Με μεγαλύτερη ορμή στη μάχη για συνδικάτα εργατών, όχι των εργοδοτών

Απέναντι στις εντεινόμενες άθλιες μεθοδεύσεις

της διορισμένης ηγετικής ομάδας της ΓΣΕΕ και των ανθρώπων της

Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα προσφέρονται για χρήσιμα συμπεράσματα για κάθε εργαζόμενο, για κάθε τίμιο συνδικαλιστή, καθώς μέσα σε διάστημα μιας βδομάδας τα γεγονότα ήταν ιδιαίτερα πυκνά, αποκαλυπτικά για το ίδιο το περιεχόμενο της διαπάλης μέσα στα

συνδικάτα, όπως και για τη σημασία του για τους εργαζόμενους.

Τέτοια χαρακτηριστικά γεγονότα ήταν:
-- Οι αποφάσεις της ηγετικής ομάδας της ΓΣΕΕ να ορίσει ένα «συνέδριο» - παρωδία, εντείνοντας την προσπάθεια να επιβάλει μέσα στα συνδικάτα νόθους, εργοδότες και μεγαλοστελέχη τους ως «εκπροσώπους» των εργαζομένων.
-- Η άθλια στάση της ίδιας ομάδας και των ανθρώπων της ενάντια στην απεργία για την Κοινωνική Ασφάλιση.
-- Η πρωτοφανής προσπάθεια των ηγεσιών του εργατοπατερισμού να ανατρέψουν μέσα από αλλεπάλληλες καθημερινές δικαστικές προσφυγές τις σημαντικές αποφάσεις του Συνεδρίου του Εργατικού Κέντρου Αθήνας για τον αποκλεισμό εξόφθαλμων μηχανισμών της εργοδοσίας.

«Δίνουν ρέστα» για να επιβάλουν νόθους και εργοδότες στα συνδικάτα

Σε ό,τι αφορά το συνέδριο της ΓΣΕΕ, η διορισμένη ηγετική ομάδα της αποφάσισε ότι στις 25 Φλεβάρη δεν θα γίνει ένα πραγματικό συνέδριο εργατών, αλλά μια fast track διαδικασία - παρωδία, διάρκειας μόλις μιας μέρας, με μόνο σκοπό να στήσει μια κάλπη με νόθους και εργοδότες, επιχειρώντας να συνεχίσει να κάθεται στο σβέρκο των εργαζομένων προκειμένου να στηρίζει απρόσκοπτα τα συμφέροντα του κεφαλαίου, όπως απροκάλυπτα κάνει και σήμερα με την αντιαπεργιακή της στάση.

Αυτοί οι αυτοαποκαλούμενοι «δημοκράτες» συνδικαλιστές φοβούνται τόσο τις δίκαιες αντιδράσεις των συνδικάτων και των εργαζομένων, που αναφορικά με αυτήν την παρωδία κρατούν κρυφά τον τόπο και τις ώρες διεξαγωγής της, τα θέματα ημερήσιας διάταξης και το χρονοδιάγραμμά της!

Για μια ακόμα φορά έχουν ζητήσει τη συνδρομή των κρατικών δυνάμεων καταστολής, ενώ ήδη απολαμβάνουν τις υπηρεσίες ιδιωτικών εταιρειών σεκιούριτι, που απαγορεύουν σε εκλεγμένους συνδικαλιστές και εργαζόμενους την είσοδο στα γραφεία της ΓΣΕΕ!
Αντίστοιχα, η ίδια ηγετική ομάδα και τα «πρωτοπαλίκαρά» της σε μια σειρά από Εργατικά Κέντρα (Θεσσαλονίκη, Καλαμάτα, Ρόδος κ.ά.) καταψηφίζουν την οργάνωση της απεργίας στις 18 Φλεβάρη, προσπαθούν να βάλουν εμπόδια στη λήψη απεργιακών αποφάσεων και διαλαλούν προκλητικά ότι είναι... «μικρό το κακό» το νομοσχέδιο της κυβέρνησης με το οποίο θωρακίζεται ο νόμος Κατρούγκαλου και στρώνεται ο δρόμος για το επόμενο χτύπημα μες στο έτος, με την ιδιωτικοποίηση των επικουρικών συντάξεων.

