Τ’ άγρυπνο το δάκρυ αυτό δεν είν’ απ’ τα δακρυγόνα…

Μπήκαν στα νησιά τα ΜΑΤ, απ’ του Λαύριου το λιμάνι φέρνει ο «Πήγασος» με κράνη φασκιωμένες τις στρατιές.

Σπάνε, δέρνουν και τσακίζουν κάθε σπιθαμή ελπίδας, θέλουν λένε να ορίζουν την καρδιά και το μυαλό. Σπεύδουν με παροιμιώδη ζήλο να αποδείξουν πως μπορούνε εντολές να εκτελούνε και δώσ’ του όλο να βαράνε κάθε τόσο στο ψαχνό.

Για «τουρκόσπορους» φωνάζουν και κορδώνονται σαν χάνοι για να προκαλέσουν φόβο στους κατοίκους των νησιών. Μα δεν ξέρουν οι καημένοι πως τίποτα πλέον δεν τρομάζει όσους νιώθουν προδομένοι και το δίκιο τους ενώνει στον αγώνα τον κοινό.

Μυτιλήνη και Μεστά, οι διαδηλωτές στο πόδι π’ όρμηξαν τούτοι οι διαβόλοι να μας σκιάξουν 
χωριανοί.

Τα μαντρόσκυλα λυσσάνε, σπέρνουν δαιμόνια και ξερνάνε θύελλες και πυρκαγιές. Προστατεύουν τους μεγάλους – Τέρνα, Άκτωρ, Μυτιληναίο – που μοιράζονται τα κέρδη και δεν ξέρουν τι σημαίνουν οι ανθρώπινες ψυχές.

Κάτοικοι και μετανάστες παρέα είναι φυλακισμένοι, σε κελιά περιτριγυρισμένα μόνο από υπεκφυγές. Άυλες οι υποσχέσεις, λόγια που τώρα δεν μετράνε, αφού μπούκωσαν με ψέμα και από θολές κραυγές.
Στα τυχάρπαστα παιχνίδια που σκαρφίζονται εκ νέου, οι πολίτες απαντάνε να χτυπήσουν τις αιτίες που χρόνια τώρα δημιουργούνε διαρκώς νέες φυλακές.

Τούτο το στρατό τον ξε’με, χτύπαγε και τους εργάτες, φοιτητές και μετανάστες, τον φτωχό που αγωνιά.

Αναλώσιμοι εργάτες είναι και η δικιά τους ράτσα, κι ας καμώνονται πως είναι διαφορετικής πάστας, πως μοιάζουνε με μπουρζουάδες που κάνουνε τις μοιρασιές. Χειροκροτητές απλοί είναι, τυφλωμένοι από ματαιοδοξία να αποκτήσουν εξουσία και να φορέσουνε στολές.
Τρέχουνε αλαφιασμένοι, κάνουνε ό,τι τους πούνε και δεν βλέπουν την ουσία πίσω από τις διαταγές.

Μες στου κεφαλαίου τον κόσμο ξένοι είμαστε και μεις, πρόσφυγες και μετανάστες κολασμένοι είναι της γης.

Μιλάνε για ελευθερία, πρόοδο και αριστεία, εύηχες, ωραίες λέξεις, που σκλαβώνουν τους εργάτες και καθοδηγούν τις πράξεις σε ακύμαντες στεριές. Μα η θάλασσα φουσκώνει, τα νερά όλο ανταριάζουν, στροβιλίζονται με πάθος μέσα από κοινές ματιές.

Τ’ άγρυπνο το δάκρυ αυτό δεν είν’ απ’ τα δακρυγόνα, περιμένει μες στα χρόνια άγριο ξεσηκωμό.

*Οι λέξεις που είναι σε Bold, όπως και ο τίτλος του άρθρου, αποτελούν μέρος από τροποποίηση του γνωστού τραγουδιού των Υπεραστικών «Μπήκαν στο χωριό το ΜΑΤ», που έφτιαξε το ίδιο το συγκρότημα και έβαλε στα μέσα κοινωνικής του δικτύωσης.

Παναγιώτης Κολέλης