Απεργούμε για τη ζωή μας!

Αν κάτι αφήνει η συζήτηση της Παρασκευής στη Βουλή για τα Εργασιακά είναι κάμποσους ακόμα λόγους για να είναι η απεργία της Τρίτης 18 Φλεβάρη επιτυχημένη, με μαζική τη συμμετοχή εργαζομένων και νεολαίας. Ο ένας μετά τον άλλον οι αρχηγοί των αστικών κομμάτων κατέθεσαν από το βήμα της Βουλής την προσήλωσή τους στις αντεργατικές μεταρρυθμίσεις, στην προσέλκυση επενδύσεων, στη διαφύλαξη της ανταγωνιστικότητας, της φθηνής εργατικής δύναμης για λογαριασμό της εργοδοσίας.

Η «μετωπική σύγκρουση», για την οποία γινόταν λόγος στα αστικά ΜΜΕ, τελικά περιορίστηκε στο αν η ΝΔ ή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πιο ικανός να διασφαλίσει τους δείκτες ανάπτυξης της καπιταλιστικής οικονομίας, για το ποιος είναι πιο αποφασισμένος να υλοποιήσει κάθε πλευρά των επιδιώξεων των μονοπωλιακών ομίλων. Περιορίστηκε στο ποιος ενδιαφέρεται περισσότερο για την προστασία των τραπεζικών ομίλων, αλλά και τη διασφάλιση της «κοινωνικής συνοχής», ποιος δηλαδή μπορεί να εφαρμόσει καλύτερα τα «θέλω» των επιχειρηματικών ομίλων επιλέγοντας το κατάλληλο μείγμα αυταρχισμού και ενσωμάτωσης, καλλιέργειας αυταπατών για τη «βιώσιμη» ή τη «δίκαιη» ανάπτυξη και φόβου για μια «επιστροφή» στην κρίση...

Κανένας συμβιβασμός με την κλοπή των δικαιωμάτων μας

Κυρίως, η συζήτηση στη Βουλή ανέδειξε ότι η επίθεση στην Κοινωνική Ασφάλιση, που περνάει στην «επόμενη πίστα» με το νόμο Βρούτση - Κατρούγκαλου, είναι αξεχώριστη από την απόλυτη στοίχιση όλων των αστικών κομμάτων στην εργασιακή ζούγκλα, που έγινε «κανονικότητα» στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης. Ανέδειξε το γιατί ειδικά η νεολαία, που έχει όλη τη ζωή μπροστά της, δεν μπορεί να συμβιβαστεί με αυτήν την κατάσταση της μισοδουλειάς - μισοζωής. Γιατί η κυριαρχία των εργασιακών σχέσεων - λάστιχο, η γενικευμένη ανασφάλεια, η εργασιακή περιπλάνηση που πλέον είναι καθεστώς, αποτελώντας «κατάκτηση» για το μεγάλο κεφάλαιο, είναι στοιχεία που «κουμπώνουν» με το ξήλωμα της Κοινωνικής Ασφάλισης, τη μετατροπή της σε ατομική ευθύνη του εργαζόμενου.

Ουσιαστικά όλοι μαζί οι πολιτικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου ξεκαθάρισαν στη νεολαία ότι θα βλέπει τη συνταξιοδότηση με το «κιάλι». Μόνο το ΚΚΕ ανέδειξε πόσο δύσκολο είναι για έναν νέο εργαζόμενο να «πιάσει» το κατώφλι των απαραίτητων χρόνων δουλειάς, με τις απολύσεις που μαζεύει με το κουτάλι, με τα 3ωρα και τα 4ωρα, τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου, τα ολιγόμηνα προγράμματα ανακύκλωσης της ανεργίας.

Επομένως, την Τρίτη 18 Φλεβάρη απεργούμε για τη ζωή μας, γιατί το κεφάλαιο και τα κόμματά του κλέβουν ακόμα και τα στοιχειώδη δικαιώματα των εργαζομένων, της νεολαίας, των συνταξιούχων. 

Στο στόχαστρο της απεργιακής κινητοποίησης είναι η κυβέρνηση, που «δεσμεύεται» για ενίσχυση του αντιλαϊκού οπλοστασίου. Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, που εκτός από τις υπηρεσίες που πρόσφερε ως κυβέρνηση, τώρα εξελίσσεται σε «τοποτηρητή» του προγράμματος της ΝΔ, δίνοντας αέρα στα πανιά της. Είναι η εργοδοσία, που τρίβει τα χέρια της για την «καλή πορεία της οικονομίας», για την αποφασιστικότητα κυβέρνησης και αστικών κομμάτων να μην παρεκκλίνουν από αυτόν το δρόμο, για την απαλλαγή της από το «βάρος» της Κοινωνικής Ασφάλισης. Απεργούμε απέναντι στους εργατοπατέρες της ηγετικής ομάδας της ΓΣΕΕ, που ανέλαβαν για μια ακόμα φορά να βγάλουν τη βρώμικη δουλειά για λογαριασμό κυβέρνησης - εργοδοσίας, παλεύοντας με νύχια και με δόντια να οργανωθούν η απεργοσπασία, η υπονόμευση της πάλης.

Στο δρόμο να τσακίσουμε τον «κοινωνικό αυτοματισμό»

Η επιτυχία της απεργίας, η κινητοποίηση ευρύτερων εργατικών - λαϊκών δυνάμεων, η ενίσχυση του απεργιακού μετώπου με περισσότερα σωματεία θα δώσουν επιθετική απάντηση στη μελετημένη προσπάθεια της κυβέρνησης να ενεργοποιεί με κάθε αφορμή τον «κοινωνικό αυτοματισμό», να προκαλεί σύγχυση και αποπροσανατολισμό, να δείχνει σαν εχθρό του εργάτη τον συνάδελφό του.

Στη ΛΑΡΚΟ, που ξεπουλάει η κυβέρνηση, τσακίζοντας τα δικαιώματα των εργαζομένων, παρουσιάζει τα θύματα ως θύτες. Φτάνει να προπαγανδίζει ότι τα χρέη που δημιούργησαν διαχρονικά όλες οι κυβερνήσεις στην επιχείρηση ισοδυναμούν «με έναν ΕΝΦΙΑ» (!), επιχειρώντας να ενεργοποιήσει αντιδραστικά αντανακλαστικά και να φορτώσει στους εργάτες των μεταλλείων ακόμα και τη φορομπηξία που διαχρονικά όλες οι κυβερνήσεις επέβαλαν στα λαϊκά νοικοκυριά.

Στο Προσφυγικό, η κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της φτάνουν να συκοφαντούν τους νησιώτες, τους εκβιάζουν ώστε να συνεχίζεται η αθλιότητα του εγκλωβισμού δεκάδων χιλιάδων ξεριζωμένων στα νησιά. Το επιχείρημα που «επιστρατεύεται» είναι ότι αν επιμένουν στο δίκαιο αίτημα για μαζικό απεγκλωβισμό και κλείσιμο των hot spots, πρέπει να είναι έτοιμοι για αύξηση του ΦΠΑ, θυμίζοντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διατήρησε τον μειωμένο συντελεστή με την αισχρή προϋπόθεση να λειτουργούν οι Μόριες και οι ΒΙΑΛ.

Στο Ασφαλιστικό, ο υπουργός Εργασίας απαντώντας σε Ερώτηση του ΚΚΕ για τις διακρίσεις χορήγησης σύνταξης σε βάρος ομογενών και μεταναστών, έφτασε να λέει ότι δεν μπορεί οι «Ελληνες φορολογούμενοι» να «μοιράζουν λεφτά» στους ξένους. Εκεί δηλαδή που η κυβέρνηση επιτίθεται συνολικά στην Κοινωνική Ασφάλιση, στο δικαίωμα στην αξιοπρεπή σύνταξη, δείχνει σαν εχθρό των συνταξιούχων τους συναδέλφους τους.

Στους αυτοαπασχολούμενους, που υποφέρουν από τη φορομπηξία, από τα φιλομονοπωλιακά μέτρα, η κυβέρνηση δείχνει σαν «εχθρό» τους εργαζόμενους που αγωνίζονται. Δείχνει σαν αιτία της αναδουλειάς τους τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις, τις διαδηλώσεις, που τάχα «αποκλείουν το κέντρο» της Αθήνας.

Πρόκειται για μια χυδαία επιχείρηση που επιστρατεύεται «σχοινί - κορδόνι» ώστε να περνάει πιο εύκολα η συνολική αντιλαϊκή επίθεση του κεφαλαίου. Μια προσπάθεια που πρέπει να τσακιστεί στους δρόμους του αγώνα. Στα σωματεία, στους μαζικούς φορείς που συντονίζουν τη δράση τους, που ενώνουν τις δυνάμεις τους ενάντια στον κοινό εχθρό των εργαζομένων, των ανέργων, των αυτοαπασχολούμενων, των συνταξιούχων και της νεολαίας. Η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, μέσα από τις αγωνιστικές διεργασίες που είναι σε εξέλιξη αυτό το διάστημα, καθώς και η ενίσχυση της κοινής δράσης εργαζομένων - αυτοαπασχολούμενων - βιοπαλαιστών αγροτών, είναι η μόνη ελπιδοφόρα διέξοδος για το λαό. Για να δώσει η λαϊκή πλειοψηφία τη μάχη ώστε να ζει με βάση τον πλούτο που παράγεται και τις δυνατότητες της εποχής μας και όχι με βάση το στενό κορσέ των αντοχών της καπιταλιστικής κερδοφορίας.