Όταν η πραγματικότητα δε συμφωνεί με την ΕΛΑΣ τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα

Οι περισσότεροι θα θυμάστε το παλιό ανέκδοτο που καταλήγει ότι κάτω από την Ακρόπολη δε βρέθηκαν καλώδια, άρα οι αρχαίοι Έλληνες είχαν κινητή τηλεφωνία. Αυτή τη λογική υιοθέτησε και η ΕΛΑΣ  στην ανακοίνωσή της σχετικά με τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου εργαστηριακών ερευνών για τις καταλήψεις της Ματρόζου.

Ευρήματα τα οποία, όχι μόνο δεν έδειξαν κανένα δακτυλικό αποτύπωμα των γιων του σκηνοθέτη Δημήτρη Ινδαρέ, που συνελήφθησαν, ενώ ο
πατέρας του αντιμετωπίστηκε με το γνωστό πια στο πανελλήνιο απάνθρωπο τρόπο από τους ένστολους που εισέβαλαν στην ταράτσα, αλλά ήταν συνολικά ελάχιστα.

Τα αποτυπώματα που βρέθηκαν στο κτήριο ήταν μονοψήφια σε αριθμό, κάτι το οποίο, αφήνει να εννοηθεί η ΕΛΑΣ, αλλά κυρίως το άτυπο μιντιακό της επιτελείο, σημαίνει ότι κάλλιστα οι υιοί Ινδαρέ μπορεί και να είναι ένοχοι, μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Επιπλέον, συνεχίζουν τα σύγχρονα λαγωνικά, ο μικρός αριθμός αποτυπωμάτων αποδεικνύει πως οι καταληψίες έσβησαν τα αποτυπώματά τους, παραθέτοντας ως πειστήριο έντυπο οδηγιών σε κατάληψη της οδού Αρβάλης, που μιλά για χρήση γαντιών και εξάλειψη κάθε ίχνους παρουσίας των ενοίκων της. Ευτυχώς όμως, η ενδελεχής έρευνα κατόρθωσε να βρει “σε εντελώς ιδιαίτερα σημεία των κτηριακών χώρων αλλά και των πειστηρίων”, κάποια αποτυπώματα, και η φαντασία δεν μπορεί παρά να οργιάζει για το είδος της “ιδιαιτερότητας” των εν λόγω σημείων.

Προκειμένου να καλυφθεί το φιάσκο της ΕΛΑΣ, η συζήτηση μετατοπίζεται πλέον στα όσα διαδραματίστηκαν κατά την εκκένωση της ανακατάληψης στο Κουκάκι, με τα συνδικαλιστικά όργανα των ειδικών φρουρών και τα δημοσιογραφικά τους εξαπτέρυγα να ουρλιάζουν για τον πλημμεληματικό χαρακτήρα των κατηγοριών που αποδόθηκαν στους συλληφθέντες, κάνοντας λόγο για “αναλώσιμους αστυνομικούς”. Στόχος βέβαια δεν είναι τόσο αυτά καθεαυτά τα γεγονότα και αν όντως στοιχειοθετείται η κατηγορία της απόπειρας αυτοκτονίας εν προκειμένω, αλλά συνολικά η παραπέρα αυστηροποίηση του ποινικού κώδικα σε κατασταλτική λογική και η μετατόπιση της συζήτησης από την εντεινόμενη αστυνομική βία στην παρουσίαση των αστυνομικών ως ηρωικώς αμυνόμενων θυμάτων.

 Κατιούσα