Πας με τόξα στον πόλεμο, όταν ακόμα και σήμερα δεκάδες κλίνες ΜΕΘ είναι κλειστές λόγω έλλειψης προσωπικού. Πας με τόξα στον πόλεμο, όταν ο πρωθυπουργός παραδέχεται πως «αν αύριο έχετε ένα ατύχημα, πέσετε με τη μηχανή σας, δεν θα υπάρχει Εντατική να σας περιθάλψει». Πας με τόξα στον πόλεμο όταν ζητάς να επανέλθουν σε 7 αντί για 14 μέρες οι νοσούντες υγειονομικοί διότι το σύστημα δεν αντέχει να περιμένει άλλες 7 μέρες! Και βέβαια πας με τόξα στον πόλεμο όταν με τα πρώτα κρούσματα σταμάτησαν τα τακτικά χειρουργεία, όταν οι τεράστιες ελλείψεις στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας ρίχνουν περισσότερο βάρος στα νοσοκομεία.
Σε αυτό τον πόλεμο «το μεγαλύτερο όπλο κατά του κορονοϊού παραμένει, πάντως, η καθημερινή μας στάση» ισχυρίστηκε ο πρωθυπουργός. Μόνο που με την ατομική στάση δεν φτιάχνεις ΜΕΘ, ούτε προσλαμβάνεις γιατρό και νοσηλευτές, δεν χτίζεις νοσοκομεία, δεν στελεχώνεις Κέντρα Υγείας, ούτε στέλνεις παιδίατρο στα νησιά.
Όλα αυτά είναι κρατική ευθύνη! Και πρέπει το κράτος να την αναλάβει τώρα και να ανοίξει όλα τα κρεβάτια ΜΕΘ, προσλαμβάνοντας όσους χρειάζονται, μόνιμους, και όχι μόνο 2.000. Να λειτουργούν 24 ώρες οι μονάδες Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, να επιταχτούν ιδιωτικά νοσοκομεία, να ανοίξουν όσα πριν μερικά χρόνια έκλεισαν. Τώρα αυτά, πριν συμβεί αυτό που είπε ο πρωθυπουργός ότι «στο επόμενο δίμηνο ο κίνδυνος θα γιγαντώνεται».
Ναι, όλα αυτά είναι κρατική ευθύνη που επεκτείνεται σε βάθος χρόνου προς τα πίσω. Για το γεγονός ότι επί χρόνια δεν έγιναν όσα έπρεπε υπάρχει και η πολιτική ευθύνη. Αυτή την βαριά πολιτική ευθύνη που όσα κόμματα κυβέρνησαν και κυβερνούν αρνούνται να αναλάβουν. Ούτε ίχνος αυτοκριτικής για την εμπορευματοποίηση της Υγείας, η αντιμετώπιση του δημόσιου συστήματος Υγείας ως «κόστος» για το κράτος.
Υπάρχει και άλλος πόλεμος, αυτός στους χώρους εργασίας. Ένας πόλεμος σκληρός σε βάρος των εργαζομένων, όπως ομολόγησε έμμεσα ο ίδιος ο πρωθυπουργός, αναφέροντας «κάνω έκκληση στις επιχειρήσεις να μην προχωρήσουν σε απολύσεις».
Η πίεση και η αγωνία στους εργαζόμενους είναι μεγάλη, τι θα γίνει με τη δουλειά, με το ωράριο και φυσικά με το μισθό. «Το κράτος, και όχι η επιχείρηση, αναλαμβάνει να καταβάλει μέρος του μισθού των εργαζομένων στους κλάδους που πλήττονται» είπε ο πρωθυπουργός. Τι σημαίνει αυτό, δωράκι στις μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις που απαλλάσσονται από το «μισθολογικό κόστος» και με το υπόλοιπο μέρος του μισθού αλήθεια τι θα γίνει; Θα κληθούν να ζήσουν με λιγότερα; Κι αν παρά τις «εκκλήσεις» γίνουν απολύσεις, τότε ποιος διασφαλίζει τον εργαζόμενο, το κουτσουρεμένο επίδομα ανεργίας;
Με τους αυτοαπασχολούμενους τι θα γίνει; Θα αποζημιωθούν; πώς και πόσο; ή μήπως πάλι θα λάβουν τα ψίχουλα από το μεγάλο φαγοπότι των 2 δισ. ευρώ των επιχειρηματικών ομίλων;
Ακούσαμε τον πρωθυπουργό να λέει πως «αυτή την κρίση πρέπει να την περάσουμε ενωμένοι και με το κόστος μοιρασμένο δίκαια στην κοινωνία». Τα τρία μνημόνια και η μεταμνημονιακή εποπτεία είναι τρανές και τραγικές αποδείξεις ότι την προηγούμενη κρίση, όλες οι κυβερνήσεις, την φόρτωσαν αποκλειστικά στους εργαζόμενους και στα λαϊκά στρώματα.
Όπλο και σημαία των εργαζομένων, του λαού -όπως έδειξε και η οικονομική καπιταλιστή κρίση- είναι οι φωνές τους. Κανείς να μην μείνει σιωπηλός. Δυναμώνουμε τις φωνές μας για μέτρα προστασίας της υγείας και των εργαζομένων.
Είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για να σακατέψουν και τα τελευταία εργατικά δικαιώματα και να πετάξουν εκτός αγοράς και άλλους αυτοαπασχολούμενους για να κερδίσουν περισσότερα τα παράσιτα της κοινωνίας. Η ζωή έχει γίνει κόλαση μέσα στα εργασιακά κάτεργα σε στεριά και θάλασσα και δεν αποτελεί λύση σε καμία περίπτωση η επιστροφή στον Εθνικό καπιταλισμό. Η Μοναδική λύση είναι η Ενίσχυση παντού της Λαικής Συμμαχίας που παλεύει για προσωρινά μέτρα ανακούφισης μακριά απο εγκλωβισμό σε εναλλαγή αστικών κυβερνήσεων με στόχο την Εξοδο απο την Ε.Ε με Κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής τσακίζοντας ταυτόχρονα τους Φορείς όλων των οπορτουνιστικών απόψεων που αποτελούν την 5η Φάλαγγα του Καπιταλισμού ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφή