Σάπισε

Η συζήτηση για ένα «νέο σχέδιο Μάρσαλ», ή ένα νέο «New Deal», με επίκεντρο τις γνωστές «επεκτατικές» συνταγές, οι προτάσεις χρηματιστών και διαφόρων άλλων αρπακτικών για «αέναα ομόλογα» της ΕΕ, οι γαλλογερμανικοί εύθραυστοι συμβιβασμοί και οι ισπανικές «προτάσεις - γέφυρα» για τη χρηματοδότηση του «ταμείου ανασυγκρότησης» στην Ευρωζώνη, είναι μερικά από όσα βρίσκονται στο τραπέζι της αντιπαράθεσης ανάμεσα στις διάφορες μερίδες του κεφαλαίου και τα καπιταλιστικά κράτη, για την αντιμετώπιση των συνεπειών από την επιδημία και κυρίως για τη διαχείριση της νέας καπιταλιστικής κρίσης που βρίσκεται «προ των πυλών».

Ολα αυτά τα σχέδια και οι προτάσεις έχουν έναν και μόνο κοινό παρονομαστή: Το πώς θα δώσουν «οξυγόνο» στον ιστορικά ξεπερασμένο καπιταλισμό, πώς θα θωρακίσουν τα κέρδη και την εξουσία του κεφαλαίου, φορτώνοντας τους λαούς με ακόμα περισσότερη εκμετάλλευση, φτώχεια, χρέη, ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις.

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι η συζήτηση αυτή γίνεται υπό την απειλή μιας νέας καπιταλιστικής κρίσης, που, σύμφωνα με όλες τις προβλέψεις, θα χτυπήσει με σφοδρότητα όλες τις μεγάλες οικονομίες του πλανήτη, λίγα μόλις χρόνια μετά την τελευταία κρίση και ενώ μεσολάβησε μια σύντομη περίοδος αναιμικών ρυθμών ανάπτυξης στην παγκόσμια οικονομία.

Τα μεγάλα λόγια για «βιώσιμη» και «αειφόρο» ανάπτυξη, που τα επιτεύγματά της θα απολάμβαναν οι λαοί μετά την τελευταία κρίση, καταρρέουν σαν χάρτινος πύργος.

Αντί γι' αυτά, οι εργαζόμενοι βρίσκονται αντιμέτωποι με έναν νέο γύρο αντεργατικών μέτρων, στο όνομα της διαχείρισης της πανδημίας, που ήρθαν όμως για να μείνουν. Οι στρατιές των ανέργων που μεγαλώνουν στις ΗΠΑ και σε άλλες καπιταλιστικές «μητροπόλεις», οι προβλέψεις για θεαματική άνοδο της ανεργίας και στη χώρα μας είναι ενδεικτικά.

Επιβεβαιώνεται και μ' αυτόν τον τρόπο ότι το σύστημα βολοδέρνει στα αδιέξοδα και τις αντιφάσεις του και ότι η τεράστια υπερσυσσώρευση κεφαλαίων δεν μπορεί να λυθεί με κανένα από τα «γιατροσόφια» της αστικής διαχείρισης.

Στη χώρα μας, άλλωστε, δοκιμάσαμε και τη νεοφιλελεύθερη διαχείριση των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και τη σοσιαλδημοκρατική του ΣΥΡΙΖΑ. Καμιά από τις δύο, ούτε οι παραλλαγές τους, που προτείνουν διάφοροι πρόθυμοι «ναυαγοσώστες» του συστήματος, δεν απέτρεψαν τη νέα κρίση, παρά τις υποσχέσεις και τα μεγάλα λόγια.

Αντίθετα, οι ανταγωνισμοί οξύνονται και οι κρίσεις επαναλαμβάνονται, με μόνιμα θύματα τους εργαζόμενους και τον λαό. Τις αντιθέσεις αυτές καταγράφει άλλωστε και η σημερινή εικόνα της ΕΕ, όπου το ζήτημα της συνοχής της επανέρχεται με οξύτητα. Σε κάθε περίπτωση, αποκαλύπτεται ξανά το ψέμα της «αλληλεγγύης», η οποία αφορά μόνο την ενιαία επίθεση ενάντια στους λαούς, την ώρα που οι ανταγωνισμοί μεγαλώνουν.

Αλλά και οι εκατόμβες των νεκρών στις ισχυρές καπιταλιστικές χώρες, με ορόσημο τους ομαδικούς τάφους στη Νέα Υόρκη, η κατάρρευση των συστημάτων Υγείας, με τα θεμέλιά τους υποσκαμμένα από την πολιτική που λογαριάζει σαν κόστος τις λαϊκές ανάγκες, δείχνουν με τον πιο αποτρόπαιο τρόπο ότι το εκμεταλλευτικό σύστημα όχι μόνο δεν μπορεί να τις ικανοποιήσει, με βάση τις σημερινές μεγάλες δυνατότητες, αλλά ανοιχτά τις εχθρεύεται, για να διασφαλίσει τα κέρδη μιας χούφτας μονοπωλίων.

Τη δυσοσμία αυτού του συστήματος δεν μπορεί να την καλύψει κανένας πρόσκαιρος συμβιβασμός, στη βάση συνταγών διαχείρισης που εφαρμόστηκαν και στο παρελθόν, σε άλλες ιστορικές συνθήκες, και οι οποίες δεν γιάτρεψαν βέβαια τις αντιφάσεις, ούτε απέτρεψαν τα αδιέξοδα.

Το διακύβευμα, επομένως, για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα δεν μπορεί να είναι με ποια συνταγή θα ξαναπληρώσουν την καπιταλιστική κρίση, όπως πλήρωσαν την προηγούμενη και όπως πληρώνουν την πανδημία.

Αυτό που προβάλλει ορμητικά στο προσκήνιο είναι η ανάγκη να δυναμώσει σήμερα ο αγώνας, που θα ανοίξει το δρόμο για το ελπιδοφόρο αύριο. Στους σημερινούς αγώνες με σύνθημα «ο λαός πλήρωσε πολλά, δεν θα πληρώσει ξανά!» να διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις για αντεπίθεση, που θα σπάσει τον «φαύλο κύκλο», σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και την εξουσία του.