Έλα… Μονή στον τόπο σου (Λαμίας)

Η μακριά και αδηφάγα κουτάλα της μητρόπολης Λαμίας φτάνει στο… Περιστέρι!

Η Μονή με τα μαυροφορεμένα μισόζωα… κοράκια με τα γαμψά νύχια και τις μεγάλες τσέπες, ανήκει στη μητρόπολη Λαμίας. Η μητρόπολη Λαμίας είναι στη… Λαμία Φθιώτιδας. Καμία σχέση με την Πετρούπολη και το Περιστέρι που βρίσκονται πάνω από 200 χιλιόμετρα νοτιότερα της Λαμίας.

Κι όμως, η μακριά, αναίσχυντη και αδηφάγα αρπάγη του παραρτήματος του σκοτεινού, πανίσχυρου, πάμπλουτου και εγκληματικού οργανισμού φτάνει μέχρι τους πρόποδες του Ποικίλου όρους. Μεγάλο μέρος του οποίου διεκδικεί ανερυθριάστως, αναισχύντως, ασυστόλως και φυσικά παράνομα η μητρόπολη Λαμίας, έχοντας της… μονής της τον χαβά. Της οποίας οι ορέξεις δεν εξαντλούνται εκεί. Διεκδικεί και χιλιάδες στρέμματα από τους δήμους Πετρούπολης και Περιστερίου, δεκάδες πλατείες, παιδικές χαρές, κτίρια και πολυκατοικίες.

Κι όλα αυτά, με τη «συνδρομή» των αστικών κυβερνήσεων – στα συμφέροντα των οποίων παρασιτεί και στηρίζεται η Εκκλησία ΑΕ, που έχουν μετατρέψει τη γη σε εμπόρευμα και αποχαρακτηρίζουν, σωρηδόν, δημόσιες εκτάσεις πρασίνου και αρχαιολογικών χώρων. Και με την ευθύνη της δημοτικής αρχής του «μορφονιού» δήμαρχου της ΝΔ Παχατουρίδη, που σπέρνει στο Περιστέρι λάμπες απείρου κάλους, αλλά αποχαρακτηρίζει ελεύθερους χώρους που ο περιστεριώτικος λαός έχει κατακτήσει με αγώνες, αποδέχεται την καταπάτηση εκτάσεων στο βουνό και αγοράζει ακίνητα από τους καταπατητές (!!!) νομιμοποιώντας τους, ζημιώνοντας τον λαό της πόλης.

Οι οικείες μητροπόλεις, φυσικά, σιγούν. Η Περιστερίου είναι απασχολημένη με το να μετρά ακόμη τα ακίνητα και τις καταθέσεις εκατομμυρίων του προηγούμενου μητροπολίτη που… δεινοσαυροθησαύρισε 41 χρόνια στον θρόνο του, μέχρι να πάει, επί τέλους, προς… θεού του. Την αυτήν σιγή ιχθύος (σεσηπότος) τηρεί και η… εταίρα μητρόπολη, Ιλίου-Αχαρνών και Πετρουπόλεως, στους κόλπους της οποίας λειτουργεί ο περιβόητος, καταδικασθείς και υπόδικος ακόμη του παραδικαστικού κυκλώματος, Ιάκωβος Γιοσάκης. Της οποίας ο μητροπολίτης δηλώνει πως: «Έχω την εντύπωση, ότι το θέμα της εκκλησιαστικής περιουσίας είναι πάντοτε ένα άλλοθι, για να παραβλεφθεί το ζήτημα της χρήσεως, νομής και αξιοποιήσεως της τεραστίας κρατικής περιουσίας, που παραμένει αναξιοποίητη ή που δεν αξιοποιείται σωστά. Ας αξιοποιηθεί λοιπόν, πρώτα κατά τον καλύτερο τρόπο η κρατική περιουσία και να δοθεί η ελευθερία στην Εκκλησία να αξιοποιήσει την δική της, όπως πρέπει. Η Εκκλησία γνωρίζει πολύ καλά, με ποιόν τρόπο θα αξιοποιήσει την περιουσία της, διότι οι ανάγκες της είναι πολύ μεγάλες».

Έτσι, η Εκκλησία ΑΕ – παράρτημα της παγκόσμιας Θεού ΑΕ, που ξέρει πώς να εκμεταλλευτεί την περιουσία της, προσπαθεί να ελαφρύνει τον λαό από την δημόσια περιουσία που το κράτος αφήνει ανεκμετάλλευτη, αλλά και από την ιδιωτική, ώστε να μην επιβαρύνεται με τον ΕΝΦΙΑ το δύσμοιρο ποίμνιο. Όπως έπραξε ο μητροπολίτης Δημητριάδος (Βόλου), που πούλησε μπόλικη δασική έκταση του δημοσίου και απέκτησε πολυτελές «ησυχαστήριο» μερικών δωματίων.

Το 1930, ο μεγάλος μας ποιητής Κώστας Βάρναλης έγραφε γι’ αυτούς:

«Σαράντα σβέρκοι βοδινοί με λαδωμένες μπούκλες

σκεμπέδες σταβροθόλωτοι και βρώμιες ποδαρούκλες

ξετσίπωτοι ακαμάτηδες, τσιμπούρια και κορέοι

ντυμένοι στα μαλάματα κι επίσημοι κι ωραίοι…»

Σήμερα, σχεδόν εκατό χρόνια μετά, αυτοί οι «ξετσίπωτοι ακαμάτηδες, τσιμπούρια και κορέοι» έχουν αυγατίσει σε πάνω από ογδόντα, είναι… ξετσιπώτεροι, και παραμένουν το ίδιο «σβέρκοι βοδινοί, σκεμπέδες σταβροθόλωτοι και βρώμιες ποδαρούκλες». Και τους έχουμε ακόμη στην πλάτη μας.

 Στέλιος Κανάκης