Η «ασυλία» και το τέλος των ψευδαισθήσεων..

Δεν ξέρουμε πόσο «μαύρη» ήταν η Πρωτομαγιά για κάποιους, όχι βέβαια πολλούς. Μάλλον κατάμαυρη. Δεν είναι δα και λίγο να ανακαλύπτεις ότι οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα βρίσκουν τον τρόπο ακόμα και σ' αυτές τις δύσκολες συνθήκες να ακούγονται η φωνή και οι διεκδικήσεις τους κάτω από τις μάσκες, παίρνοντας όλα τα μέτρα προστασίας, παρά την προσπάθεια κυβέρνησης, εργοδοσίας και των επιτελείων τους να επιβάλουν «σιγή νεκροταφείου»... Δεν είναι λίγο να νιώθεις το μήνυμα που στέλνουν οι συγκεντρωμένοι με τις μάσκες, τα γάντια και την τήρηση των αποστάσεων να σου τρυπάει τα τύμπανα. Τους καταλαβαίνουμε... Γι' αυτό η αμηχανία, η επίθεση, οι αντιΚΚΕ κραυγές, οι χυδαίες αναφορές στη Σοβιετική Ενωση, οι εξυπνακισμοί με τη Βόρεια Κορέα και οι κατηγορίες σε βάρος του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ, που συνοψίζονται περίπου στα εξής: «Το ΚΚΕ είναι στο απυρόβλητο επειδή δεν τήρησε την καραντίνα χωρίς να υπάρχουν κυρώσεις». «Το ΚΚΕ αρνήθηκε να σταματήσει την επαναστατική γυμναστική από την πρώτη κιόλας ημέρα της καραντίνας». «Τους νοιάζει ο κομματικός τους στρατός». «Εν τέλει, η συγκέντρωση αυτή δεν δείχνει κάτι άλλο από μία αντιδραστική αντίληψη και μία ψευδαίσθηση ότι το κόμμα είναι υπεράνω όλων, νόμων, συστάσεων, διατάξεων και απαγορεύσεων».

 

* * *

Πολλά από αυτά θα μπορούσαν άνετα να είναι αποσπάσματα από τη μήνυση του υπόδικου Λαγού, ή να αποτελούν «χαριτωμενιές» στα blogs του Φαήλου Κρανιδιώτη και του Π. Πολάκη. Αποτελούν πάντως μία πολύ καλή αφορμή για να δούμε καλύτερα τι κρύβεται πίσω απ' αυτήν την επίθεση. Γιατί αν κάποιοι βρίσκονται στο απυρόβλητο από κράτος και κυβέρνηση, είναι όλοι εκείνοι οι μεγαλοεπιχειρηματίες που έθεσαν και θέτουν σε κίνδυνο χιλιάδες εργαζόμενους, στους οποίους δεν παρέχουν ούτε τα στοιχειώδη μέσα ασφάλειας από τον κορονοϊό, μόνο και μόνο για να περιορίσουν τη χασούρα και να διαφυλάξουν τα κέρδη τους. Σε εκατοντάδες χώρους δουλειάς χρειάστηκαν οι δυναμικές παρεμβάσεις των σωματείων και των ίδιων των εργαζομένων για να εξασφαλιστούν ακόμα και τα στοιχειώδη, σε σούπερ μάρκετ, τηλεφωνικά κέντρα, βιομηχανίες κ.τ.λ. Στο απυρόβλητο είναι όλοι αυτοί που έκαναν πάνω από 140.000 απολύσεις στις αρχές του Μάρτη και χιλιάδες ακόμα στη συνέχεια με τη μορφή της «λήξης των συμβάσεων», για τις οποίες δεν υπήρχε καμιά προστασία από την κυβέρνηση, που άναψε το «πράσινο φως». Ασυλία από το κράτος έχουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες που αξιοποιούν τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου για να επεκτείνουν την «ευελιξία», να εντείνουν την εκμετάλλευση, να φορτώσουν την κρίση στις πλάτες των εργαζομένων. Στο απυρόβλητο ζητάνε να μείνουν το κράτος και η κυβέρνηση, που δεν παίρνουν μέτρα προστασίας για τους υγειονομικούς και συνεχίζουν την ίδια πολιτική στον τομέα της Υγείας, που αφήνει εκτεθειμένο το λαό στους κινδύνους της πανδημίας, την ώρα που όλοι συμφωνούν ότι ένα δεύτερο κύμα βρίσκεται ενόψει.

 

* * *

Μιλάνε με θράσος για «ψευδαισθήσεις». Καθόλου ψευδαίσθηση δεν είναι όμως το γεγονός ότι, αντί να ενισχυθεί το δημόσιο σύστημα Υγείας, αντί να επιταχθεί ο ιδιωτικός τομέας Υγείας, η κυβέρνηση μοίραζε εκατομμύρια στους μεγαλοεπιχειρηματίες. Ούτε είναι ψευδαίσθηση η σύγχυση που προκαλούν κυβερνητικές αντιφάσεις στη διαχείριση της πανδημίας όχι με κριτήριο τις ανάγκες του λαού, αλλά τα συμφέροντα και τα κέρδη των επιχειρήσεων, τη λογική του «κόστους - οφέλους» όσον αφορά τις κρατικές δαπάνες. Καθόλου ψευδαίσθηση δεν είναι επίσης το γεγονός ότι τώρα που ανοίγουν σχολεία, γονείς, εκπαιδευτικοί και μαθητές αγωνιούν και ανησυχούν, επειδή η κυβέρνηση δεν έχει πάρει υπόψη καμία από τις προτάσεις των σωματείων και των φορέων της Εκπαίδευσης. Για παράδειγμα, ανοίγει τα σχολεία, την ίδια στιγμή που έχει καταθέσει νομοσχέδιο για την αύξηση των παιδιών του Νηπιαγωγείου και του Δημοτικού στις αίθουσες!

 

* * *

Η φετινή Πρωτομαγιά σε συνθήκες πανδημίας, πράγματι, αποτελεί ένα «τέλος των ψευδαισθήσεων» για πολλούς. Κυρίως για όσους νόμιζαν ότι η πανδημία μπορεί να αποτελέσει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να βάλουν το λαό να ξαναπληρώσει αδιαμαρτύρητα τα σπασμένα της οικονομικής κρίσης, που έτσι κι αλλιώς προμηνυόταν. Για όσους θεωρούσαν πως «σβηστά» θα περάσουν ό,τι πιο αντιλαϊκό και αντιδραστικό είχαν στα συρτάρια τους, για να προστατευθούν η καπιταλιστική οικονομία και οι επιχειρηματικοί όμιλοι. Και που πίστεψαν ότι οι μάσκες θα μετατραπούν σε φίμωτρο και «γύψο» για τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα και για την πάλη του λαού ενάντια στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού. Οι μάσκες πέφτουν και η παρακαταθήκη των αγωνιστικών παρεμβάσεων όλο αυτό το διάστημα, με αποκορύφωμα την Πρωτομαγιά, είναι μεγάλη. Θα το καταλάβουν ακόμα καλύτερα τις μέρες που έρχονται...

Κ. Πασ