Ετσι πολεμούν οι Επονίτες

Κατά την διάρκεια των 33 ημερών του ηρωικού Δεκέμβρη του 1944 και από την πλευρά της νεολαίας, των μελών της ΕΠΟΝ γράφτηκαν σελίδες άφταστης γενναιότητας και θυσίας. 

Με τη βοήθεια του περιοδικού της ΕΠΟΝ «Νέα γενιά» (οργάνου του Κ.Σ της ΕΠΟΝ) παρουσιάζουμε ορισμένες απ’ αυτές με τίτλο «Έτσι πολεμούν οι ΕΠΟΝΙΤΕΣ. ΑΤΡΟΜΗΤΟΙ ΣΤΑ ΤΑΝΚΣ ΤΟΥ ΣΚΟΜΠΥ» (Στο φύλλο 41, 1/1/1945)

    «Η μάχη είχε ανάψει κοντά στη Σχολή Χωρ/κης. Τα εγγλέζικα τανκς χτυπούσαν πάντα στα χτίρια, στα σπίτια και τα γκρέμιζαν. Μα πίσω από τα ερείπια, πίσω απ’ την κάθε πέτρα στεκότανε, βράχος ατράνταχτος κι απ’ ένας ανταρτοεπονίτης. Εκεί πολεμούσε κι’ ο Επονίτης του 34ου Συντάγματος Βόλγας Μωραϊτης που κρατούσε απ’ τη θρυλική γενιά των Κολοκοτρωναίων. Κι’ όπως ο τόπος φλογιζότανε και τράνταζε η γης όρμησε ο Βόλγας σαν κεραυνός με το δυναμίτη στα χέρια πάνω σ’ ένα τανκ. Μια φλόγα πετάχτηκε απ’ το τάνκ κι’ άστραψε ο τόπος. Δεν πρόφτασε να ιδεί το αποτέλεσμα της επίθεσής του ο λεβέντης ανταρτοεπονίτης γιατί έπεσε νεκρός. Πρόφτασαν όμως μεσ’ το χαλασμό να δουν οι συναγωνιστές του τον άφταστο ηρωϊσμό του για να τον διηγούνται όπου κι’ αν βρίσκονται. Βόλγας ήτανε το ψευδώνυμο του ήρωα. Έτσι τον ξέρουν οι συναγωνιστές του. Έτσι θα μείνει και στην ιστορία.»

    «Καπετάνιε να κάνουμε επίθεση;»

    Μέρες τώρα, ο Επονίτης διμοιρίτης Νταούκ έτρωγε τα’ αυτιά του καπετάνιου του Επονίτικου λόχου της Κοκκινιάς για ν’ αρχίσουν επίθεση και να διώξουν τους αραπάδες από τα Ταμπούρια. Κι’ η επίθεση άρχισε. Πρώτος ορμάει ο Νταούκ με τη διμοιρία του τραγουδώντας. Οι αραπάδες σωριάζονται στο δρόμο. Οι θέσεις τους κυριεύονται. Τότες ρίχτηκαν μ’ αεροπλάνα, τανκς και κανόνια, οι εγγλέζοι. – Κρατάτε, φώναζε ο Νταούκ, κρατάτε κι’ όταν φάνηκε το πεζικό, πάνω τους φωνάζει ο Νταούκ. Το πεζικό σκορπίζει και μόνο τα τανκς χτυπούσαν. Τότε άρχισε μια φοβερή μονομαχία. Με το δυναμίτη στα χέρια το παλληκάρι τρέπει σε φυγή τα τανκς.

    «Καπετάνιε να συνεχίσουμε την επίθεση;»

    Τώρα ο Νταούκ προχωρεί γι’ ανίχνευση μες στις αγγλικές γραμμές. Το παλλικάρι φτάνει ως τη μύτη του εχθρού. Εκεί που γύριζε η διμοιρία του, μια ριπή πολυβόλου τον έριξε νεκρό.

    Νταούκ, Νταούκ, φωνάζουν οι συναγωνιστές του και βουρκώνουν τα μάτια τους. Σφίγγουν τα’ όπλο στο χέρι οι συναγωνιστές και μαζί τους ολόκληρη η Κοκκινιά.

    Κώστας Χατζησάββας είτανε το όνομα του ήρωα, μα Νταουκ τον ήξερε η Κοκκινιά»

 Αλέκος Χατζηκώστας