«Κερδισμένος» χρόνος...

Από την πρώτη στιγμή που εκδηλώθηκε η πανδημία και τέθηκαν σε ισχύ τα περιοριστικά μέτρα, η κυβέρνηση διαμηνύει ότι στόχος της είναι «να κερδίσουμε χρόνο», κυρίως σε ό,τι αφορά το σύστημα Υγείας, που όπως η ίδια παραδέχεται ήταν ανέτοιμο να αντιμετωπίσει τις αυξημένες ανάγκες, λόγω των κενών και των ελλείψεων που έχει προκαλέσει διαχρονικά η αντιλαϊκή πολιτική όλων των κυβερνήσεων.

Σήμερα, μετά από σχεδόν ένα μήνα, σύμφωνα με τις επίσημες κυβερνητικές ανακοινώσεις η κατάσταση δείχνει ελεγχόμενη, όχι επειδή άλλαξε κάτι ουσιαστικό στο σύστημα Υγείας, όχι επειδή ενισχύθηκε η πρόληψη, αλλά επειδή ο λαός στη συντριπτική του πλειοψηφία ακολούθησε τα μέτρα περιορισμού, ελπίζοντας στην προστασία της υγείας και της ζωής του.

Τι έκανε όμως αλήθεια η κυβέρνηση όλο αυτό το διάστημα, που υποτίθεται ότι «κέρδιζε χρόνο»;

Μήπως τον αξιοποίησε για να ενισχύσει αποφασιστικά το δημόσιο σύστημα Υγείας, ικανοποιώντας τα πάγια αιτήματα των υγειονομικών για μαζικές και μόνιμες προσλήψεις, να δοθούν όλα τα απαραίτητα υλικά στα νοσοκομεία, να ανοίξουν όλες οι κλειστές ΜΕΘ και να επιταχθεί ο ιδιωτικός τομέας, ώστε να υπάρχουν όλα τα μέσα διαθέσιμα στην προσπάθεια να σωθούν ζωές και να προστατευθεί η υγεία του λαού;

Μήπως τον αξιοποίησε για να επιβάλει μέτρα θωράκισης της υγείας και της ασφάλειας των εργαζομένων στους μεγάλους χώρους δουλειάς;

Κάθε άλλο! Μέχρι και σήμερα, η κυβέρνηση όχι μόνο «σφυρίζει αδιάφορα» και προκλητικά για τα επείγοντα αιτήματα υγειονομικών και σωματείων, αλλά προσπαθεί και να τους φιμώσει, όπως φάνηκε και από τα κρούσματα αυταρχισμού την περασμένη Τρίτη, ή από τον τρόπο με τον οποίο τα παπαγαλάκια των αστικών ΜΜΕ αντιμετώπισαν τη μέρα πανελλαδικής δράσης για την Υγεία.

«Από μέρα σε μέρα», όπως λέει, η κυβέρνηση συνεχίζει να ζυγίζει την κατάσταση με το κριτήριο του κόστους - οφέλους για το κεφάλαιο, το οποίο επιχειρεί να ντύσει και με επιστημονικοφανή μανδύα, εξαγγέλλοντας προσλήψεις προσωπικού που δεν φτάνουν ούτε για «ζήτω», με ημερομηνία λήξης, πολλές από τις οποίες μάλιστα παραμένουν λόγια του αέρα.

Και την ίδια ώρα, ιδιαίτερα στους μεγάλους χώρους δουλειάς, στα σούπερ μάρκετ, στις αποθήκες, στα τηλεφωνικά κέντρα, σε μεγάλες βιομηχανίες, η εικόνα μιλάει από μόνη της, με την εκμετάλλευση να κάνει «υπερωρίες» και τα «μέτρα προστασίας» να ακούγονται σαν ανεκδοτο. Μέχρι και την υποχρέωση των επιχειρήσεων να έχουν εξειδικευμένους γιατρούς εργασίας κατάργησε μέσα στην αναμπουμπούλα της πανδημίας, ικανοποιώντας μία ακόμα πάγια απαίτηση των βιομηχάνων!

Τι άλλο κάνει η κυβέρνηση το διάστημα αυτό του «κερδισμένου χρόνου»; Δίνει δωράκια σε κλινικάρχες, καναλάρχες και εργολάβους, έδωσε και δίνει όλο το χρόνο στα ιδιωτικά κέντρα να κερδοσκοπούν πάνω στις αυξημένες ανάγκες του λαού, μοιράζει ζεστό χρήμα, εισφοροαπαλλαγές, αναστολές πληρωμών και νέα προνόμια στους επιχειρηματικούς ομίλους, διαμορφώνει έδαφος για ένα καινούργιο, ακόμα χειρότερο εργασιακό περιβάλλον μετά την πανδημία, δίνοντας στους μεγάλους εργοδότες «εργαλεία» για μεγαλύτερη ένταση της εκμετάλλευσης, τα οποία ήρθαν για να μείνουν.

Ετσι, αφού πρώτα «κέρδισε χρόνο» για τη μεγαλοεργοδοσία, ώστε να προχωρήσει με την άνεσή της σε πάνω από 100.000 απολύσεις μέχρι τις 18 Μάρτη, ήρθε αμέσως μετά να νομοθετήσει μέτρα για τη θωράκιση της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων, δίνοντας το «πράσινο φως» για νέες ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, εκτίναξη της «ευελιξίας», περικοπές, απολύσεις «εν λευκώ», εκ περιτροπής εργασία κ.ο.κ.

Και, βέβαια, έχει στοχοπροσηλωθεί 24 ώρες το 24ωρο στα παζάρια με τις υπόλοιπες κυβερνήσεις της ΕΕ για τη μορφή που θα έχουν τα πακέτα διάσωσης των επιχειρηματικών ομίλων, τα οποία θα φορτωθούν ξανά στις πλάτες των λαών, ήδη από την «επόμενη μέρα», με νέα μνημόνια διαρκείας, περικοπές και σκληρά αντιλαϊκά μέτρα.

Να λοιπόν πώς αξιοποιεί η κυβέρνηση το χρόνο που κέρδισε. Οχι για τις ανάγκες του λαού, τις οποίες συνθλίβει αυτό το σάπιο σύστημα, αλλά για τη θωράκιση των συμφερόντων του κεφαλαίου, μπροστά μάλιστα και σε μια νέα οικονομική κρίση, που διαφαινόταν από τα πριν και στην οποία, όπως όλα δείχνουν, η επιδημία ήρθε να παίξει το ρόλο του καταλύτη.

Αν κάτι επιβεβαιώνεται, λοιπόν, είναι ότι οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα όχι μόνο δεν πρέπει να δεχτούν να βάλουν σε «καραντίνα» τις διεκδικήσεις τους, όχι μόνο δεν πρέπει να δεχτούν να πληρώσουν και αυτήν την κρίση, αλλά δεν πρέπει κυριολεκτικά να χάσουν λεπτό στην οργάνωση, στη διεκδίκηση, στην πάλη για τις δικές τους ανάγκες.