Το “αδίκημα”

Αλήθεια το εμπεδώσαμε κι αυτό. Νομίζαμε τόσον καιρό πως υπάρχουν κανόνες που ορίζουν τι είναι νόμιμο, παράνομο ή τέλος πάντων τι είναι κολάσιμο ή όχι και κυρίως τι μπορεί να είναι κοινωνικά επιλήψιμο και απεχθές.

Στον καυγά για το ποιος διαχειρίζεται καλύτερα την ανθρώπινη δυστυχία -κάτω πάντα από τις οδηγίες του ίδιου αφεντικού- θαυμάσαμε την
επιχειρηματολογία του εκπροσώπου της έκπτωτης προηγούμενης κυβέρνησης. Με λίγα λόγια ο εκπρόσωπος υποστήριξε πως αν ένα αδίκημα συντελείται κατά αραιά χρονικά διαστήματα δεν έχει την ίδια επίπτωση με εκείνο που συντελείται “κατά συρροήν κι εξακολούθησιν” ακόμα και αν πρόκειται για τον βιασμό ενός παιδιού.
Όπως αν πρόσφυγας καθίσει σε παγκάκι δεν είναι πρόσφυγας ξεριζωμένος και κυνηγημένος από τον θάνατο αλλά ένας ευτυχισμένος χασομέρης που λιάζεται κάτω από τον υπέροχο αττικό ουρανό όπως πριν χρόνια μας ξεκαθάρισε το έτερον ήμισυ του. Αν δεν ταιριάζανε δεν θα συμπεθεριάζανε…

 Ελένη Γερασιμίδου