Η ομιλία του Δ. Κουτσούμπα στην Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Συνάντηση

Αγαπητοί σύντροφοι,

Από τότε που για πρώτη φορά στα χρονικά διατυπώθηκε η εκτίμηση πως "το φάντασμα του κομμουνισμού πλανιέται πάνω από την Ευρώπη", πέρασαν, όπως είναι γνωστό, 171 χρόνια.
Μα να που το ίδιο "φάντασμα" είναι αυτό που στοιχειώνει και σήμερα τη μεγάλη πλειοψηφία του Ευρωκοινοβουλίου, την ίδια την ΕΕ, που έχει αναγάγει σε επίσημη πολιτική της τον αντικομμουνισμό.
Τότε, πριν 171 χρόνια, "όλες οι δυνάμεις της γερασμένης Ευρώπης" είχαν ενωθεί…"σε μια ιερή συμμαχία, για να κυνηγήσουν αυτό το φάντασμα:
ο Πάπας και ο Τσάρος, ο Μέτερνιχ κι ο Γκιζό, Γάλλοι ριζοσπάστες και Γερμανοί αστυνομικοί”.

Στη σημερινή εποχή, και συγκεκριμένα στα μέσα του περασμένου Σεπτέμβρη, ενώθηκαν στο Ευρωκοινοβούλιο οι πολιτικές ομάδες του "Λαϊκού Κόμματος", των Σοσιαλδημοκρατών και Φιλελεύθερων, των Πρασίνων και Συντηρητικών Μεταρρυθμιστών, για να εγκρίνουν με 535 ψήφους υπέρ, 66 κατά και 52 λευκά, ένα αντικομμουνιστικό ψήφισμα.
Όπως και πριν σχεδόν 2 αιώνες, έτσι και σήμερα, όλες οι βασικές πολιτικές "δυνάμεις της γερασμένης Ευρώπης" βρέθηκαν ενωμένες απέναντι στο "φάντασμα" της κοινωνικής επανάστασης, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, της νέας σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας που εξακολουθεί να τους στοιχειώνει.
Τότε, οι συγγραφείς του "Κομμουνιστικού Μανιφέστου", Καρλ Μαρξ και Φρίντριχ Ένγκελς, διαπίστωναν πως "ο κομμουνισμός αναγνωρίζεται πια απ' όλες τις ευρωπαϊκές δυνάμεις σαν μια δύναμη".

Σήμερα η αντικομουνιστική επίθεση με το επαίσχυντο ψήφισμα του ευρωκοινοβουλίου αποκαλύπτει πως τα επαναστατικά ιδανικά του κομμουνισμού εξακολουθούν να εμπνέουν λαϊκές - εργατικές δυνάμεις της Ευρώπης, παρά τις βαρύτατες συνέπειες που είχαν για το κομμουνιστικό κίνημα οι αντεπαναστατικές ανατροπές στην ΕΣΣΔ, στην Κεντρική κι Ανατολική Ευρώπη, παρά τα όσα γράφτηκαν περί "του τέλους της Ιστορίας" και τις μεγάλες δυσκολίες, που συναντά σήμερα η δράση των Κομμουνιστικών κι Εργατικών Κομμάτων στην Ευρώπη.
Είμαστε, λοιπόν, εδώ, παρόντες!
Για να πούμε σε όλες αυτές τις δυνάμεις, της "παλιάς" και "γερασμένης" Ευρώπης, σε όλες αυτές τις δυνάμεις που υπερασπίζονται το παλιό, τη σάπια καπιταλιστική κοινωνία και που έχουν τους λόγους τους για να τρέμουν, πως οι προσπάθειές τους θα αποβούν μάταιες.
Το "ποτάμι δεν γυρίζει πίσω"! Ο "πάγος έσπασε, ο δρόμος χαράχτηκε!"

Αγαπητοί σύντροφοι,

Δεν αφαιρούμαστε από το γεγονός του μεγέθους της αντικομμουνιστικής επίθεσης, που “ξεδιπλώνεται” όλα αυτά τα χρόνια σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, αλλά και σε κάθε χώρα της Ευρώπης.
Γνωρίζουμε πολύ καλά τις δύσκολες συνθήκες στις οποίες δρουν οι κομμουνιστές σε μια σειρά χώρες της Ευρώπης, στις χώρες της Βαλτικής, στην Ουκρανία, στην Πολωνία, τις απανωτές συλλήψεις αγωνιστών, τις δίκες και φυλακίσεις κομμουνιστών κι άλλων αγωνιστών.

Κι από αυτό το βήμα θέλουμε να εκφράσουμε την αλληλεγγύη του ΚΚΕ σε όλα τα κόμματα και τους κομμουνιστές που έρχονται αντιμέτωποι με τέτοιου είδους διώξεις.
Βλέπουμε, ωστόσο, πως, με αφορμή τα 80 χρόνια από την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, το πρόσφατο αντικομμουνιστικό ψήφισμα απαιτεί παραπέρα τη λήψη και γενίκευση σε όλη την Ευρώπη σκληρότερων αντικομμουνιστικών μέτρων, με την απαγόρευση συμβόλων, μνημείων και την ενίσχυση της καταστολής σε βάρος Κομμουνιστικών Κομμάτων.

Ο ευρωενωσιακός αντικομμουνισμός φτάνει σε σημείο παράκρουσης, όταν παρουσιάζει τη Σοβιετική Ένωση ως “σύμμαχο του Χίτλερ” και συνυπεύθυνη για την έναρξη του πολέμου.
Προσπαθούν να αλλοιώσουν την πραγματικότητα που λέει πως ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, όπως άλλωστε και ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος, ήταν αποτέλεσμα της μεγάλης όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και της πάλης για το ξαναμοίρασμα του κόσμου.
Αυτές οι αντιθέσεις οξύνθηκαν ακόμα περισσότερο εξαιτίας της ύπαρξης της Σοβιετικής Ένωσης, σε συνδυασμό με την παγκόσμια καπιταλιστική οικονομική κρίση (1929 - 1933). Από ένα σημείο και μετά δεν μπορούσαν να λυθούν τα προβλήματα της μεγάλης κρίσης του καπιταλισμού, παρά μόνο με πόλεμο μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών.

Τόσο πριν, όσο και μετά την έναρξη του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, στόχος και των δύο ιμπεριαλιστικών μπλοκ, φασιστικών και μη φασιστικών καπιταλιστικών κρατών, ήταν η καταστροφή του πρώτου εργατικού σοσιαλιστικού κράτους, της ΕΣΣΔ, που αποτελούσε φάρο για όλους τους λαούς.

Και οι δύο παγκόσμιοι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, όπως και οι εκατοντάδες τοπικοί που γίνονται για λογαριασμό των συμφερόντων των πιο ισχυρών καπιταλιστικών κρατών, αποτέλεσαν τερατώδη ιμπεριαλιστικά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, που περιείχαν χιλιάδες εγκλήματα μαζικών δολοφονιών πρωτοφανούς αγριότητας και αποτρόπαιων ενεργειών.

Αυτή είναι η αλήθεια!

Τα Κομμουνιστικά κι Εργατικά κόμματα της Ευρώπης απορρίπτουμε την συκοφαντική εκστρατεία των λεγόμενων "δύο άκρων"!
Αναδεικνύουμε την οργανική διασύνδεση που έχει το τερατούργημα του ναζισμού - φασισμού με τον μονοπωλιακό καπιταλισμό!

Σημειώνουμε πως δεν είναι τυχαίο το ότι η αντικομουνιστική επίθεση συνδυάζεται με την προσπάθεια αστικών πολιτικών δυνάμεων να αθωώσουν το φασισμό, να ηρωοποιήσουν όσους συνεργάστηκαν με τους ναζί στη Βαλτική, στην Ουκρανία και αλλού.
Στην προσπάθεια αυτή συμμετέχουν στο σύνολό τους οι χώρες της ΕΕ, που εδώ και χρόνια ψηφίζουν ενάντια στο Ψήφισμα «καταδίκης της ηρωοποίησης του ναζισμού», το οποίο κάθε χρόνο καταθέτει η Ρωσία στη Γενική Συνέλευση του ΟΗE, ενώ, πριν λίγα χρόνια, είδαμε πως η ΕΕ δεν είχε κανένα πρόβλημα να στηρίξει αντιδραστικές, ακόμη και απροκάλυπτα φασιστικές δυνάμεις, για να πετύχει τους γεωπολιτικούς στόχους της, μαζί με τις ΗΠΑ, στην Ουκρανία.

Θυμίζουμε στους λαούς της Ευρώπης και όλου του κόσμου πως ήταν η Κόκκινη Σημαία, το λάβαρο του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους, της Σοβιετικής Ένωσης, αυτό που υψώθηκε θριαμβευτικά στο Ράιχσταγκ από τον Κόκκινο Στρατό, που μόλις είχε συντρίψει τον κύριο όγκο των φερόμενων ως ανίκητων στρατευμάτων του ναζιστικού γερμανικού κράτους.

Η επιδίωξη της ΕΕ φάνηκε μέσα από το αντικομμουνιστικό ψήφισμα, το οποίο καλεί να στηθεί μια νέα "Νυρεμβέργη", αυτήν τη φορά για τον κομμουνισμό, κάνοντας λόγο για "επείγουσα ανάγκη πλήρους συνειδητοποίησης και ηθικής, αλλά και νομικής εκτίμησης των εγκλημάτων του σταλινισμού και των κομμουνιστικών δικτατοριών".
Αυτό δεν στρέφεται μόνον κατά των κομμουνιστών, αλλά επιδιώκει την αναθεώρηση των αποτελεσμάτων του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Αποτελέσματα που επιτεύχθηκαν με ποτάμια αίματος του Κόκκινου Στρατού, της Σοβιετικής
 Ένωσης, των αντιφασιστικών - εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων των κομμουνιστών, άλλων αγωνιστών, όλων των λαών της Ευρώπης.
Αποτίνουμε, και με την ευκαιρία της προσεχούς 75ης επετείου της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών, φόρο τιμής σε όσες και όσους έδωσαν τη ζωή τους ή έμειναν ανάπηροι στα πεδία των μαχών και στην παρανομία για τη συντριβή του φασιστικού ιμπεριαλισμού. Στα Κομμουνιστικά Κόμματα, όπου Γης, που ηγήθηκαν των εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων.
Αλήθεια, γιατί τώρα εξελίσσεται με τέτοιο βάθος αυτή η επίθεση ενάντια στα κομμουνιστικά ιδανικά και στους κομμουνιστές, την ώρα που οι αντίπαλοί μας σε όλους τους τόνους λένε πως “έχουν τελειώσει” με τον κομμουνισμό, ότι είναι μια εντελώς "χαμένη υπόθεση";
Εμείς ξέρουμε ότι τα λένε όλα αυτά, γιατί ξέρουν πολύ καλά, πως όσο μελάνι κι αν ξοδέψουν, διακηρύσσοντας το “τέλος της ταξικής πάλης”, αυτό δεν θα το πετύχουν ποτέ όσο “μεσουρανεί” η λεγόμενη “οικονομία της αγοράς”.

Ο καπιταλισμός, το σύστημα που στηρίζεται πάνω στα κέρδη από την εκμετάλλευση, δημιουργεί, διατηρεί και οξύνει τα λαϊκά προβλήματα, δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.
Είναι δέσμιο της βασικής του αντίθεσης, κεφαλαίου - εργασίας, που γεννά ανεργία, φτώχεια κι αδικία για τους πολλούς, νέες καπιταλιστικές κρίσεις, ενώ στους κόλπους του μαίνονται σφοδρές ενδοϊμπεριαλιστικές συγκρούσεις, που “σπέρνουν” πολέμους, αιματοχυσίες, εκατομμύρια κατατρεγμένους πρόσφυγες και μετανάστες.
Αντίθετα, ο σοσιαλισμός στον 20ο αιώνα, έλυσε σημαντικά ζητήματα του εργαζόμενου λαού: Δωρεάν Υγεία, Παιδεία, Κατοικία, εξάλειψη της ανεργίας, εξασφάλιση του δικαιώματος στην Κοινωνική Ασφάλιση, στη σύνταξη, στην ξεκούραση, στον πολιτισμό και αθλητισμό.

Οι πρωτόγνωρες κατακτήσεις της Σοβιετικής Ένωσης, άλλων σοσιαλιστικών χωρών, ήταν κι εξακολουθούν να αποτελούν “φάρο” για τους λαούς όλου του κόσμου, που πιστοποιούν πως “ΝΑΙ αυτό το όραμα μπορεί να γίνει πραγματικότητα!”

Μπορεί να πάρει “σάρκα και οστά” μια άλλη κοινωνία, που δεν θα στηρίζεται πάνω στο καπιταλιστικό κέρδος, μια κοινωνία ανθρωπιάς, που θα εξασφαλίσει τη “σιγουριά της επόμενης μέρας”, σε μια ζωή με αξιοπρέπεια και με νόημα.
Στόχος τους είναι, αξιοποιώντας “τόνους λάσπης”, να αμαυρώσουν αυτές τις προσπάθειες οικοδόμησης της νέας, σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας, που έγιναν στην Ευρώπη τον περασμένο αιώνα.

