεις καλύτερο παιδότοπο, χωρίς να δώσεις ούτε ένα ευρώ.
-Οι Κνίτες είναι ξύλινοι, δεν έχουν χιούμορ και ο Ζαραλίκος δεν έχει πλάκα. Παλιές, γνωστές Συριζαίων αλήθειες. Ρωτήστε και τον φίλο μου το pay-roll.
-Δεν υπάρχει Φεστιβάλ, χωρίς βόλτα για διεθνείς σχέσεις στη Διεθνούπολη. Και χωρίς μπλουζάκι με το νεαρό Στάλιν, που αν τον πετύχαινε καμιά στο δρόμο θα του έλεγε: “τι ατσάλινος είσαι εσύ…”.
-Σχεδόν πάντα το Φεστιβάλ πέφτει πάνω σε κάτι αθλητικό. Παλιότερα ήταν το Τσου-Λου και το Ευρωμπάσκετ, φέτος την γλιτώσαμε, γιατί το Μουντομπάσκετ ήταν μεσημέρι, και το ντέρμπι των αιωνίων πέφτει Κυριακή.
-Σχεδόν πάντα θα πέσει και κάτι άλλο, μαζί με το Φεστιβάλ. Πότε η ΔΕΘ, πότε η συναυλία της Μαντόνα κτλ. Κανείς δεν αντέχει όμως στον “ανταγωνισμό”.
-Η μόνη μελαγχολία που συγκρίνεται με το τέλος ενός Φεστιβάλ, είναι αυτή που νιώθεις την Κυριακή το απόγευμα, ή στο τέλος μιας άδειας, που πρέπει να γυρίσεις στη δουλειά.
-Ό,τι γίνεται στο Φεστιβάλ, μένει στο Φεστιβάλ. Σιγά μην το παίξουν τα κανάλια και ο Τύπος -στο τσακίρ, μερικά αποσπάσματα από την ομιλία του εκάστοτε ΓΓ. Έλα μωρέ τώρα, επειδή μαζεύτηκαν εκατό χιλιάδες σε τρεις μέρες, να το κάνουμε θέμα;
-Όλες οι γενιές είναι παρούσες, μαζί και το μεταξύ τους “χάσμα” στα μουσικά τους γούστα.
-Τι Mall και ιστορίες για αγρίους; Πολυχώρο με τόσα “θεάματα” και δραστηριότητες, δε θα βρεις πουθενά αλλού.
-Στο Φεστιβάλ πιάνουμε το τρένο της ΕΤΕ, ενίοτε και το αεροπλανάκι της (drone) που δίνει τα καλύτερα πλάνα.
-Λες να χρειαζόμαστε πιο μεγάλο χώρο, για να μπουν κι άλλες σκηνές και να μην μπλέκουν οι ήχοι τους;
-Στο Φεστιβάλ θα δεις το καλύτερο πρόσωπο της οργάνωσης, των κομμουνιστών και του εαυτού σου, γιατί όλοι φοράνε τη γιορτινή τους έκφραση και λάμπουν χαμογελώντας.
-Τα καλύτερα Φεστιβάλ μας δεν τα έχουμε ζήσει ακόμα.
-Ναι, αν τις μετρήσεις, βγαίνουν παραπάνω οι νομοτέλειες του κειμένου. Έχουμε κάβα για πέντε Φεστιβάλ ακόμα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου