Το ζύγι...

Η κλιμάκωση των περιοριστικών μέτρων έφτασε και στη γενική απαγόρευση της κυκλοφορίας, με την κυβέρνηση να επικαλείται εκτός από τη σχετική γνώμη των ειδικών, την «κοινωνική ανευθυνότητα» - όπως λέει - που δείχνουν «ορισμένοι πολίτες».

Προφανώς και δεν υπάρχει αμφιβολία για την ανάγκη να παρθούν τα αναγκαία μέτρα περιορισμού της εξάπλωσης του ιού, όπως συστήνουν και οι ειδικοί επιστήμονες. Την ίδια στιγμή, όμως, τα - με επιστημονικά κριτήρια διαμορφωμένα - αιτήματα των γιατρών και των υγειονομικών για την ενίσχυση του δημόσιου συστήματος Yγείας η κυβέρνηση όχι μόνο τα αγνοεί, αλλά πολλές φορές τείνει να προσαρμόζει την επιστημονικότητα όπως τη συμφέρει.

Ετσι συνέβη με το χρονικό διάστημα που θα πρέπει να μένουν εκτός δουλειάς οι υγειονομικοί που ήρθαν σε επαφή με κρούσμα του ιού, χρόνος που μειώθηκε «επιστημονικά» από τις 14 στις 7 μέρες. 

Ετσι συνέβη και με το τι είδους μάσκες θα πρέπει να έχουν στη διάθεσή τους οι υγειονομικοί για να προστατευτούν και άλλα πολλά.

Αντικειμενικά, επομένως, γεννιούνται ερωτήματα για τα «δύο μέτρα» με τα οποία η κυβέρνηση ζυγίζει τις αποφάσεις της σχετικά με τις απαγορεύσεις. Κι αυτό είναι κάτι που το αναδεικνύουν οι δεκάδες παρεμβάσεις εργατικών σωματείων, οι μαρτυρίες εργαζομένων, η ίδια η κατάσταση που αποτυπώνεται από το υγειονομικό προσωπικό των δημόσιων νοσοκομείων.

Για παράδειγμα, το «μένουμε στο σπίτι» δεν ισχύει εκεί που η βιομηχανική παραγωγή πρέπει να συνεχιστεί αμείωτη για να αυγατίσουν τα κέρδη. Οι εργάτες μπορεί να υπογράφουν υπεύθυνη δήλωση για να πάνε να πάρουν ένα μπουκάλι γάλα το απόγευμα, αλλά τα χαράματα θα βρεθούν κατά δεκάδες μέσα στο πούλμαν της κάθε εταιρείας για να πάνε για δουλειά.

Αλήθεια, σε εργοστάσια όπως αυτά των τροφίμων, που αυτές τις μέρες δουλεύουν στο φουλ, θα περάσει κανένα drone της αστυνομίας, κανένα περιπολικό με τις ντουντούκες για να αραιώσει το «πλήθος» ή η εργοδοσία θα συνεχίσει ανενόχλητη να επικαλείται τις «έκτακτες συνθήκες» και να κηρύττει «σιγή ασυρμάτου»;

Την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση υποχρεώνει τον ιδιοκτήτη σκύλου να στείλει μήνυμα στον πενταψήφιο αριθμό πριν τον βγάλει βόλτα, σιωπά στις δεκάδες καταγγελίες για τον τεράστιο συνωστισμό στις υγειονομικές βόμβες των call center. Εκεί, χρειάστηκε να περάσουν κοντά δυο βδομάδες και μόνο μετά από διαρκείς πιέσεις των εργαζομένων εξασφαλίστηκαν σε ορισμένους χώρους από την εργοδοσία ένα αντισηπτικό ανά όροφο και το να μην κάθονται οι εργαζόμενοι σε απόσταση αναπνοής.

Εκεί, συνεχίζουν να υπάρχουν κοινόχρηστα ακουστικά και πληκτρολόγια, όπου δεν γίνονται απολυμάνσεις, κάτι που προφανώς δεν απασχολεί την κυβέρνηση. Αλήθεια, οι περιπτώσεις τέτοιων χώρων, με εκατοντάδες εργαζόμενους, εκ των οποίων όσοι έχουν συμπτώματα ή κρούσματα στον περίγυρό τους αναγκάζονται να δουλεύουν εφόσον το θερμόμετρο που κρατάει ο σεκιουριτάς τους βγάλει «ασυμπτωματικούς», γιατί δεν εμπίπτουν στις απαγορεύσεις;

Την ίδια στιγμή που απαγορεύτηκαν οι «συναθροίσεις άνω των 10 ατόμων», γιατροί και νοσηλευτές καταγγέλλουν ότι στους διαδρόμους και στους θαλάμους των νοσοκομείων επικρατεί το αδιαχώρητο. Εμποροϋπάλληλοι στα σούπερ μάρκετ, είτε ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες είτε όχι, έρχονται σε επαφή με χιλιάδες κόσμου καθημερινά, η εργοδοσία τούς απαγορεύει να φορούν μάσκες, δεν υπάρχουν προστατευτικά τζάμια για τους ταμίες, η εξουθένωση τούς κάνει ακόμα πιο ευάλωτους.

Την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση βάζει τους εργαζόμενους να δείχνουν υπεύθυνες δηλώσεις στην αστυνομία όταν πάνε στον φούρνο της γειτονιάς, μειώνει τα δρομολόγια στο μετρό και στα λεωφορεία, αυξάνοντας έτσι τον συνωστισμό, ειδικά τις ώρες αιχμής. Αλήθεια, το ένα δρομολόγιο ανά 40 λεπτά και το επακόλουθο στρίμωγμα κόσμου σαν σαρδέλες μέσα σε λεωφορεία και συρμούς γιατί δεν εντάσσονται στις απαγορεύσεις που ανακοινώνει μέρα παρά μέρα ο πρωθυπουργός;

Τα παραπάνω είναι μερικά μόνο ενδεικτικά παραδείγματα. Είναι η άλλη όψη της πολύμορφης ενίσχυσης που ζήτησαν και έλαβαν από την κυβέρνηση οι επιχειρηματικοί όμιλοι.

Με τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου τούς κατοχύρωσε ουσιαστικά την «παύση πληρωμών» σε εφορία, τράπεζες και ασφαλιστικά ταμεία, τις περικοπές Συλλογικών Συμβάσεων, την ένταση της «ευελιξίας», το χτύπημα συνδικαλιστικών δικαιωμάτων. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, τους παρέχει και «ασυλία» για σοβαρές καταγγελίες όπως οι παραπάνω, βάζοντας τους εργαζόμενους να παίζουν τη ζωή τους κορόνα - γράμματα.

Τα πρωθυπουργικά διαγγέλματα και οι καθημερινές ενημερώσεις από τους υπουργούς, που εκθειάζουν την «ατομική ευθύνη», όσο και να προσπαθούν δεν μπορούν και δεν πρέπει να κρύψουν τις τεράστιες κρατικές - κυβερνητικές ευθύνες.

Μαζί με τη μάχη που πρέπει να συνεχιστεί για την προστασία της ζωής του λαού, για τη διεκδίκηση έστω και τώρα να γίνουν πράξη όσα ζητούν οι υγειονομικοί για τα νοσοκομεία, πρέπει να δυναμώσουν και οι φωνές που αποκαλύπτουν τα εργοδοτικά εγκλήματα τα οποία είναι σε εξέλιξη. 

Που αναδεικνύουν τα αιτήματα για μέτρα προστασίας, για να διασφαλιστούν δηλαδή όλοι οι ενδεδειγμένοι όροι για την υγεία και την ασφάλεια στους χώρους δουλειάς.