Όχι απλώς διότι «δρυός πεσούσης, πας ανήρ ξυλεύεται», αλλά και γιατί, «αφορίζοντας» τη σοσιαλιστική εμπειρία του 20ου αιώνα, επιδιώκουν να πείσουν, κυρίως τις νέες γενιές, πως δεν έχει νόημα να αμφισβητούν το εκμεταλλευτικό σύστημα, τα αδιέξοδά του, να παλέψουν για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Σ’ αυτό τον σχεδιασμό αξιοποιούν όχι μόνο ιδεολογικά πολιτικά μέσα, αλλά, όπως βλέπουμε, και δικαστικά, αστυνομικά, κατασταλτικά σε πολλές πλέον χώρες της ΕΕ.
Μέτρα, που συνδυάζονται και με την ενίσχυση εθνικιστικών, ρατσιστικών, ακροδεξιών και φασιστικών δυνάμεων, που "σηκώνουν κεφάλι" κι αξιοποιούνται ως προκεχωρημένα φυλάκια εξυπηρέτησης των συμφερόντων της αστικής τάξης.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Δυστυχώς, την ιδιαίτερη δική τους συμβολή στην αντικομμουνιστική επιχείρηση έχουν και διάφορες δυνάμεις που αυτοπροσδιορίζονται στο χώρο δήθεν της «αριστεράς και της προόδου». Πρόκειται, βέβαια, για τις γνωστές δυνάμεις του οπορτουνισμού στην Ευρώπη, που εδώ και χρόνια, από την εποχή του λεγόμενου “ευρωκομμουνισμού” ακόμα, έχουν συστρατευθεί στην αντισοβιετική συκοφαντία, με ιδιαίτερη αιχμή την περίοδο κυρίως που μπήκαν οι βάσεις της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην Σοβιετική Ένωση, τις δεκαετίες του ΄20 και του ΄30, αλλά και την περίοδο που ηγήθηκε του αντιφασιστικού αντιιμπεριαλιστικού αγώνα των λαών πριν και κατά τη διάρκεια του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου.

Τι δεν έχουμε ακούσει όλα αυτά τα χρόνια από τον “αριστερό ψάλτη” της ΕΕ;
Να θυμίσουμε πως ο κ. Τσίπρας, επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ και του μόνου κόμματος του "Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς" (ΚΕΑ) που κυβέρνησε, υπέγραψε τον περασμένο Μάη, στο Σιμπίου της Ρουμανίας, σε άτυπη σύνοδο κορυφής της ΕΕ, μια διακήρυξη “μνημείο” του αντικομμουνισμού, πανηγυρίζοντας την ανατροπή και διάλυση του σοσιαλιστικού συστήματος, με τον ισχυρισμό πως "τριάντα χρόνια πριν, εκατομμύρια άνθρωποι πολέμησαν για την ελευθερία τους και για την ενότητα και γκρέμισαν το Σιδηρούν Παραπέτασμα"!

Είναι η "ευρωπαϊκή αριστερά" του ΚΕΑ, που συμμετέχει στα "πανηγύρια" της πτώσης του τείχους του Βερολίνου, συνολικά σε όλη την συστηματική επιχείρηση που επιδιώκει να περάσει την άποψη στη νεολαία ότι ο σοσιαλισμός είναι ένα "ανελεύθερο και αντιδημοκρατικό καθεστώς", σε αντίθεση με τον καπιταλισμό που είναι "όαση ελευθερίας και δημοκρατίας".
Στο “μύλο” της ιδεολογικής χειραγώγησης ρίχνονται για να “αλεστούν” οι έννοιες της δημοκρατίας και της ελευθερίας, για να χάσουν αυτές τα ιστορικά και, κυρίως, τα ταξικά χαρακτηριστικά που τις διέπουν.

Λες και ήταν ή μπορεί ποτέ να είναι ίδια η “δημοκρατία” στο πέρασμα των αιώνων, από την Αθήνα του δουλοκτητικού συστήματος, στην Αγγλία της φεουδαρχίας ή στην Γαλλία της Αστικής Γαλλικής Επανάστασης, που σηματοδότησε το πέρασμα από την φεουδαρχία στον καπιταλισμό, ως τις μέρες μας, που βρισκόμαστε στον μονοπωλιακό καπιταλισμό, στην εποχή δηλαδή του ιμπεριαλισμού, η οποία είναι και η εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Πάντα η "δημοκρατία" διέφερε, αλλά πάντα υποτάσσονταν στο αναμφισβήτητο γεγονός, πως εξυπηρετούσε το κυρίαρχο, αντίστοιχα, σύστημα.
Δηλαδή, στις προηγούμενες και σημερινές κοινωνίες το εκμεταλλευτικό σύστημα, αφού μόνο ο σοσιαλισμός - κομουνισμός, ως γνήσια εργατική, λαϊκή εξουσία, μπορεί να οικοδομήσει μια ανώτερου τύπου δημοκρατία.

Αυτό, σε τελευταία ανάλυση, επιδιώκουν να κρύψουν όλοι αυτοί που μηδενίζουν όλη την 70χρονη Ιστορία της EΣΣΔ, και ειδικότερα την περίοδο όπου τέθηκε η σοσιαλιστική βάση της.
Σε κάθε περίπτωση, στηρίζουν τις πολιτικές επιλογές που ταυτίζουν τη δημοκρατία με τον αστικό κοινοβουλευτισμό, την ελευθερία με τον αστικό ατομισμό και την ατομική καπιταλιστική ιδιοκτησία.
Το πραγματικό περιεχόμενο της ελευθερίας και της δημοκρατίας στον καπιταλισμό είναι ο οικονομικός καταναγκασμός της μισθωτής σκλαβιάς και η δικτατορία του κεφαλαίου γενικά στην κοινωνία και ειδικά μέσα στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις.

Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες,

Προκύπτει το ερώτημα: Μπορούμε και με ποιόν τρόπο να βάλουμε φραγμό στην αντικομμουνιστική επίθεση;

Η επίθεση στην κομμουνιστική ιδεολογία και στα ΚΚ συμβαδίζει σε όλο τον κόσμο με την επίθεση στα κοινωνικά, δημοκρατικά, συνδικαλιστικά δικαιώματα, στις κατακτήσεις που έχει πετύχει με σκληρούς αγώνες η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα.
Αυτό σημαίνει πως η αστική τάξη δε θα σταματήσει ούτε στιγμή να μηχανεύεται μεθόδους, για να χτυπήσει τα ΚΚ, ώστε να προωθεί τα αντιλαϊκά της σχέδια. Βεβαίως, τα ΚΚ μπορούν και πρέπει να απαντήσουν σε αυτήν την επίθεση.

Η εμπειρία του δικού μας κόμματος λέει πως η μεγάλη διαφωτιστική δουλειά μέσα στη νεολαία και στους εργαζόμενους, που πραγματοποιούν με πολύμορφες εκδηλώσεις τα μέλη και οι φίλοι του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, καθώς και ανάλογες εκδόσεις, συμβάλλουν ως ένα βαθμό, στην αντιμετώπιση του αντικομμουνισμού.

Επιπλέον, η υπεράσπιση από θέσεων αρχής της σοσιαλιστικής επανάστασης και οικοδόμησης και ταυτόχρονα η κριτική εξέταση των αποτελεσμάτων, των λαθών και ελλείψεων, η θαρραλέα αποτίμηση χωρίς εξωραϊσμούς αυτής της πρώτης προσπάθειας  στην οικονομία, στο πολιτικό εποικοδόμημα, στη στρατηγική του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, η συλλογική έρευνα και μελέτη των αιτιών που οδήγησαν στην παλινόρθωση του καπιταλισμού -ζητήματα που προσπαθήσαμε και καταφέραμε σε μεγάλο βαθμό να μελετήσουμε και να πραγματοποιήσουμε στη χώρα μας- ενίσχυσαν ιδεολογικά, θεωρητικά και πολιτικά το Κόμμα μας και κάθε κομμουνιστή, κάθε εργαζόμενο και νεολαίο, που κατακτά αυτή τη συλλογική γνώση.
Τον αντικομουνισμό, την αναβίωση εθνικιστικών, ρατσιστικών, φασιστικών δυνάμεων, δεν μπορούν να τα αντιμετωπίσουν με συνέπεια, σταθερότητα και αποτελεσματικότητα, διάφορα δήθεν "αντιφασιστικά μέτωπα" με δυνάμεις αστικές ή οπορτουνιστικές.

Όπως έγραφε ο μεγάλος κομμουνιστής διανοητής Μπέρτολτ Μπρεχτ:
«Ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός. Πώς, λοιπόν, τώρα να πει κάποιος αντίπαλος του φασισμού την αλήθεια για το φασισμό όταν δε θέλει να πει τίποτα για τον καπιταλισμό, που τον προκαλεί;»

Το ΚΚΕ πιστεύει πως εκείνος που μπορεί και πρέπει να βάλει τη “σφραγίδα” του στις εξελίξεις δεν είναι άλλος από το εργατικό κίνημα της κάθε χώρας και γενικότερα της Ευρώπης και του κόσμου.

Ο εργάτης, ο εργαζόμενος καταλαβαίνει, νιώθει στο «πετσί» του πως η αντικομουνιστική επίθεση συμβαδίζει με την επίθεση στα δικαιώματά του. Δικαιώματα κοινωνικά, συνδικαλιστικά, δημοκρατικά, που έχουν κατακτηθεί στην Ευρώπη τις προηγούμενες δεκαετίες, με τους σκληρούς και συχνά αιματηρούς αγώνες του εργατικού κινήματος και κάτω από την ακτινοβολία που ασκούσαν οι κοινωνικές κατακτήσεις στην ΕΣΣΔ και στις άλλες σοσιαλιστικές χώρες.

Σήμερα, οι αστικές κυβερνήσεις, δεξιές, σοσιαλδημοκρατικές και γιαλαντζί "αριστερές", (όπως αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, που μέχρι πρόσφατα είχαμε στη χώρα μας), αλλά και της ΝΔ, που ακολούθησε και βρήκε "στρωμένο το δρόμο" από την προηγούμενη, συρρικνώνουν και καταργούν τις εργατικές - λαϊκές κατακτήσεις στο όνομα της "ανταγωνιστικότητας" της οικονομίας, της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Γιατί είναι οι εργαζόμενοι που βλέπουν πως οι κομμουνιστές είναι αυτοί που στέκονται στο πλευρό τους όταν μειώνουν τους μισθούς, όταν χτυπούν το δικαίωμα στη σύνταξη και στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, των παιδιών τους στη μόρφωση, όταν τους απολύουν, όταν καταστρέφουν και μολύνουν το περιβάλλον στο οποίο ζούνε για τα συμφέροντα των μονοπωλίων.

Είναι οι εργαζόμενοι, που μπορούν να συνειδητοποιήσουν πως η επίθεση ενάντια στους κομμουνιστές, για τη φίμωση των ΚΚ, την αποδυνάμωση των ΚΚ, είναι επίθεση ενάντια στους ίδιους και στα δικαιώματά τους και στοχεύει στο να τους στερήσει το "αποκούμπι" που έχουν σήμερα, τον "κυματοθραύστη" του αντιλαϊκού "κύματος" των μέτρων της ΕΕ και των κυβερνήσεων.

Γιατί είναι οι εργαζόμενοι που βλέπουν πως το ΚΚΕ επιμένει στην πάλη για να ανατραπεί η σημερινή άδικη "κοινωνική τάξη", στην πάλη, για να οικοδομηθεί μια νέα κοινωνία, χωρίς την αδικία που βιώνουν, χωρίς ανεργία κι εξαθλίωση, χωρίς ταξικούς φραγμούς στην Παιδεία και στην Υγεία, χωρίς ιμπεριαλιστικούς πολέμους.

Παρά τις σημερινές δυσχέρειες, το ΚΚΕ θεωρεί πως σήμερα το κομμουνιστικό κίνημα και στην Ευρώπη, ξεπερνώντας λαθεμένες θέσεις που κυριάρχησαν στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα τις προηγούμενες δεκαετίες, συνδυάζοντας την επαναστατική δράση με την επαναστατική θεωρία, χτίζοντας γερές βάσεις στην εργατική τάξη, σε στρατηγικούς κλάδους της οικονομίας κι ενισχύοντας την παρέμβασή του στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, μπορεί, όχι μόνον να αποκρούσει την αντικομμουνιστική επίθεση, αλλά και να θέσει τις βάσεις για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και την οικοδόμηση της κοινωνικής συμμαχίας, που κατά τη γνώμη μας αποτελούν και την αναγκαία προϋπόθεση στην πάλη για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, για τον σοσιαλισμό.