Συνέρχεται στην Ουγγαρία η 14η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ

Συνέρχεται, 14/4/1970, στην Ουγγαρία η 14η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ. 

Πριν την Ολομέλεια το ΠΓ είχε καλέσει τα τακτικά και αναπληρωματικά μέλη της ΚΕ που ακολουθούσαν την αναθεωρητική - διασπαστική ομάδα (βλ. 12η Πλατιά Ολομέλεια, 1968) να ξεκαθαρίσουν τη θέση τους απέναντι στο Κόμμα και την Κεντρική του Επιτροπή στην οποία ανήκαν.

Η απάντησή τους υπήρξε αρνητική. Κύριο θέμα της Ολομέλειας ήταν ο συντονισμός της αντιδικτατορικής πάλης.

Μετά τη 12η Ολομέλεια

Στη 12η Ολομέλεια - και πολύ πιο καθαρά μετά από αυτή - οι τεράστιες διαφορές ανάμεσα στο τμήμα που αποσχίστηκε και στο ΚΚΕ αναδείχτηκαν ανάγλυφα.

Στο ζήτημα της εξουσίας της εργατικής τάξης, την οποία απέρριπταν, του σοσιαλισμού γενικότερα. Η αντίληψη που εξέφραζαν για το σοσιαλισμό έγινε ακόμα πιο συγκεκριμένη στην ομιλία του Μ. Παρτσαλίδη, ο οποίος χαιρέτησε την πολιτική Ντούμπτσεκ στην Τσεχοσλοβακία. (Ηταν η ίδια πολιτική που τότε ανακόπηκε, χάρη στη διεθνιστική βοήθεια του Συμφώνου της Βαρσοβίας, αλλά που εφαρμόστηκε αργότερα και κορυφώθηκε το 1989 - 1991. Ηταν η γνωστή αντεπαναστατική γραμμή της λεγόμενης «βελούδινης επανάστασης», που σήμαινε παλινόρθωση του καπιταλισμού στην Τσεχοσλοβακία).

Είπε, λοιπόν, ο Παρτσαλίδης: «ε) Διατυπώνω εδώ και μια σκέψη. Ανάμεσα στα νέα προτσές που έχουμε στις σοσιαλιστικές χώρες ιδιαίτερα πρέπει να σημειώσουμε και τις προόδους στην εφαρμογή του νέου συστήματος διεύθυνσης της οικονομίας και προπαντός τις προόδους στη διεύρυνση της σοσιαλιστικής δημοκρατίας όπως πρόσφατα στην Τσεχοσλοβακία. Αυτή η διεύρυνση, πρέπει κατά τη γνώμη μας να υπογραμμίσει και η δική μας αντιπροσωπεία στη συμβουλευτική και στην παγκόσμια σύσκεψη, είναι ένα ισχυρό όπλο στα χέρια των Κομμουνιστικών Κομμάτων των καπιταλιστικών χωρών»! (Πρακτικά της 12ης ευρείας Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ, σελ. 82).

Συνάρτηση των παραπάνω ήταν και η αντίληψη για το κοινοβουλευτικό πέρασμα στο σοσιαλισμό, που σήμαινε αποδοχή και συμμόρφωση με τα οριζόμενα στο αστικό Σύνταγμα. Δηλαδή, ο ορίζοντας της πάλης δεν έβγαινε από τα όρια της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Αυτή η αντίληψη ευνούχιζε το λαϊκό κίνημα, μετέτρεπε την εργατική τάξη σε ουρά του κεφαλαίου.

Στο ζήτημα του προλεταριακού διεθνισμού, τον οποίο διέσυραν και οι απόγονοί τους συνεχίζουν να διασύρουν. Το πρόβλημα, λοιπόν, που ετίθετο και το 1968, δεν ήταν η ύπαρξη ενιαίας ή όχι γραμμής, αλλά ποιας γραμμής. Εκείνοι ήθελαν τη γραμμή που οδηγεί στον εξωραϊσμό του καπιταλισμού, σε έναν «ιστορικό συμβιβασμό» και στη λεγόμενη ειρηνική μετεξέλιξη του καπιταλισμού σε σοσιαλισμό. Ενιαία και με μπόλικο αντισοβιετισμό! Αυτή υπήρξε και η ουσία της άποψης του «ευρωκομμουνισμού», σχετικά με τη «μη ανάμειξη του ενός ΚΚ στα εσωτερικά του άλλου». «Ανάμειξη στα εσωτερικά», το «ευρωκομμουνιστικό» ρεύμα θεωρούσε την άσκηση κομμουνιστικής κριτικής στην πολιτική του. Και έκαναν λόγο για την «πολυκεντρικότητα» του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος (Σοβιετική Ενωση, Κίνα και Αλβανία, «ευρωκομμουνισμός»), για την ανάγκη «ισότιμου διαλόγου παρά τις διαφορές» και άλλα ηχηρά. Και αυτά, την ίδια ώρα που στρέφονταν κατά «των δύο υπερδυνάμεων», βάζοντας στο ίδιο τσουβάλι τη Σοβιετική Ενωση και τις ΗΠΑ, ως υπεύθυνες και οι δύο για την κρίσιμη διεθνή κατάσταση, καθώς και για το «μοίρασμα του κόσμου»! (άρθρο στο «Ριζοσπάστη», Κυριακή 17 Φλεβάρη 2008, σελ. 13 - 14).

