Μαρία Δημητριάδη

Μαρία Δημητριάδη, μια σπουδαία, ασυμβίβαστη φωνή που «έφυγε» πρόωρα από τη ζωή, στις 7 Γενάρη 2009, σε ηλικία 58 χρόνων.

Τραγουδίστρια με μεγάλο ερμηνευτικό εύρος, με την υπέροχη φωνή της, σφράγισε τραγούδια μεγάλων Ελλήνων δημιουργών, που έγιναν σύμβολα αντίστασης ενάντια στην εκμετάλλευση και το σκοτάδι της καταπίεσης.

Τόσο μέσα από την καλλιτεχνική της προσφορά, όσο και μέσα από την αταλάντευτη στάση της στο πλάι του λαϊκού κινήματος, συνέδεσε τη φωνή της με τους λαϊκούς και εργατικούς αγώνες, με αντιιμπεριαλιστικές κινητοποιήσεις, με το όραμα για μια δίκαιη κοινωνία. Ανθρωπος ασυμβίβαστος, αντιστάθηκε με τόλμη και παρρησία στην ευκολία και στα κυκλώματα που λυμαίνονται το χώρο της τέχνης, με αποτέλεσμα να βρεθεί αντιμέτωπη με τις αντιξοότητες που δημιουργεί το σύστημα στους καλλιτέχνες που δεν υποτάσσονται στις επιδιώξεις του. Η ίδια, πάντως, δε σταμάτησε να παλεύει κόντρα στην κυρίαρχη αισθητική, επιμένοντας να τραγουδά για όσους αγωνίζονται, αντιστέκονται, οραματίζονται. Πάντα ευαίσθητη στα κοινωνικοπολιτικά προβλήματα, πορεύτηκε δίπλα στο ΚΚΕ, στηρίζοντας τις θέσεις του και παλεύοντας μαζί του, μέχρι την τελευταία στιγμή. Δεν άλλαξε στρατόπεδο, ούτε εξαργύρωσε την προσφορά της στο λαϊκό κίνημα.

 

Χ. Φλωράκης, Γ. Μαρκόπουλος και Μ. Δημητριάδη

 στα 70χρονα του ΚΚΕ (1988)

Η Μαρία Δημητριάδη γεννήθηκε στην Αθήνα στις 11 Απριλίου και ξεκίνησε να τραγουδά από παιδί. Στα 16 της κιόλας χρόνια κάνει τον πρώτο της δίσκο – τα «Κορίτσια στον ήλιο». Μετά ήρθαν ο «Ηλιος ο Πρώτος» και το «Χρονικό» του Γ. Μαρκόπουλου. Στο ενδιάμεσο γνωρίζει τον Μίκη Θεοδωράκη, τον οποίο είχαν σε κατ’ οίκον περιορισμό και κάνει μαζί της συνέχεια πρόβες… 

Ακολουθεί ο δίσκος – συνεργασία της με τον Σταύρο Ξαρχάκο «Ενα πρωινό η Παναγιά μου»… Και μετά συναυλίες με τον Θεοδωράκη σε όλο τον κόσμο, για δύο χρόνια… Στη συνέχεια, οι δίσκοι της με τους Γιάννη Γλέζο, Νίκο Μαμαγκάκη. Ηδη, είχε γνωρίσει τον Θάνο Μικρούτσικο και μετά τη μεταπολίτευση δίνει φωνή στα πρώτα του τραγούδια, τα «Πολιτικά». Με αυτόν το δίσκο ξεκινά η συνεργασία τους, που συνεχίστηκε με τις δισκογραφικές δουλειές «Καντάτα για τη Μακρόνησο», «Φουέντε Οβεχούνα», «Τροπάρια για φονιάδες», «Τα τραγούδια της λευτεριάς» και παράλληλα συναυλίες, που δεν ήταν μόνο καλλιτεχνικά γεγονότα, αλλά και μέσο κοινωνικοπολιτικής πάλης. 

Οπως, καταχείμωνα σε καλοκαιρινό σινεμά, στη Λάρυμνα, με τραγούδια συμπαράστασης στους εργάτες. Οπως οι κυριακάτικες συναυλίες στην Αθήνα για απεργούς, παρόλο το ξενύχτι της προηγούμενης νύχτας στις μπουάτ. Οπως η συνεχής παρουσία της τα τελευταία χρόνια σε αντιιμπεριαλιστικές και εργατικές συναυλίες. Πάντα η Μαρία Δημητριάδη μέσα στα γεγονότα…

Συνέχισε με το «Δελτίο καιρού», με τραγούδια πολλών συνθετών σε πρώτη εκτέλεση, με τα «Λιανοτράγουδα» του Μίκη, με τον πρώτο δίσκο του Γιώργου Σταυριανού, με την «Ελένη» του Χατζιδάκι, με το «Εμπάργκο» του Μικρούτσικου, με άλλους τραγουδιστές κ.ά. Για ν’ ακολουθήσουν και πάλι δυο πολύ μεγάλες περιοδείες με τον Μίκη. Μετά την αποχή της για κάποια χρόνια, έρχονται δύο χρόνια δουλειάς στο Βελιγράδι, την περίοδο του εμπάργκο. Κάνει συναυλίες κι ένα δίσκο, που με τη βοήθεια του υπουργείου Πολιτισμού της πρώην Γιουγκοσλαβίας τα έσοδά του πηγαίνουν στους πρόσφυγες.

Με τη μεγάλη, συγκλονιστική φωνή της, συνέχισε να τραγουδά για τους ανθρώπους που εξακολουθούν να έχουν οράματα. Σ’ αυτούς αφιέρωσε και τον δίσκο της «Δον Κιχώτες», των Π. Καρασούλου – Θ. Οικονόμου, το 2002. Σ’ αυτούς που παραμένουν ιδεολόγοι κρατώντας σταθερές τις αρχές τους και συνεχίζουν σε δίσεκτους καιρούς να πολεμάνε έστω για ένα ψίχουλο κοινωνικής δικαιοσύνης…