Αγωνιστικός συναγερμός - απάντηση στους φονιάδες των λαών

Εξήντα οχτώ χρόνια συμπληρώθηκαν την Παρασκευή 20 Σεπτέμβρη από τη μέρα που το ΝΑΤΟ αποφάσιζε την ένταξη σε αυτό της Ελλάδας και της Τουρκίας. Ενα πρωτόκολλο, που υπογράφτηκε στα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια, ενώ λίγους μήνες μετά υπερψηφίστηκε με ...διακομματική συναίνεση στη Βουλή και μάλιστα σε πανηγυρικό κλίμα, τόσο από το κόμμα του «κεντρώου» πρωθυπουργού Πλαστήρα όσο και από τον «δεξιό» Παπάγο.

Τα τότε επιχειρήματα των αστικών κομμάτων είναι σαν να γράφτηκαν χτες, καρμπόν με τα σημερινά της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ. «Η Ελλάς αισθάνεται εαυτήν ασφαλεστέρα», έλεγε ο τότε πρωθυπουργός, «οι ΗΠΑ ανεγνώρισαν την μεγάλην συνδρομήν» της Ελλάδας «διά την ελευθερίαν και την δημοκρατίαν», απαντούσε πανηγυρίζοντας ο Αλ. Παπάγος. Και μόλις σαράντα μέρες μετά τη συζήτηση αυτή στη Βουλή, τον Απρίλη του 1952, δολοφονούνταν στου Γουδή ο Νίκος Μπελογιάννης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, επιβεβαιώνοντας και στην πράξη τη «συμβολή» της χώρας στο «αποφασιστικό φράγμα του επιθετικού κομμουνισμού», όπως έλεγε ο τότε ΥΠΕΞ των ΗΠΑ... Αλλωστε, ήδη η χώρα μας συμμετείχε πρόθυμα στο πλευρό των ΗΠΑ στον πόλεμο της Κορέας, «καταθέτοντας» στη «συμμαχία» εκατοντάδες θύματα, στρατιώτες και αξιωματικούς, στο πλαίσιο πάντα των «διεθνών υποχρεώσεων».

Στα σχεδόν 70 χρόνια που μεσολάβησαν από την ένταξη στο ΝΑΤΟ, οι παραπάνω πλευρές που εγκαινίασαν αυτήν τη ματωμένη πορεία ήταν μόνο η πρόγευση του τι θα ακολουθούσε, πάντα με τις ευλογίες των «συμμάχων», για τη «σταθερότητα» και την «ασφάλεια». Από τα ξερονήσια της δεκαετίας του 1950, τις σκληρές διώξεις και την καταστολή σε βάρος του εργατικού - λαϊκού κινήματος μέχρι τη δικτατορία του 1967. Και από εκεί στο πραξικόπημα της Κύπρου, στην εισβολή και την κατοχή της από τη ΝΑΤΟική σύμμαχο Τουρκία, παράλληλα με την κλιμάκωση των αμφισβητήσεων στο Αιγαίο, τη «ΝΑΤΟική λίμνη», όπου δεν αναγνωρίζονται σύνορα. Ακολούθησαν τα «θερμά επεισόδια» και η νομιμοποίηση των «γκρίζων ζωνών» και των αμφισβητήσεων, με τις περίφημες αμερικανικές «συστάσεις» «όχι στρατός - όχι πλοία - όχι σημαίες» στα Ιμια πριν από 22 χρόνια. Μια πορεία - κόλαφος για τα εργατικά, λαϊκά στρώματα, μετατροπής της χώρας σε ορμητήριο πολέμου για να υπηρετούνται οι σχεδιασμοί της αστικής τάξης, η αναβάθμιση του ρόλου της στην περιοχή, αναλαμβάνοντας καθήκοντα ΝΑΤΟικού τοποτηρητή.

Ματωμένη πείρα δεκαετιών

Ο λαός έχει, λοιπόν, πλούσια πείρα. Αυτό το έγκλημα διαρκείας, με θύματα όλους τους λαούς της περιοχής, με τα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή να διαμελίζονται, είναι το τίμημα της «σταθερότητας» και της «ασφάλειας», η άλλη όψη του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης.

Σήμερα, η Ελλάδα γίνεται μια απέραντη βάση, σε συνθήκες που τα σύννεφα του πολέμου πυκνώνουν, που οι σφοδροί ανταγωνισμοί εκθέτουν το λαό και τη χώρα σε ανυπολόγιστους κινδύνους. Οι βάσεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ έχουν απλωθεί σε κάθε γωνιά της χώρας, οι κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ παίρνουν τα εύσημα από τον Τραμπ γιατί υπερκαλύπτουν τους στόχους των ΝΑΤΟικών δαπανών, ενώ πλέον η Ελλάδα αναλαμβάνει και ρόλο «στρατολόγου» νέων κρατών στη λυκοσυμμαχία, όπως έγινε με τη Συμφωνία των Πρεσπών, μια ακόμα ιμπεριαλιστική διευθέτηση στην περιοχή, που φέρει τα σπέρματα του αλυτρωτισμού.

Ο λαός καλείται ξανά «να κοιμάται ήσυχος», να μένει θεατής στα σούρτα - φέρτα του πρέσβη των ΗΠΑ - ως άλλος Πιουριφόι* - σε πόλεις και χωριά, σε υπουργεία, σε υπηρεσίες και σε κάθε λογής φιέστες. Να ακούει ότι η χώρα γίνεται «μεντεσές» στα βρώμικα ιμπεριαλιστικά σχέδια ή «προτιμώμενος εταίρος», δηλαδή εν δυνάμει «θύτης» ή «θύμα» των επόμενων ιμπεριαλιστικών πολεμικών εμπλοκών. Με τη συζήτηση να έχει ανοίξει για τα καλά γύρω από το Κυπριακό για την προώθηση της διχοτομικής λύσης με ΝΑΤΟική εποπτεία, όπως και για το Αιγαίο, με φόντο τη «συνδιαχείριση» του ορυκτού πλούτου, αυτό που χρειάζεται σήμερα είναι να ενταθεί η επαγρύπνηση, να απορριφθεί ο εφησυχασμός που καλλιεργούν η κυβέρνηση, τα αστικά κόμματα, η εργοδοσία, η ΕΕ.

Κανένας εφησυχασμός

Η β' φάση του «Στρατηγικού Διαλόγου» ΗΠΑ - Ελλάδας, ο οποίος ανακοινώθηκε κατά την επίσκεψη του Αλ. Τσίπρα στον «διαβολικά καλό» Τραμπ, μόνο ανησυχία πρέπει να προκαλεί στους εργαζόμενους. Οι εξελίξεις στον Περσικό Κόλπο, η όξυνση των αντιθέσεων ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ιράν, οι ευθείες απειλές αποδεικνύουν ότι κανένας σήμερα δεν πρέπει να εφησυχάζει. Η βάση της Σούδας, το Στεφανοβίκειο, η Αλεξανδρούπολη, ο Αραξος, η Ανδραβίδα, η Λάρισα, η Θεσσαλονίκη, κάθε γωνιά της χώρας που αξιοποιείται από τις ΗΠΑ για το ξεδίπλωμα της εγκληματικής πολιτικής τους στην περιοχή είναι «μαγνήτες» κινδύνων, «τίμημα» που θα κληθεί να πληρώσει ο λαός στο όνομα της γεωστρατηγικής αναβάθμισης της αστικής τάξης. Καμιά ασπίδα προστασίας δεν υπάρχει για τους λαούς της περιοχής στο καμίνι αυτών των ανταγωνισμών για το μοίρασμα του πλούτου.

Τώρα το σύνθημα «Εξω το ΝΑΤΟ και οι βάσεις - καμιά συμμετοχή στις επεμβάσεις» πρέπει να ακουστεί ακόμα πιο δυνατά, από περισσότερα συνδικάτα, μαζικούς φορείς, να φτάσει πιο πλατιά στην εργατική τάξη, σε χώρους δουλειάς και κλάδους. Το κάλεσμα πάλης της Επιτροπής Αγώνα ενάντια στη Συμφωνία για τις βάσεις, που συγκροτήθηκε από την ΕΕΔΥΕ και άλλους φορείς στην Αθήνα, είναι κάλεσμα συναγερμού. Οι πολύμορφες κινητοποιήσεις, η καμπάνια συλλογής υπογραφών, το συλλαλητήριο στις 2 Οκτώβρη θα αποτελέσουν μαχητική απάντηση στα σχέδια των ΑμερικανοΝΑΤΟικών μακελάρηδων και στην εμπλοκή της Ελλάδας σε αυτά. Το «ούτε γη ούτε νερό στους φονιάδες των λαών» πρέπει να ακουστεί ακόμα πιο δυνατά, μαζί με την καταδίκη της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, όλων των αστικών κομμάτων που σέρνουν το λαό στους βρώμικους ιμπεριαλιστικούς τυχοδιωκτισμούς.

Τώρα πρέπει να δυναμώσει ακόμα περισσότερο ο αγώνας για αποδέσμευση της Ελλάδας από τους δολοφονικούς οργανισμούς, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, να απεμπλακεί από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια, που το μόνο που φέρνουν είναι πόλεμοι, εξαθλίωση, προσφυγιά και δυστυχία για τους λαούς. Να δυναμώσει η πάλη για να γίνει ο λαός νοικοκύρης στον τόπο του, ιδιοκτήτης του πλούτου που παράγει, ώστε να ικανοποιήσει όλες τις ανάγκες του, αλλά και να εξασφαλίσει την ειρήνη, την ισότιμη συνεργασία και τη φιλία με τους γείτονες λαούς.

*Τζον Πιουριφόι: Ο γνωστός πρέσβης των ΗΠΑ στις αρχές της δεκαετίας του '50, καθοδηγητής της αντικομμουνιστικής εκστρατείας στην Ελλάδα, από τους υπεύθυνους της εκτέλεσης Μπελογιάννη. Μετά την Ελλάδα συνέχισε το «έργο» του στη Γουατεμάλα...