Διαχρονικά διδάγματα

Η διαχρονική ιστορική ανάγκη να υπάρχει το ΚΚΕ, μέσα σε οποιεσδήποτε συνθήκες, ως πραγματικό και όχι κατ' όνομα Κομμουνιστικό Κόμμα, είναι το μεγάλο δίδαγμα για τις νεότερες γενιές που απορρέει από τις κρίσεις που πέρασε το Κόμμα μας στην πολυκύμαντη ηρωική πορεία του. Η απόρριψη της ανάγκης να υπάρχει το ΚΚΕ, με τις αρχές οργάνωσης και λειτουργίας του κόμματος νέου τύπου, εκφράστηκε και στη 12η Ολομέλεια της ΚΕ, το 1968. Πολλές φορές, στο πιο μακρινό παρελθόν, το ΚΚΕ εκλαΐκευσε τις αποφάσεις της 12ης Ολομέλειας, οι οποίες έγιναν όπλο των κομμουνιστών στην ιδεολογικοπολιτική διαπάλη και στην οργανωτική ενίσχυση του ΚΚΕ, τόσο από το 1968 όσο και μετά το 1974, οπότε η νομιμοποίηση του Κόμματος αύξησε κατά πολύ τις δυνατότητες επαφής και δράσης του στην εργατική τάξη και στα λαϊκά στρώματα, στη νεολαία.

Η ανάγκη ύπαρξης του ΚΚ, στην Ελλάδα και διεθνώς, απέκτησε εκ νέου μεγάλη επικαιρότητα μετά την αντεπανάσταση του 1989 - 1991, αφού η ύπαρξή του βάλλεται από τους ιμπεριαλιστικούς και οπορτουνιστικούς μηχανισμούς ως αντίληψη και πρακτική ξεπερασμένη. Αυτό εκφράστηκε και στα χρόνια 1989 - 1991, οπότε επιχειρήθηκε η διάλυση του ΚΚΕ και η διάχυσή του στο Συνασπισμό. Το εξαιρετικά επίκαιρο ζήτημα, λοιπόν, συνίσταται στο εξής: Η θεμελιώδης οργανωτική αρχή συγκρότησης ενός ΚΚ, ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την υλοποίηση της επαναστατικής πολιτικής του. Συναρτημένη με αυτό είναι η συγκρότηση γερών κομματικών οργανώσεων, παντού, πρωταρχικά στους τόπους δουλειάς και ιδιαίτερα στους βασικούς κλάδους της καπιταλιστικής οικονομίας, αλλά και σε όλους τους χώρους, όπου ζουν και εργάζονται τα λαϊκά στρώματα, η νεολαία.

Η επαναστατική ιδεολογία και πολιτική δε διαμορφώνεται στην εργατική τάξη αυθόρμητα, δεν την κατακτά μόνη της η ίδια. Μόνο ένα Κομμουνιστικό Κόμμα, που κάνει πράξη το σύνθημα «πρωτοπόρα θεωρία - πρωτοπόρα δράση», είναι σε θέση να οργανώσει την πάλη της εργατικής τάξης, των δυνάμει συμμάχων της λαϊκών στρωμάτων, να μπολιάσει την τάξη με την επαναστατική ιδεολογία του μαρξισμού - λενινισμού, με το πρόγραμμα που αντιστοιχεί στο ρόλο και στα συμφέροντα της ίδιας και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Η εγκατάλειψη των παραπάνω οδηγεί στον πλήρη αφοπλισμό της εργατικής τάξης, στην εγκατάλειψή της στην επιρροή των κομμάτων του κεφαλαίου και της οπορτουνιστικής ιδεολογίας ενσωμάτωσης στην καπιταλιστική κυριαρχία (Αρθρο στο «Ριζοσπάστη», Κυριακή 10 Φλεβάρη 2008, σελ. 11 - 12).