Μια «διακοσμητική καρέκλα» για υπογραφές σε αντιλαϊκές πολιτικές

Για μια ακόμα φορά στην πολιτική ιστορία του τόπου η αλλαγή στην Προεδρία της Δημοκρατίας, παρά τις διακηρύξεις για σεβασμό στο ρόλο του προέδρου και άλλα τέτοια, αποτελεί αντικείμενο ενός εσωτερικού πολιτικού παιχνιδιού εντυπώσεων, αντεγκλήσεων και διαγωνισμό «πίστης» στους λεγόμενους θεσμούς. 

Η ανακοίνωση του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη και η πρόταση του να αναλάβει Πρόεδρος της Δημοκρατίας η Αικατερίνη Σακελλαροπούλου, μέχρι και χθες πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας (με πρόταση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ) δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια κίνηση που εντάσσεται στην πολιτική πρακτική του εντυπωσιασμού και του πολιτικού του περιτυλίγματος με μεγάλα (και κούφια) λόγια. Ειδικά, δε, η αναφορά του κ.Μητσοτάκη σε εκέινο το “πρώτη φορά γυναίκα” για Πρόεδρος της Δημοκρατίας, όσο κι αν προσπάθησε να το πουλήσει επικοινωνιακά μάλλον δεν έπιασε.  Αυτό δεν έχει να κάνει με την θέση και την προσωπικότητα της κυρίας Σακελλαροπούλου, αλλά αφενός  με το γεγονός ότι καμία βιτρίνα καλλωπισμού δεν μπορεί να αναιρέσει την ανισότιμη θέση της γυναίκας στην Ελλάδα και στον κόσμο (τους), αφετέρου έχει να κάνει με τον ίδιο τον θεσμό, το ρόλο και τις αρμοδιότητές του που όλοι γνωρίζουμε ότι μεταφράζεται σε μια «θεσμική» υπογραφή σε μέτρα που λαμβάνονται από τις κυβερνήσεις. Εάν οι κυβερνήσεις λαμβάνουν αντιλαϊκά μέτρα (που λαμβάνουν) η «αρμοδιότητα» του ή της προέδρου είναι να τα υπογράφει.  

Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε αναλυτικά σε όσα ενέκρινε ή όχι η κυρία Αικ. Σακελλαροπούλου από τη θέση του δικαστικού λειτουργού. Ενδεικτικές αποφάσεις της που δημιούργησαν αρνητικές αντιδράσεις: 

• Απόρριψη των ισχυρισμών των δήμων για την εγκατάσταση ΧΥΤΑ σε Κερατέα και Γραμματικό (2012),
• απόρριψη του αιτήματος ακύρωσης της απόφασης για παραχώρηση 4.000 στρεμμάτων σε Σκουριές και Μαντέμ Λάκκο στην Ελληνικός Χρυσός (2012),
• απόρριψη των ισχυρισμών των κατοίκων των Σκουριών και διαταγή για συνέχιση των έργων των μεταλλείων (2015),
• αθώωση του Γιώργου Παπακωνσταντίνου στην δίκη για την Λίστα Λαγκάρντ (2015),
• οριστικό τέλος (ως πρόεδρος του ΣτΕ) στον 13ο – 14ο μισθό των δημοσίων υπαλλήλων (2019). 

Έχουν σημασία τα παραπάνω; Προφανώς κι έχουν διότι το κάθε πρόσωπο που προτείνεται να αναλάβει μια τέτοια θεσμική θέση κρίνεται και χρειάζεται να είναι δημόσια η επαγγελματική, πολιτική και κοινωνική του πορεία. Περισσότερη σημασία, όμως, έχει η ίδια η θέση της Προεδρίας και οι (μη) αρμοδιότητες της. Το κυρίαρχο, δηλαδή, είναι πως οι (μη) αρμοδιότητες την καθιστούν μια «διακοσμητική καρέκλα» για υπογραφές σε αντιλαϊκές πολιτικές. Που σημαίνει ότι όλος ο υπόλοιπος θόρυβος γύρω από την πρόταση και την αποδοχή της από τα κόμματα δεν έχει να κάνει με την ουσία της εφαρμοζόμενης πολιτικής, αλλά με το θεαθήναι των φορέων της.  

 ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