Τελικά αντέχει το σύστημα Υγείας;

Η πανδημία από τον νέο κορονοϊό (SARS-COV-2) προκάλεσε αναμενόμενα μεγάλη συζήτηση γύρω από το δημόσιο σύστημα Υγείας, τις δομές του, το προσωπικό που διαθέτει, τη σχέση του με τον ιδιωτικό τομέα. Ιδιαίτερα όταν το προκείμενο είναι η αντιμετώπιση της νόσησης από έναν ιό για τον οποίο δεν διαθέτουμε ειδική θεραπεία και εμβόλιο, αλλά και η πρόληψη της ραγδαίας εξάπλωσής του με δεδομένο την υψηλή μεταδοτικότητα.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η ανθρωπότητα έρχεται αντιμέτωπη με μία τέτοια ή παρόμοια πανδημία. Η ισπανική γρίπη, η χολέρα, η βουβωνική πανώλη κ.ά. άφησαν στο παρελθόν δεκάδες και εκατοντάδες εκατομμύρια νεκρούς. Το σίγουρο είναι ότι σήμερα έχουμε περισσότερη πείρα και όπλα για να βγούμε νικητές. Οι δυνατότητες της επιστήμης και της τεχνολογίας είναι πολύ μεγαλύτερες, διαθέτουμε μέσα, εξοπλισμό και υψηλά ειδικευμένο προσωπικό.

Τι συμβαίνει, όμως, στις περισσότερες ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου, αυτές που εμφανίζονταν ως παράδειγμα προς μίμηση, ως «επίγειος παράδεισος», με προηγμένα συστήματα Υγείας, που τώρα αδυνατούν να αντεπεξέλθουν εμφανίζοντας χιλιάδες νεκρούς και κρούσματα από τη νόσο; Τι συνέβαινε και στη χώρα μας σε μη «πολεμικές συνθήκες» όλα τα προηγούμενα χρόνια; Όσοι εμπλεκόμαστε, είτε ως υγειονομικοί είτε ως ασθενείς, γνωρίζουμε καλά τις ανεπάρκειες του ΕΣΥ, τις επιπτώσεις στις ζωές μας. Μια επίσκεψη στο ΤΕΠ, η νοσηλεία σε ράντζο, ένα τηλέφωνο για ραντεβού, μια λίστα αναμονής για χειρουργείο ή ογκολογική θεραπεία, ένας λογαριασμός από το φαρμακείο για τη μηνιαία αγωγή θα έπειθε και τον πλέον δύσπιστο ή ανίδεο.

Κάτι υπάρχει και εμποδίζει την ανθρωπότητα από το να αξιοποιήσει όλες τις δυνατότητες που έχει στο σήμερα. Η επιστήμη και τα επιτεύγματά της δεν αναπτύσσονται έτσι ώστε να μπαίνουν απευθείας στην υπηρεσία των λαϊκών αναγκών, που όσον αφορά τον τομέα της Υγείας στις μέρες μας σημαίνει συμβολή στην αύξηση του βιοτικού επιπέδου, στην ευημερία, στο να σώζονται χιλιάδες ανθρώπινες ζωές που μπορούν να σωθούν.

Πώς αλλιώς να εξηγήσουμε το γεγονός ότι ενώ υπάρχουν χιλιάδες άνεργοι νοσηλευτές και υγειονομικοί, ακόμα και τώρα οι προκηρύξεις είναι ελάχιστες και μάλιστα με συμβάσεις χρόνου.

Μόλις λήξουν αυτές, παύουν και οι ανάγκες μας;

Πώς εξηγείται ότι ενώ υπάρχουν τεράστιες ανάγκες σε Μέσα Ατομικής Προστασίας (μάσκες, ποδιές, γυαλιά κλπ.) εξαρτόμαστε από τον διεθνή ανταγωνισμό εμπορίου και δεν μπορούμε να διατάξουμε τη βιομηχανία της χώρας να τα παραγάγει;

Πώς, ενώ ο ιδιωτικός τομέας Υγείας διαθέτει έμπειρο επιστημονικό και μη δυναμικό, υποδομές, τεχνολογία και μέσα, αντί να επιταχθεί υπό τις τρέχουσες ανάγκες και να ενταχθεί στο κρατικό σχέδιο, αυτός επιδοτείται με εκατομμύρια ευρώ;

Γιατί, αντί να υπάρχει συνεργασία μεταξύ των ερευνητικών ομάδων με σκοπό την έγκαιρη παραγωγή εμβολίου, ανταγωνίζονται κράτη και μεγάλοι όμιλοι ποιος θα το εξασφαλίσει για δικό του όφελος; Ας μας απαντήσουν, τι τους εμπόδισε να κυκλοφορήσουν αντίστοιχα εμβόλια για τους προηγούμενους κορονοϊούς (SARS και MERS), αν όχι η έλλειψη χρηματοδότησης λόγω του μη αναμενόμενου κέρδους;

Γιατί το κράτος επιδοτεί με δισ. ευρώ άμεσα και έμμεσα τις μεγάλες επιχειρήσεις, ενώ οι εργαζόμενοι χάνουν τη δουλειά τους, δέχονται μειώσεις στις αποδοχές τους, καταστρατηγείται κάθε εργασιακό δικαίωμα; Μάλιστα καλούμαστε να πληρώσουμε και τις δωρεές τους, όπως αυτή της ΔΕΗ ΑΕ με χρέωση 0,8 ευρώ σε κάθε λογαριασμό.

Αυτό που υπάρχει και κρύβεται από πίσω είναι το καπιταλιστικό κέρδος, το κυνήγι του πάση θυσία.

Αυτό προσπαθούν να διασφαλίσουν τα κράτη και οι κυβερνήσεις, μικρότερα ή μεγαλύτερα, είτε μιλάμε για ανάπτυξη είτε για ύφεση και κρίση, που μπορεί η πανδημία να επιτείνει την εμφάνισή της.

Αυτός ο τρόπος παραγωγής με σκοπό την ευημερία μιας χούφτας ανθρώπων ευθύνεται για τα δεινά της ανθρωπότητας και όχι ο κορονοϊός ή όποιος άλλος μικροβιακός παράγοντας θα εμφανιστεί στο μέλλον. Γι' αυτό τα «προηγμένα συστήματα Υγείας» καταρρέουν το ένα μετά το άλλο. Γι' αυτό και στη χώρα μας, ανεξάρτητα από την έκβαση της πανδημίας, οι εργαζόμενοι και ο λαός θα δοκιμαστούν για άλλη μια φορά, θα κληθούν να πληρώσουν το μάρμαρο μιας πολιτικής που λογίζει την υγεία και τη ζωή τους σαν κόστος, την ίδια ώρα που αυτοί οι ίδιοι παράγουν τον πλούτο, ακόμα και τα μέσα που θα τους έσωζαν, τώρα και στο μέλλον.

Του Θοδωρή Αλωνιστιώτη, νοσοκομειακού γιατρού στο «Αγία Όλγα», μέλους της ΤΕ Υγείας - Πρόνοιας Αττικής του ΚΚΕ