Ταυτόχρονα, αφού απέτυχαν να μετατρέψουν το περασμένο Σαββατοκύριακο το 31ο Συνέδριο του ΕΚΑ σε μια αντίστοιχη ταχεία εκλογική διαδικασία χωρίς συζήτηση και ουσιαστική αντιπαράθεση, αφού το ίδιο το Συνέδριο με μεγάλη πλειοψηφία αποφάσισε να πεταχτούν έξω από τις διαδικασίες του και από τις αρχαιρεσίες του αυτό το Σαββατοκύριακο μηχανισμοί της εργοδοσίας που με θράσος αυτοαποκαλούνται «σωματεία», οι ηγεσίες του εργατοπατερισμού υπό τις φτερούγες της ηγετικής ομάδας της ΓΣΕΕ επιδόθηκαν όλη την περασμένη βδομάδα σε ένα μπαράζ δικαστικών προσφυγών για να ανατρέψουν τις αποφάσεις του συνεδρίου. Παρά τη σειρά αρνητικών δικαστικών αποφάσεων που εισέπραξαν, συνέχισαν μέχρι και την τελευταία στιγμή πριν από τις αρχαιρεσίες του ΕΚΑ να τρέχουν στα δικαστήρια, μπας και βρουν κανέναν δικαστή να νομιμοποιήσει τις άθλιες μεθοδεύσεις τους...

Ανατροπή μεθοδεύσεων και σημαντικές αποφάσεις με την καθοριστική συμβολή των ταξικών 

δυνάμεων

Στην αντίπερα όχθη αυτών των μεθοδεύσεων στέκονται με συνέπεια τα συνδικάτα και οι συνδικαλιστές που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ.

Τα συνδικάτα, δηλαδή, που τις ίδιες μέρες οργώνουν τους χώρους δουλειάς για να προετοιμάσουν την επιτυχία της απεργίας στις 18 Φλεβάρη, που συμβάλλουν και δείχνουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους σε κάθε αγώνα για τα συμφέροντα των εργαζομένων, χωρίς να κοιτάνε ποιες δυνάμεις πλειοψηφούν στο ένα ή στο άλλο σωματείο, όπως στον αγώνα των εργαζομένων στη ΛΑΡΚΟ.

Με την καθοριστική συμβολή αυτών των δυνάμεων, το Συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Αθήνας έγινε μια διαδικασία ουσιαστικής και ζωντανής συζήτησης και αντιπαράθεσης για τον προσανατολισμό και τα χαρακτηριστικά του κινήματος που έχει ανάγκη η εργατική τάξη, μέσα από την οποία εγκρίθηκαν με μεγάλη πλειοψηφία οι προτάσεις της ΔΑΣ και πετάχτηκαν έξω από τις εργασίες του Συνεδρίου οι εργοδότες, οι μηχανισμοί τους που μεταμφιέζονται σε «εργατικά σωματεία».

Ενισχύοντας αυτήν τη συζήτηση, κατά τη διάρκεια των εργασιών του Συνεδρίου, οι αντιπρόσωποι της ΔΑΣ με τις παρεμβάσεις τους μετέφεραν πλούσια πείρα από τους κλάδους που τους εξέλεξαν, από τις μάχες για τις Συλλογικές Συμβάσεις, για την Κοινωνική Ασφάλιση, για μέτρα προστασίας της Υγείας και της Ασφάλειας στην Εργασία, ενάντια στις απολύσεις, στην απληρωσιά, στη δουλειά - «λάστιχο» κ.ο.κ.

Καθόλου τυχαία, η ΔΑΣ κάλεσε πλατιά την εργατική τάξη να παρακολουθήσει τις εργασίες του Συνεδρίου, ενώ για τον ίδιο λόγο το ΠΑΜΕ φρόντισε να μεταδώσει ζωντανά μέσω διαδικτύου το σύνολο των εργασιών του Συνεδρίου, όπως και να το αναρτήσει διαδικτυακά μετά την ολοκλήρωσή του, για να είναι διαθέσιμο σε κάθε εργαζόμενο.

Απέναντι στην προσπάθεια να μετατραπούν τα συνδικάτα σε μηχανισμούς ταξικής υποταγής

Μέσα από αυτήν τη διαπάλη βγαίνουν συμπεράσματα για το ρόλο της ηγετικής ομάδας της ΓΣΕΕ, των ηγεσιών των ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΕΑΚ (ΣΥΡΙΖΑ), που περνούν τη γραμμή της υποταγής των εργαζομένων στους αντεργατικούς στόχους του κεφαλαίου.

Αυτοί που αποθεώνουν τον «κοινωνικό διάλογο», δηλαδή τον «διάλογο» των εργαζομένων με τους εκμεταλλευτές τους, αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι τη συζήτηση μέσα στα συνδικάτα, την αντιπαράθεση με τις δυνάμεις που ακολουθούν τη γραμμή της ταξικής σύγκρουσης. Θέλουν συνδικάτα χωρίς τη ζωντανή συμμετοχή εργατών, αλλά διοικητικούς γραφειοκρατικούς μηχανισμούς που θα συνδιαλέγονται με την εργοδοσία και θα παίρνουν αποφάσεις σε βάρος των εργαζομένων, τις οποίες στη συνέχεια θα τις εμφανίζουν ως τις «μόνες δυνατές». Αυτή είναι η δουλειά της συνδικαλιστικής μαφίας, να στηρίζει τα συμφέροντα των μονοπωλίων, υπερθεματίζοντας στην απάτη ότι η ικανοποίηση των αναγκών των εργαζομένων εξαρτάται από την ικανοποίηση των αναγκών των μονοπωλίων. Γι' αυτήν τη δουλειά όχι μόνο δεν χρειάζεται η συλλογική λειτουργία των συνδικάτων αλλά βάζει και σε κίνδυνο τους σκοπούς τους. Γι' αυτό και η κυβέρνηση προώθησε την «ηλεκτρονική ψηφοφορία», με στόχο το χτύπημα των ζωντανών συλλογικών διαδικασιών των συνδικάτων.

Γι' αυτό σήμερα στέκονται ανοιχτά ενάντια στην απεργία ως κορυφαία μορφή αγώνα της εργατικής τάξης. Γι' αυτό δεν έβγαλαν άχνα όταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ περνούσε την απεργοκτόνα διάταξη, όταν η σημερινή κυβέρνηση ΝΔ πέρασε μέτρα για τον ακόμα πιο ασφυκτικό έλεγχο των συνδικάτων.

Γι' αυτό εδώ και δυο χρόνια βγήκαν να πουν ότι... «η απεργία έφαγε τα ψωμιά της»! Γι' αυτό παλεύουν με νύχια και με δόντια για να κρατήσουν τις καρέκλες τους, γι' αυτό τους στηρίζουν τα διάφορα επιτελεία του κεφαλαίου. Για να κρατάνε σιγή νεκροταφείου, την ώρα που η καπιταλιστική βαρβαρότητα ξεζουμίζει τους εργάτες.

Αποφεύγουν την αντιπαράθεση γιατί ξέρουν ότι θα εκτεθούν ακόμα και στα μέλη των παρατάξεών τους, όπως έγινε και στο Συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Αθήνας, όταν κάτω από την πίεση της αποκάλυψης των εργοδοτικών μηχανισμών, βγήκαν να πουν πως... «ο διευθυντής είναι ο πιο σκληρά εργαζόμενος», όπως ότι δεν μπορεί να αποκλείεται «σωματείο» στο οποίο ψήφισαν ή είναι και αντιπρόσωποι πάνω από 100 εργοδότες, γιατί έτσι θα αποκλειστούν τάχα οι εργαζόμενοι του κλάδου!
Στην άλλη μεριά, η γραμμή της συνειδητής, οργανωμένης, ταξικής πάλης απαιτεί συνδικάτα ζωντανά.

Απαιτεί την ενεργή συμμετοχή εργαζομένων, που παίρνουν το λόγο, καταθέτουν προτάσεις, συζητούν, συλλογικά αποφασίζουν και υλοποιούν το σχέδιο δράσης. Συνδικάτα που συζητάνε και μεταφέρουν πείρα το ένα στο άλλο, δίνουν ενιαία αγωνιστική απάντηση στην ενιαία αντεργατική επίθεση από το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις του και τα τσιράκια τους στο συνδικαλιστικό κίνημα. Συνδικάτα που αναπτύσσουν δράση με κριτήριο τις σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες και όχι τις «αντοχές» των καπιταλιστικών κερδών.

Από τη μια λοιπόν τα τσιράκια του κεφαλαίου, που θέλουν συνδικάτα - κουφάρια, μηχανισμούς υποταγής των εργαζομένων, και από την άλλη οι ζωντανές, πρωτοπόρες δυνάμεις του συνδικαλιστικού κινήματος που θέλουν συνδικάτα από τους εργάτες για τους εργάτες, εστίες αντίστασης και ταξικής πάλης.