Πεθαίνει ο Κύπριος κομμουνιστής ποιητής Θεοδόσης Πιερίδης.

Πεθαίνει, 23/1/1968, ο Κύπριος κομμουνιστής ποιητής Θεοδόσης Πιερίδης.

Γεννήθηκε στο χωριό Τσέρι της Κύπρου το 1908 μα μεγάλωσε και σπούδασε στο Κάιρο της  Αιγύπτου. Στα 1936 μαζί με τον Στρατή Τσίρκα πρωτοστατούν στην ίδρυση της κομμουνιστικής οργάνωσης της Αιγύπτου.

Στη Γαλλία έκανε ανώτερες σπουδές (1949-1952). Μετά την επιστροφή του στην Αίγυπτο εργάστηκε ως δημόσιος υπάλληλος και ως δημοσιογράφος. Ανέλαβε αντιφασιστική δράση, ως ιδρυτικό μέλος της Διεθνούς Ειρηνιστικής Ένωσης και μετά την είσοδο του Ρόμμελ στην Αίγυπτο κατέφυγε στην

Παλαιστίνη. Επέστρεψε το 1942 μετά τη μάχη του Ελ Αλαμέιν και εγκαταστάθηκε στην Αλεξάνδρεια. Ιδρυτικό μέλος του Ελληνικού Απελευθερωτικού Συνδέσμου (Ε.Α.Σ.) το 1943, εκδότης και αρχισυντάκτης του αγωνιστικού περιεχομένου και οργάνου του Ε.Α.Σ. περιοδικού Έλλην και διευθυντής του εκδοτικού οίκου Ορίζοντες (1944-1947), συνελήφθη το 1944 από της αγγλικές αρχές και φυλακίστηκε.

Μεγάλο μέρος της ζωής του το έζησε  στη Ρουμανία ως πολιτικός πρόσφυγας (1952-1962). Από το 1958 ως το 1962 έδινε στη  ραδιοφωνική  εκπομπή   “Η φωνή της Αλήθειας” δυο φορές τουλάχιστον τη βδομάδα, ένα σοβαρό σχόλιο πάνω σε πνευματικά, λογοτεχνικά, πολιτικά και  πολιτιστικά θέματα

Στην Κύπρο επέστρεψε το 1962, μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της. Εργάστηκε ως καθηγητής γαλλικών στην Παγκύπρια Ακαδημία Θηλέων, ενώ συνεργάστηκε με έντυπα όπως η Χαραυγή και η Νέα Εποχή.

Το έργο του, που άρχισε το 1928, περιλαμβάνει πλήθος άρθρων, μελετών και ποιητικών συλλογών, μεταξύ των οποίων η “Κυπριακή Συμφωνία”. Έργο συνδεδεμένο με τους αγώνες του Κυπριακού λαό, εμπνευσμένο από τα δίκια της εργατικής τάξης και τον κομμουνισμό.

«Σα μορφή και σαν περιεχόμενο δείχνει ψυχική υγεία, ισόρροπη αίσθηση του κόσμου, πλαστική και πολυζυγιασμένη σύλληψη στα θέματά του, αισθήματα ρωμαλέα, εκφρασμένα μ’ ορμή κι έξαρση. Ο στίχος του, όταν ακολουθεί την παράδοση, είναι αρμονικός, αδρός, και καλοδουλεμένος, με τη μουσικότητα δυνατού τεχνίτη. Ο λυρισμός του διαχύνεται άνετα κι ο ρυθμός του είναι φτερωτός κι ορμητικός σα να πετιέται από πίδακα, Υπάρχει εσωτερική πίεση και θυμική πλημμύρα στην εκπνοή του ποιητή, πυρετική δταστηριότητα ψυχής και νου» (Μάρκος Αυγέρης).