Ποιοι «αισιοδοξούν»;

Την «εμπιστοσύνη» των αγορών και την «αισιοδοξία» των επενδυτών, για την προσήλωσή της στις αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις, διαφημίζει η κυβέρνηση, με αφορμή και τη μείωση των επιτοκίων στα κρατικά ομόλογα.

Ποιοι είναι όμως αυτοί που «αισιοδοξούν» στ' αλήθεια απ' αυτήν την εξέλιξη; Είναι τα μονοπώλια, οι επιχειρηματικοί όμιλοι, όσοι δηλαδή σχεδιάζουν μπίζνες με ακόμα φθηνότερο κρατικό χρήμα, στο «καθαρό» από εργασιακά δικαιώματα πεδίο που διαμόρφωσαν όλες οι αστικές κυβερνήσεις, με ιδιαίτερη σφοδρότητα την τελευταία 10ετία.

Είναι επίσης οι «χρηματαγορές», που ρίχνουν τα επιτόκια δανεισμού, ικανοποιημένες από το πετσόκομμα σε μισθούς και συντάξεις, σε Υγεία και Πρόνοια, σε όποια κοινωνική παροχή είχε απομείνει για τους εργαζόμενους.

Στην αντίπερα όχθη των «αισιοδοξούντων» βρίσκονται οι εκατοντάδες χιλιάδες των εργαζομένων που πλήρωσαν τις συνέπειες της κρίσης και τώρα πληρώνουν την ανάπτυξη για τα κέρδη του κεφαλαίου.

Για παράδειγμα, τα πανηγύρια των αγορών και της κυβέρνησης δεν τα συμμερίζονται καθόλου οι εκατοντάδες εργαζόμενοι της ΛΑΡΚΟ και οι χιλιάδες κάτοικοι της περιοχής. Η πολιτική έντασης των ιδιωτικοποιήσεων, που είναι προϋπόθεση για τη διαμόρφωση «ελκυστικού επενδυτικού κλίματος», έχει θύματα τους ίδιους και τις οικογένειές τους, συνολικά το λαό.

Κατά τον ίδιο τρόπο, η πολιτική της «απελευθέρωσης» και της «απολιγνιτοποίησης», που ανοίγει νέα πεδία κερδοφόρων επενδύσεων για τα «πράσινα» μονοπώλια της Ενέργειας και τη ΔΕΗ, έχει θύματα τους χιλιάδες εργαζόμενους της επιχείρησης, που καμιά ευφορία δεν αισθάνονται για τη μείωση των επιτοκίων στον κρατικό δανεισμό και τον «μεταρρυθμιστικό οίστρο» της κυβέρνησης. Το ίδιο ισχύει και για τους κατοίκους της Δυτικής Μακεδονίας, συνολικά το λαό, που βρίσκεται ολοένα και πιο μαζικά αντιμέτωπος με την ενεργειακή φτώχεια.

Τα «καλά νέα» για τις τράπεζες και τη ροή «ζεστού» χρήματος για επενδύσεις δεν αφήνουν κανένα περιθώριο «αισιοδοξίας» στους χιλιάδες δανειολήπτες. Οσοι από αυτούς δεν σέρνονται στα γκισέ των τραπεζών εκβιαζόμενοι να αφήσουν και το τελευταίο τους ευρώ, θα δουν την περιουσία τους κρεμασμένη στα πινάκια των πλειστηριασμών.

Ακόμα πιο πέρα, η «σταθεροποίηση» των δημοσιονομικών, για την οποία επιβραβεύεται η κυβέρνηση από τους εταίρους της και τις αγορές, «κοστίζει» σε εργαζόμενους, αυτοαπασχολούμενους και αγρότες έναν νέο γύρο της επίθεσης διαρκείας στο Ασφαλιστικό, για την ενίσχυση των προϋποθέσεων που οδηγούν στην πλήρη ιδιωτικοποίηση του συστήματος, κάνοντας την εργοδοσία και τα κοράκια των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών να τρίβουν τα χέρια τους.

Τα συγχαρητήρια των βιομηχάνων για τη γενικευμένη «ευελιξία» στην αγορά εργασίας, που προβάλλεται ως «κράχτης επενδύσεων», για τους πολλούς σημαίνουν κακοπληρωμένη δουλειά, μοιρασμένη στα δυο και στα τρία, όποτε, όσο και κάτω από όποιες συνθήκες θέλει ο εργοδότης. 

Σημαίνουν διαρκής περιπλάνηση από τα ολιγόμηνα προγράμματα του ΟΑΕΔ στα δουλεμπορικά γραφεία, την ανεργία και την κατάρτιση - επανακατάρτιση.

Επιπλέον λόγος ανησυχίας για τους εργαζόμενους είναι το γεγονός ότι οι ίδιοι που πανηγυρίζουν μαζί με την κυβέρνηση, εφιστούν την προσοχή και την καλούν να μην επαναπαυτεί, να μη χαλαρώσει, αντίθετα να αυξήσει την ταχύτητα των αντιλαϊκών - αντεργατικών μεταρρυθμίσεων, ομολογώντας ότι το «βαρέλι» της εκμετάλλευσης για να έρθουν κι άλλες επενδύσεις δεν έχει πάτο.

Την πραγματικότητα αυτή αποτυπώνει και η «εποικοδομητική αντιπολίτευση» του ΣΥΡΙΖΑ, που, από τη μια, καλεί την κυβέρνηση να αναγνωρίσει ότι «βρήκε στρωμένο δρόμο» και «τρώει από τα έτοιμα», και, από την άλλη, την κατηγορεί ότι δεν κάνει αρκετά για να έρθουν οι επενδύσεις που υποσχόταν προεκλογικά! Αυτό κι αν είναι αβάντα στην κυβέρνηση να κλιμακώσει κι άλλο την επίθεση, αξιοποιώντας και την «προίκα» από τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ...

Επομένως, αν για κάτι πρέπει να αισιοδοξούν οι εργαζόμενοι και τα παιδιά τους, είναι μόνο για τις αγωνιστικές διεργασίες που αναπτύσσονται σε μια σειρά από χώρους και μέτωπα πάλης.

Η απεργία σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα την Τρίτη 18 Φλεβάρη για την Κοινωνική Ασφάλιση, κόντρα σε κυβέρνηση και συνδικαλιστικό εργατοπατερισμό, οι μεγάλες μαθητικές κινητοποιήσεις, οι αγωνιστικές παρεμβάσεις ενάντια σε εμβληματικές ιδιωτικοποιήσεις όπως της ΛΑΡΚΟ, οι εστίες αντίστασης στους σχεδιασμούς κράτους - κεφαλαίου που υποβαθμίζουν τη ζωή του λαού σε μια σειρά από περιοχές δείχνουν το δρόμο: Οργάνωση από τα κάτω - αντίσταση - αντεπίθεση, για τη ζωή που μπορεί σήμερα να έχει ο εργάτης, όμως τη στερείται για να πλουτίζουν οι μονοπωλιακοί όμιλοι.