Πιο χαμηλά, πιο χαμηλά…

Ο Παναγόπουλος συγκρίνει το ΠΑΜΕ με βιαστές και απαγωγείς!

Μπορεί να υπάρξει μεγαλύτερος κατήφορος για μια εργατική συνομοσπονδία, που είδε να γίνεται μια πανελλαδική απεργία, χωρίς αυτή να κουνήσει ούτε δαχτυλάκι για την επιτυχία της, και να βάζει μάλιστα κι επιπλέον εμπόδια με τη στάση της;

Ναι, μπορεί να υπάρξει. Το έκανε ο Παναγόπουλος, καταφέρνοντας να τρυπήσει τον πάτο του βαρελιού, σε συνέντευξη που έδωσε στο News 247, η οποία είναι κατά το ήμισυ αφιερωμένη στο ΠΑΜΕ και το μένος του εργατοπατέρα για τους κομμουνιστές και τη δράση τους.

Στη συνέντευξη βρίσκουμε και ξεχωρίζουμε διάφορα χαρακτηριστικά σημεία:

-Ο Παναγόπουλος λέει πως θα αποχωρήσει από τη διοίκηση της ΓΣΕΕ αμέσως μετά το συνέδριο, κι αφού εξασφαλίσει-εγγυηθεί την ομαλή μετάβαση στη διάδοχη κατάσταση. Ουσιαστικά δηλαδή επιβεβαιώνει αυτό που φαινόταν εδώ και καιρό -και δεν ήθελε κολαούζο. Το σχέδιο διαδοχής του από τον Καραγεωργόπουλο, που προαλείφεται για επόμενος επικεφαλής της συνδικαλιστικής μαφίας, ή κάποιο άλλο στέλεχος της τελευταίας.

-Ο πρόεδρας αυτοθαυμάστηκε γιατί είναι 13 χρόνια στην ηγεσία, εκλεγμένος με συντριπτικά ποσοστά, που κανείς δεν αμφισβητεί -ποιος θα μπορούσε άλλωστε;

Η αλήθεια είναι πως κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με σωματεία-σφραγίδες και φαντάσματα, σαν τους 700 οικοδόμους της Φαρκαδόνας. Πόσο μάλλον να τσεκάρει τα στοιχεία και να τα αμφισβητήσει, όταν οι εργατοπατέρες δρουν ανεξέλεγκτα, έχοντας το μαχαίρι και το πεπόνι -χώρια η εργοδοτική αυθαιρεσία, με τους διευθυντές να παίρνουν τους εργαζόμενους από το χεράκι, για να ρίξουν το σωστό ψηφοδέλτιο. Κι είναι από το ύψος αυτών των αξιών, που παραδίδει μαθήματα δημοκρατίας ο Παναγόπουλος.

-Λέει χοντρά ψέματα πως η ΓΣΕΕ δεν μπορεί να κηρύξει απεργία, εξαιτίας του ΠΑΜΕ -και επειδή δεν έχει γίνει το Συνέδριό της. Φυσικά θα μπορούσε τουλάχιστον να μην βάλει εμπόδια, δίνοντας -απεργοσπαστική- γραμμή για άλλη ημερομηνία, αλλά ας είμαστε ρεαλιστές. Η ΓΣΕΕ δε θέλει και για αυτό δεν μπορεί να προκηρύξει απεργία. Αυτό δείχνει και η κριτική που κάνει σε άλλο σημείο προς τη διοίκηση του ΕΚΑ που πήρε απόφαση για απεργία, χωρίς καν να έχει κατατεθεί νομοσχέδιο
-που και ο ίδιος όμως βλέπει αρνητικά…! Πού είναι η διαβούλευση, οι κοινωνικοί εταίροι, ο διάλογος… Και όταν έρθει τελικά προς ψήφιση, τελευταία στιγμή, ρίχνουμε μια τουφεκιά στον αέρα, που αποτυγχάνει παρά την ηρωική μας προσπάθεια,κι ούτε γάτα ούτε ζημιά…

-Κάνει κριτική στο πλαίσιο πάλης και το αίτημα αποδέσμευσης από την ΕΕ -πιστός στο δόγμα “Μένουμε-Ευρώπη” ο Γιάννης- λέγοντας πως δεν ακουμπάνε την εργατική τάξη, σε αντίθεση προφανώς με την κοινωνική συμμαχία της ΓΣΕΕ με τον ΣΕΒ, που μας ακουμπάει όλους.

-Αφήνει καρφιά για τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί κι η δική του κυβέρνηση ψήφισε το αντεργατικό πλαίσιο, και οι δικές του συνδικαλιστικές δυνάμεις (ΕΑΚ) είναι στην ηγεσία κλάδων όπως η Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων.

Και αφήνει το καλό για το τέλος, με τη σκληρή κριτική του στο ΕΚΑ και τους συντρόφους του, που πήραν απόφαση για απεργία, υπό την πίεση του ΠΑΜΕ, γιατί είναι σαν το σύνδρομο της Στοκχόλμης, δηλαδή εξάρτηση από τον «απαγωγέα» ή το «βιαστή» τους -που μπαίνουν σε εισαγωγικά για τα μάτια του κόσμου.

Αυτό –ανάμεσα σε πολλά άλλα– επεδίωκαν… Να προκηρύσσουν απεργία όποτε γουστάρουν με τη συνδρομή (καθώς είναι μειοψηφία στα συνδικάτα) αμνημόνων αλλά «προθύμων» να γλιτώσουν τη στοχοποίηση. Πρόθυμοι που το λιγότερο που μπορείς να τους προσάψεις είναι το «σύνδρομο της Στοκχόλμης», δηλαδή εξάρτηση από τον «απαγωγέα» ή το «βιαστή» τους.

Ο πάτος τρύπησε, ο τρίτος δρόμος χαράχτηκε, τα κατώτερα έρχονται. Τους πιο χυδαίους εργατοπατέρες δεν τους έχουμε δει ακόμα…

Υστερόγραφο: Θα μπορούσε να αντικρούσει κανείς πως σύνδρομο της Στοκχόλμης είναι να αγαπάνε οι εργάτες τα αφεντικά τους που τους εκμεταλλεύονται και να φτιάχνουν μαζί τους κοινωνική συμμαχία. Αλλά θα ‘ταν λάθος, γιατί ΣΕΒ και ΓΣΕΕ είναι απ’ την ίδια ταξική μπάντα. Καμία “ανωμαλία”, προχωράμε…

Κατιούσα