Γιος σμυριδεργάτη, έζησε τα προβλήματα του τόπου του, τα οποία δημοσιοποίησε και προσπάθησε να επιλύσει μέσα από την αρθρογραφία του στην εφημερίδα του "Ναξιακά Χρόνια", καθώς και στον υπόλοιπο δημοκρατικό Τύπο της εποχής. Η προσωπικότητα του Νικηφόρου Μανδηλαρά αναδείχτηκε τη δεκαετία του '60, μια εποχή πολυτάραχη, γεμάτη γεγονότα και αγώνες για δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη.
Από την υπεράσπιση των ηγετών της Αριστεράς το 1959 και το 1960, υποψήφιος του ΠΑΜΕ στις Κυκλάδες το '61, και από τις μάχες του Ανένδοτου, τις δίκες των φοιτητών, τα Ιουλιανά, στη δίκη του ΑΣΠΙΔΑ, όπου ήταν και η αρχή του τέλους του.
Η επερχόμενη χούντα έβαλε στο στόχαστρο τον δημοκράτη αγωνιστή, και ένα μήνα μετά την επικράτησή της, 8 Μάη 1967, τον δολοφόνησε.
Ο Χαρίλαος Φλωράκης μιλάει για τον Νικηφόρο Μανδηλαρά,
αναφερόμενος στη δίκη των 42 κομμουνιστών, που κατηγορούνταν «επί κατασκοπία»
με βάση το εμφυλιοπολεμικό «Γ΄ Ψήφισμα», τον Μάη του 1960, στην Αθήνα.
«Τον γνώρισα σε μια δίκη μου, το 1960 στο έκτακτο στρατοδικείο της Αθήνας. Ήταν υπερασπιστής. Ένας φλογερός ομιλητής και μαχητής. Ξεσκέπαζε τη σκευωρία, το καθεστώς της αμερικανοκρατίας που κυριαρχούσε. Για να εκτιμήσει κανείς αντικειμενικά τον Μανδηλαρά, πρέπει να πάρει υπ’ όψη του δυο παράγοντες. Ποια ήταν η κατάσταση τότε. Κυριαρχούσε ένα αντιδημοκρατικό καθεστώς, κυριαρχούσε η αμερικανοκρατία, το ΚΚΕ είχε χαρακτηριστεί επίσημα σαν «πρακτορικό». Αυτό σήμαινε ότι κάθε μέλος του Κόμματος, ή και φίλος ακόμα, θεωρούνταν κατάσκοπος. Και η παραμικρότερη δραστηριότητα ενός κομμουνιστή, παραπέμπονταν στο έκτακτο στρατοδικείο με τη φοβερή κατηγορία του κατασκόπου. Όταν με πιάσαν, το 1954 (και από το 1954 δικάστηκα το 1960) έκανε ανακοινωθέν ο ίδιος ο Παπάγος, που με χαρακτήριζε σαν πράκτορα της Μόσχας».
Για την ανάμιξη του Μανδηλαρά στη δίκη των 42 κομμουνιστών, ο Χαρίλαος λέει:
«Χρειαζόταν πλεμόνι… Χρειαζόταν δηλαδή παλικαριά, τόλμημα το οποίο το είχε ο Νικηφόρος Μανδηλαράς. Βέβαια, στις δίκες αυτές συμμετείχαν και πολλοί άλλοι δικηγόροι, αλλά υπήρχε μια διαφορά. Ήταν δικηγόροι οι οποίοι ήταν, αν όχι φίλοι, αρκετά γνωστοί στους κύκλους της συντηρητικής παράταξης. Ήταν δικηγόροι πολύ γνωστοί στο νομικό και πολιτικό κόσμο (…) ο Μανδηλαράς όμως δεν είχε αυτά τα εχέγγυα. Ήταν ένας νέος δικηγόρος, ανήκε στην προοδευτική παράταξη και χρειαζόταν πραγματική παλικαριά όχι απλώς για να πάρει μέρος στη δίκη ως υπερασπιστής, αλλά σαν μαχητής, σαν κατήγορος του καθεστώτος. Τέτοια ήταν η στάση του σε όλες τις δίκες που πήρε μέρος ο Μανδηλαράς. Για τη δράση και τη στάση του αυτή τον αντάμειψε η χούντα, δολοφονώντας τον».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου