«Καθώς μας φώτιζαν το δρόμο οι σελίδες από το Κομμουνιστικό μας Μανιφέστο... »*

Τέχνη κοινωνική, ταξική, διεθνιστική. Τέχνη βαθιά ανθρώπινη. Δίδαγμα ευθύνης του καλλιτέχνη μπροστά στην εποχή του και μπροστά στον κόσμο. Μας έλεγε ότι η Τέχνη είναι το χνάρι του ανθρώπου πάνω στη Γη. Αυτή ήταν η μουσική του Θάνου Μικρούτσικου. Από το 1975 και τα «Πολιτικά Τραγούδια» με τη ρητή δήλωσή του: «Ετσι κι αλλιώς η Γη θα γίνει κόκκινη», μέχρι και το τέλος της ζωής του.

Με τη σπουδαία και μεγάλη του Τέχνη υπηρέτησε ένα καθήκον. Να διαμορφωθούν άνθρωποι ικανοί να κατανικήσουν τη βαρβαρότητα, να κατανοήσουν και να αλλάξουν αυτόν τον κόσμο. «Εχω ένα καθήκον», έλεγε στην παρουσίαση του βιβλίου - cd που κυκλοφορεί από τη «Σύγχρονη Εποχή», «Θάνος Μικρούτσικος. Καντάτα για τη Μακρόνησο - Σπουδή σε ποιήματα του Βλαδίμηρου Μαγιακόβσκη», «με την Τέχνη μας να ξανακάνουμε γοητευτική την εικόνα του κόσμου που θέλουμε τελικά να πάμε».

Στο αποχαιρετιστήριο μήνυμά της η ΚΕ του ΚΚΕ σημείωνε: «Και πώς ο Θάνος Μικρούτσικος να μην εμπνέει δυνατά αισθήματα "στον δικό του κόσμο, στους δικούς του ανθρώπους", στα μέλη και τους φίλους του ΚΚΕ, όταν, κόντρα στο ρεύμα του συμβιβασμού με το μικρό και "εφικτό", καλούσε μαζί με το ΚΚΕ σε πάλη για αυτό που στους πολλούς φαντάζει "ανέφικτο", όταν σε καιρούς αντεπανάστασης σάλπιζε στο πλευρό του ΚΚΕ την αναγκαιότητα της επανάστασης, όταν πρώτος αυτός ανάμεσα στους πρώτους έδωσε το σύνθημα για να βαδίσουν και άλλοι καλλιτέχνες - δημιουργοί στον ίδιο δρόμο».

 

Ο Θ. Μικρούτσικος στην έναρξη του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΕ

 με τον ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος, Δ. Κουτσούμπα

Βαδίζουμε μαζί στον ίδιο δρόμο...

Το καλοκαίρι του 2019 ο Θ. Μικρούτσικος τιμήθηκε και μας τίμησε με το να είναι υποψήφιος βουλευτής Επικρατείας με το ΚΚΕ. Για αυτή του την απόφαση δήλωνε στον «Ριζοσπάστη»:

«Το Κόμμα είναι σταθερό στις αρχές του και στον στρατηγικό του στόχο. Το κατηγορούν ότι δεν βιάζεται. Δεν συμφωνώ. Και να βιάζεσαι ή να μη βιάζεσαι, η συγκυρία δεν αλλάζει μόνο από εσένα, η συγκυρία είναι μια ιστορία πολλών παραγόντων... Και εδώ να κάνω μια αυτοκριτική. Την έχω κάνει ξανά. Το εφικτό... Καταρχήν όσοι πάνε να το προσεγγίσουν αγνοώντας τον στρατηγικό στόχο, προσπαθώντας να εξανθρωπίσουν τον καπιταλισμό, αποτυγχάνουν και αψευδής μάρτυρας η Ιστορία. Ας μου πουν, πότε έγινε μεταρρύθμιση του καπιταλισμού εσωτερικά; Δεύτερον, τι γίνεται με αυτά τα κόμματα που ξεκινούν ως ριζοσπαστικά, αριστερά; Είτε ενσωματώνονται στο σύστημα είτε διαλύονται».

Στην κεντρική προεκλογική συγκέντρωση στις 3 Ιούλη στο Σύνταγμα, λόγοι υγείας τον κρατούν μακριά. Ο ηθοποιός Γιώργος Κιμούλης διαβάζει τον χαιρετισμό του.

«Βαδίζουμε μαζί στον ίδιο δρόμο. Θα μου επιτρέψετε λοιπόν να μιλήσω για το Κόμμα. Κόμμα αρχών για 100 χρόνια. Δεν είναι καθόλου λίγο. Κόμμα που υπερασπίζεται από την αρχή μέχρι σήμερα, ανεξαρτήτως των λαθών του, τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των εργαζομένων και του χειμαζόμενου ελληνικού λαού. Κόμμα θυσιών, Κόμμα που έδωσε χιλιάδες αγωνιστές σε εξορίες, σε εκτελεστικά αποσπάσματα. Το πιο ιστορικό Κόμμα της Ελλάδας και το μοναδικό Κόμμα, όπως αποδεικνύεται από τα πράγματα, που παλεύει για τους πολλούς στην Ελλάδα.

Το περιβάλλον σήμερα - όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά παγκοσμίως - είναι ο πιο βάρβαρος καπιταλισμός (...). Το ΚΚΕ ούτε πρέπει ούτε θέλει να συμβιβαστεί με αυτό το σύστημα. Πρέπει να το δείξει στον κόσμο και το δείχνει ότι σ' αυτό το σύστημα δεν μπορεί να αλλάξει η ζωή των ανθρώπων, το έχει άλλωστε αποδείξει η Ιστορία. Αρα, πρέπει να δείξει προς τα πού είναι ο δρόμος, ποια κοινωνία πρέπει να οικοδομηθεί στο μέλλον για να μπορέσει να αυτοπραγματωθεί ο άνθρωπος. Και ταυτόχρονα να πει στον κόσμο - και το λέει - ότι μόνο εάν παλέψουμε μπορεί κάπως να καλυτερέψουμε τη θέση μας εδώ και τώρα. Αρα, το ΚΚΕ έχει δύο ουσιαστικούς λόγους: Ο ένας να δείξει πού πρέπει να πάμε στο μέλλον κι ο άλλος τι πρέπει να κάνουμε για το παρόν. Γι' αυτό και διαφωνώ καθέτως με όσους λένε ότι το ΚΚΕ δεν ενδιαφέρεται για το παρόν. Είναι ίσως το μόνο που ενδιαφέρεται με τον σωστό τρόπο για το παρόν, γιατί ταυτόχρονα λέει και κυρίως στους νέους ότι μόνο με τον αγώνα σου μπορεί ν' αλλάξεις τα πράγματα και τώρα να καλυτερέψεις τη ζωή, αλλά, πρόσεξε, όχι με την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να την αλλάξεις, θα την αλλάξεις αν οικοδομήσουμε μαζί ένα άλλο μέλλον».

 

Το 2017 στην πρώτη του εμφάνιση μετά την έναρξη της περιπέτειας της υγείας του,

 στο Φεστιβάλ, δήλωνε: «Δεν θα μπορούσα να λείψω απ' το Φεστιβάλ της ΚΝΕ...

 Ο λόγος είναι απλός: Εδώ είναι ο κόσμος μου, εδώ είναι οι άνθρωποί μου»

Πρωτοπόρο στον τομέα του Πολιτισμού

Διαχρονική ήταν η συμβολή του Θ. Μικρούτσικου στα Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Από το 1977, που πρώτη φορά συμμετείχε στο Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή», ως μέλος της Οργανωτικής Επιτροπής του, μέχρι τις πρόσφατες συγκλονιστικές συμμετοχές του στο Φεστιβάλ, που με το κύρος του ενίσχυε την απήχηση του Φεστιβάλ. Χαρακτηριστικά να αναφέρουμε τη συναυλία που είχε δώσει τέλη της δεκαετίας του '70, παρουσιάζοντας ολόκληρο το έργο του πάνω στον Μπρεχτ, αλλά και τα μοναδικά αφιερώματα που παρουσίασε την τελευταία δεκαετία στα Φεστιβάλ, πάντα πρόθυμος να συνεργαστεί με τα παιδιά της ΚΝΕ και να υπηρετήσει το περιεχόμενο που η ίδια η Οργάνωση επέλεγε να δώσει κάθε φορά στις εκδηλώσεις της.

Ξεχωριστές ήταν και οι συναυλίες του αλλά και παρεμβάσεις που πλαισίωναν τα Επιστημονικά Συνέδρια της ΚΕ του ΚΚΕ.

Για τη δουλειά του ΚΚΕ στον τομέα του Πολιτισμού δήλωνε:

«Στον τομέα μου, στον τομέα του πολιτισμού, είναι κυριολεκτικά το πρωτοπόρο των πρωτοπόρων.

Δύο παραδείγματα: Το Φεστιβάλ της ΚΝΕ, που 50 χρόνια τώρα το ελληνικό τραγούδι δεν έχει άλλο θεσμό τόσο μεγάλο, τόσο υποστηρικτικό. Και τα Επιστημονικά Συνέδρια. Συμμετείχα σε δύο, για τον Μπρεχτ και για την ελληνική λογοτεχνία του Μεσοπολέμου. Τα Πρακτικά τους πρέπει να βρίσκονται σε όλες τις πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες!».

* Στίχος δανεισμένος από το τραγούδι «Φλεβάρης 1848» σε στίχους Αλκη Αλκαίου

Με αφορμή τα 100χρονα του ΚΚΕ ανέτρεξε στο αρχείο του και βρήκε το τραγούδι

«Το Ρόδι», σε μουσική δική του και στίχους του Δ. Ραβάνη - Ρεντή, το οποίο και προσέφερε στο Κόμμα. Είχε πρωτοπαρουσιαστεί στο 7ο Φεστιβάλ της ΚΝΕ, σε παράσταση - αφιέρωμα στο ΚΚΕ. Το στιγμιότυπο είναι από τη συναυλία στο Γαλάτσι τον Μάρτη του '18

 

Στην Πάτρα το 2018, στη δεύτερη από τις τρεις συναυλίες που αφιέρωσε στα 100χρονα του Κόμματος. «Συνέβησαν πρωτόγνωρα πράγματα... Σε χώρους άβολους για μουσική, η απόλυτη σιωπή, η απόλυτη συγκίνηση. Στη σταδιοδρομία μου ως συνθέτης δεν το έχω συναντήσει ποτέ, αλλά ούτε το έχω παρακολουθήσει και ως θεατής... Το δηλώνω και τώρα. Η πιο ευτυχισμένη στιγμή στη μακρά πορεία της μουσικής μου»

 

Στον Περισσό, πέρσι τον Δεκέμβρη, παρουσιάζοντας Καββαδία.

Είχε δηλώσει: «Ακούγεται βαρύγδουπο, δεν με ενδιαφέρει.

Αιώνια ευγνωμοσύνη αισθάνομαι και διά παντός για το ΚΚΕ και για όλους εσάς»