Αχρηστεύουμε τις παγίδες τους με τη μαχητική συμπόρευση με το ΚΚΕ

Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών μπορούν να αξιοποιηθούν για να δει πιο καθαρά ο λαός το ενιαίο μπλοκ που έχει απέναντί του, την ουσιαστική στρατηγική σύμπλευση ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Οσο κι αν αξιοποιείται κάθε πιθανό και απίθανο στοιχείο για να σηκώνεται κουρνιαχτός μπας και κρυφτεί αυτή η σύμπλευση, από το πόσα ψέματα περιέχουν τα βιογραφικά κυβερνητικών στελεχών μέχρι το ποιος εξασφαλίζει καλύτερα τη σταθερότητα που

έχει ανάγκη το κεφάλαιο, αυτά που τους ενώνουν είναι πολύ περισσότερα από όσα τους χωρίζουν.

Το τελευταίο διάστημα η ΝΔ επαναφέρει το σενάριο ότι η επόμενη εκλογική αναμέτρηση μπορεί να οδηγήσει σε αστάθεια και διπλές εκλογές. Το σενάριο αυτό προβάλλεται για να ζυμωθεί η ανάγκη συναίνεσης στην εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, καθώς και της προετοιμασίας για εναλλακτικές κυβερνητικές λύσεις. Αλλά και για να διαμορφώσει ένα εκβιαστικό δίλημμα προς το λαό, ο οποίος καλείται - «αν δεν θέλει να επιστρέψει στην κρίση», «αν θέλει να αποφύγει περιπέτειες» - να στηρίξει την κυβερνητική σταθερότητα. Παγίδες στήνονται, σκιάχτρα σηκώνονται, νέα ψευτοδιλήμματα προβάλλονται με στόχο την εργατική - λαϊκή συναίνεση.

Η «σταθερότητά» τους φέρνει βάσανα στο λαό

Τόσο οι «σταθερές» κυβερνήσεις, όπως της αυτοδύναμης ΝΔ των τελευταίων μηνών, όσο και οι συνεργασίας, όπως του ΣΥΡΙΖΑ με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ τα προηγούμενα χρόνια, το μόνο που προσθέτουν είναι νέα βάρη στους εργαζόμενους. Μόνο τις τελευταίες μέρες π.χ. ήρθαν από τη ΝΔ ένας ακόμα αντιλαϊκός προϋπολογισμός, η περαιτέρω ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, η «αξιολόγηση» των ΑΕΙ για την ένταση της επιχειρηματικής λειτουργίας τους, ενώ έχουν περιγραφεί τα επόμενα βήματα στο ξήλωμα της Κοινωνικής Ασφάλισης, η επιχείρηση περιστολής της αγωνιστικής διεκδίκησης μέσω του «περιορισμού των διαδηλώσεων» κ.ο.κ. Συνεπώς ο λαός δεν έχει κανένα συμφέρον από τη σταθερότητα στην υλοποίηση της αντιλαϊκής επίθεσης.

Ταυτόχρονα με την επιδίωξη της ΝΔ να διευρύνει την πολιτική στήριξη στην κυβέρνησή της, ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει να ξαναζεστάνει τα περί «προοδευτικής διακυβέρνησης». Βεβαίως το ακροατήριο στο οποίο ξεφούρνισε πριν από λίγες μέρες την ξαναζεσταμένη αυτή σούπα, η «Κεντρική Επιτροπή Ανασυγκρότησης», «έσφυζε» από πεπειραμένα στην «προοδευτική διακυβέρνηση» πρόσωπα, προερχόμενα από το ΠΑΣΟΚ, που είτε έχουν συνεργαστεί με τη ΝΔ είτε όλοι μαζί (ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ - ΠΑΣΟΚ) έχουν ψηφίσει μνημόνια και εφαρμοστικούς αντιλαϊκούς νόμους. Τόσο η ΝΔ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ με την τακτική τους προσβλέπουν στην άσκηση πίεσης στο ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ ώστε να διαλέξει μεριά, σε ποιον από τους δύο θα δώσει τη στήριξή του. Κάτι που άλλωστε διαμορφώνει αναταράξεις, διαφωνίες και αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό του φορέα της «παλιάς σοσιαλδημοκρατίας».

Ενιαίο το μπλοκ τους...

Βεβαίως το ΚΙΝΑΛ θα μπορούσε να συγκυβερνήσει - ολόκληρο ή μέρος του - και με τον έναν και με τον άλλον, γιατί όχι και με τους δύο μαζί! Τα έργα του ΣΥΡΙΖΑ μιλούν από μόνα τους, κάνοντας τελικά πιο ρεαλιστικό το σενάριο δυνατότητας συγκυβέρνησης ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ αν δεν μπορεί να σχηματιστεί κυβέρνηση. Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ, τα όψιμα στελέχη του που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ και διάφοροι κονδυλοφόροι τους να παριστάνουν ότι ανατριχιάζουν σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, όμως όλοι τους είναι πια πολύ πιο εξοικειωμένοι σε μια τέτοια ιδέα από ό,τι πριν από μερικά χρόνια. Εκτός από την υπαρκτή αντιλαϊκή στρατηγική σύγκλιση, πλέον και σε επίπεδο φυσικών προσώπων ο «ανασυγκροτημένος» ΣΥΡΙΖΑ θα έχει δοκιμασμένα στελέχη σε τέτοιες διαδικασίες.

Υπάρχει η τετράχρονη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που προσφέρεται για συμπεράσματα, ενώ σήμερα δεν υπάρχει αντιδραστική μεταρρύθμιση της κυβέρνησης της ΝΔ για την οποία οι υπουργοί της να μην ευχαριστούν τον ΣΥΡΙΖΑ: Από τον «αναπτυξιακό» νόμο και τις φιλοφρονήσεις του Αδ. Γεωργιάδη στον προκάτοχό του Γ. Δραγασάκη για τα έτοιμα σχέδια που βρήκε, μέχρι τις δηλώσεις του υπουργού Εργασίας Γ. Βρούτση για τη σκυτάλη που παραλαμβάνει από τον ΣΥΡΙΖΑ στο ξήλωμα της Κοινωνικής Ασφάλισης. Και από την «παράδοση - παραλαβή» στην επικίνδυνη ιμπεριαλιστική εμπλοκή, μέχρι τις καρμπόν τοποθετήσεις της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ στο Ελληνοαμερικανικό Επιμελητήριο για την προσήλωση στους δημοσιονομικούς στόχους ξεζουμίσματος του λαού και στην κλιμάκωση των πλειστηριασμών. Εξάλλου η «αντιπολίτευση» που ασκεί ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση της ΝΔ είναι στη βάση της στρατηγικής τους σύμπλευσης. Γι' αυτό περιλαμβάνει κριτική για «ανεπάρκεια», «ανικανότητα», «έλλειψη σχεδίου», ενώ πιάνεται από τη μεγαλύτερη αποφασιστικότητα της ΝΔ σε μέτρα ενάντια στο λαϊκό κίνημα για να μιλήσει για «ακροδεξιά ατζέντα».

Μήπως όμως δεν είναι αποκαλυπτική η στάση τους γύρω από τις τελευταίες εξελίξεις στα Ελληνοτουρκικά; Με τους δυο τους να παρουσιάζουν επίμονα στο λαό τη μετατροπή της χώρας σε απέραντη αμερικανοΝΑΤΟική βάση ως διέξοδο απέναντι στις τουρκικές προκλήσεις, τώρα που και αυτό το αφήγημα του εφησυχασμού καταρρέει με τη στάση Πόντιου Πιλάτου που τηρεί το ΝΑΤΟ, πάλι καλούν το λαό να εναποθέσει τις ελπίδες του στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Μάλιστα ο ΣΥΡΙΖΑ εγκαλεί τη ΝΔ επειδή υποτίθεται δεν αξιοποιεί στο έπακρο το δρόμο που της έστρωσε, και την ίδια στιγμή από κοινού κάνουν όλο και πιο μεθοδικό το «μασάζ» στο λαό για να αποδεχθεί με το «πιστόλι στον κρόταφο» την αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων του.

Η πείρα που υπάρχει πια είναι μεγάλη, και μάλιστα πικρή. Οι ανάγκες του κεφαλαίου είναι που υπαγορεύουν και καθορίζουν την άσκηση της κυβερνητικής πολιτικής, και όχι βέβαια η ιδιοσυγκρασία κάθε αστικού κόμματος. Σήμερα λοιπόν δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για αυταπάτες και ψευδαισθήσεις. Δεν μπορούν οι εργαζόμενοι, ο λαός να ποντάρουν στην εναλλαγή κυβερνήσεων που η μία θα πιάνει το νήμα της προηγούμενης και θα πηγαίνει παραπέρα την πολιτική στήριξης του κεφαλαίου, που θα πληρώνει πάντα ο λαός.

...ενιαία και η λαϊκή απάντηση

Στο ενιαίο μπλοκ λοιπόν που έχει απέναντί του ο λαός και το οποίο με πάθος υπηρετεί την πολιτική του μεγάλου κεφαλαίου, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, εκείνος πρέπει να αντιπαρατάξει το δικό του μαχητικό μπλοκ. Με τη δική του αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή συμμαχία, με την πάλη του μέσα από το οργανωμένο κίνημα, τα συνδικάτα και τα σωματεία, να διεκδικήσει με βάση τις σύγχρονες ανάγκες του και όχι με βάση τις «αντοχές» της κερδοφορίας των εκμεταλλευτών του. 

Αυτός είναι ο μόνος πραγματικά προοδευτικός και ελπιδοφόρος δρόμος, ο δρόμος τον οποίο φωτίζει το ΚΚΕ: Της ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων, της αποδέσμευσης από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, ώστε ο λαός να απολαύσει πραγματικά τον πλούτο που παράγει.