Ως ηθοποιός του λυρικού θεάτρου εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη Σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, στην όπερα «Αδελφή Βεατρίκη».
Το 1930, με τον Αιμίλιο Βεάκη και τον σύζυγό της Αλέξη Μινωτή, συγκροτεί θίασο, ο οποίος παρουσιάζει σημαντικά έργα του διεθνούς ρεπερτορίου.
Από το 1931 μέχρι το 1940, εμφανίζεται στο Εθνικό Θέατρο, όπου ερμηνεύει ρόλους που την καταξιώνουν ως κορυφαία ηθοποιό της ελληνικής σκηνής.
Την περίοδο του πολέμου εγκαθίσταται στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου εμφανίζεται στο θέατρο «Μπροντγουαίη», ενώ το 1950 επιστρέφει στην Ελλάδα και εμφανίζεται πάλι μαζί με τον Αλέξη Μινωτή στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, με το οποίο περιοδεύει στη Νέα Υόρκη, στη Γερμανία και στο Παρίσι. Μετά το 1957, εμφανίζεται μόνιμα στη Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, ερμηνεύοντας έργα του Αρχαίου Θεάτρου και του σύγχρονου διεθνούς ρεπερτορίου. Με τη θεατρική της παρουσία ξεπέρασε τα ελληνικά σύνορα.
Σε μια και μόνο εμφάνισή της σε δεύτερο ρόλο στην ταινία «Για ποιον χτυπά η καμπάνα» του Ερνεστ Χεμινγουέι, πήρε το Οσκαρ.
«Εκανα παιδιά, έθαψα παιδιά, έζησα», είναι τα λόγια της ίδιας της Κατίνα Παξινού, με τα οποία αποφαίνεται για τη ζωή της. Παιδιά της, εκτός από την κόρη της Εθελ, που «έφυγε» στα 16 της, ήταν και όλοι οι ρόλοι των νεκρών παιδιών που πέθαιναν κάθε βράδυ στην αγκαλιά της. Από τον «Ματωμένο γάμο» του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα (Βραβείο BBC), μέχρι τους «Βρικόλακες» του Ερρίκου Ιψεν, δεκάδες ρόλοι οδηγούσαν τα παιδιά της στο θάνατο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου