Ο ΕΛΑΣ πετυχαίνει μεγάλη νίκη,καταλαμβάνοντας το Αρχηγείο της βρετανικής Αεροπορίας

Ο ΕΛΑΣ πετυχαίνει μεγάλη νίκη, 19/12/1944, καταλαμβάνοντας το Αρχηγείο της βρετανικής Αεροπορίας στην Κηφισιά. Πάνω από 500 Βρετανοί οπλίτες και 50 αξιωματικοί έγιναν αιχμάλωτοι του ΕΛΑΣ, μεταξύ των οποίων και ένας στρατηγός.

Στα άλλα μέτωπα, οι επιθετικές ενέργειες των Βρετανών σε Τζιτζιφιές προς Αγία Ελεούσα και στη Σοφοκλέους, αναχαιτίστηκαν με επιτυχία. Δεν έγινε το ίδιο με το λόφο Σικελίας (Καλλιθέα), που ανακαταλήφθηκε, ενώ, έπειτα από πολυήμερες σκληρές μάχες, οι Βρετανοί κατάφεραν να καταλάβουν το Ανατολικό τμήμα της Καλλιθέας, το Κουκάκι και το ύψωμα του Φιλαρέτου.

“…Από αυτόν τον τηλεβόα ακούστηκε στ’ Αγγλικά η φωνή του ΕΛΑΣ στους περιφρουρημένους από πανίσχυρους τοίχους Βρετανούς αεροπόρους στα ξενοδοχεία που ανέφερα. Τους μιλούσε ο μεγαλύτερος αδελφός μου Γιάννης, 23 χρόνων τότε, εξηγώντας τους ότι η κυβέρνησή τους τους οδήγησε στην Ελλάδα να πολεμήσουν συμμάχους για ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. «Αυτό δεν πρέπει να το δεχτείτε», τους φώναζε, «γιατί είναι άδικο αλλά και μάταιο, καθώς είστε κυκλωμένοι από μεγάλη δύναμη του ΕΛΑΣ. Παραδοθείτε για την αποφυγή άδικης απώλειας ανθρώπων»!

Η βρετανική απάντηση ήρθε προς το μέρος μας με πολυβολισμούς. Η μάχη ξεκίνησε αμέσως. Το πρώτο εικοσιτετράωρο έμοιαζε… αναγνωριστικό! Πώς να ρίξεις τέτοιους τοίχους, αφού τα πιο βαριά σου όπλα ήταν κάποιοι όλμοι; Η κόπωση μέχρι να ξημερώσει ήταν τέτοια (νηστικοί, όρθιοι κ.λπ.) που αργά τη νύχτα της 17ης/12 πάλευες ν’ αποφύγεις όχι μόνο τις σφαίρες απ’ τα παράθυρα των ξενοδοχείων αλλά και μια αφόρητη νύστα και… πείνα.

Ξημέρωσε με συνεχή ανταλλαγή πυρών. Οι πιο έμπειροι από τον Εφεδρικό ΕΛΑΣ, μαζί κι ο καπετάνιος του Νίκος Καρράς14, συνεχώς μου φώναζαν να καθίσω κάτω προς αποφυγή στόχου. Έβρεχε ασταμάτητα και το πρωί της 18ης/12/1944 αλλά, καθώς η μάχη προβλεπόταν κεραυνοβόλα, είχαμε ένα ακόμα σοβαρό πρόβλημα: την πείνα. Ετσι, ακόμα και για προφύλαξη από αεροπορικούς πολυβολισμούς που ήταν συνεχείς αλλά και γι’ αναζήτηση κάποιας τροφής, μπήκαμε σε μερικά γειτονικά πλουσιόσπιτα, εγώ με μια ομάδα στο σπίτι ενός πάμπλουτου ονόματι Παντελίδης και, ω του θαύματος, το περιβόλι του ήταν γεμάτο λαχταριστά λαχανάκια! Πήραμε όσα χρειαζόμασταν και παραβιάζοντας την πόρτα του άδειου από κατοίκους σπιτιού (που είχαν φύγει φοβισμένοι γι’ άλλους τόπους) πέφτουμε σ’ ένα μέτριο σε μέγεθος κιούπι, που ανοίγοντάς το ανακαλύψαμε το θησαυρό της στιγμής: Όχι χρυσαφικά, λίρες, κοσμήματα, που δε μας ενδιέφεραν, αλλά μια θαυμάσια πηχτή, μέσα στην οποία ήταν ένα εξαιρετικό γουρουνόπουλο! Στα 10-12 άτομα που «καταυλιστήκαμε» εκεί – για λίγο – η πείνα καλμάρισε με διανομή της πηχτής. Πώς; Απλούστατα, μια χούφτα μετατράπηκε σε κουτάλα και μετρητή και όλοι απόλαυσαν φαγητό λαχανάκια με πηχτή. Γυρίσαμε στη μάχη σε λίγη ώρα στομαχικά φτιαγμένοι, αφού μ’ επιμέλεια κλείσαμε πάλι το διαμέρισμα.

Βγαίνοντας στον περίβολο του σπιτιού, πίσω απ’ τον οποίο υπήρχε βατός δρόμος με αυτοκίνητα σε ακινησία, βλέπουμε τ’ αγγλικά καταδιωκτικά να ρίχνονται καταπάνω στ’ αυτοκίνητα με πολυβολισμούς, στους οποίους οι κάλυκες, μεγέθους 12-15 εκατοστών ο καθένας, πέφτανε μπροστά μας βροχή, με κίνδυνο περισσότερο να τραυματιστούμε ή να σκοτωθούμε απ’ αυτούς, παρά από τις σφαίρες των πολυβόλων των βρετανικών καταδιωκτικών….”

Από το βιβλίο του «80 χρόνια αγώνες, για Λευτεριά – Κοινωνική απελευθέρωση» του νεαρού, τότε,  ΕΠΟΝίτης , Κώστα Μαραγκουδάκη.