Διαχωριστική γραμμή

Οι προβλέψεις της Κομισιόν και οι «δραματικοί τόνοι» για την «ύφεση ιστορικών διαστάσεων» στέλνουν σε κυβερνήσεις και αστικά κόμματα σήμα επιτάχυνσης των αντιλαϊκών μέτρων για να θωρακιστούν το κεφάλαιο και η κερδοφορία του.

Η «καμπάνα» χτυπάει για άλλη μια φορά για την εργατική τάξη και το λαό, που καλούνται να πληρώσουν μια ακόμα καπιταλιστική κρίση, με φτώχεια, μαζική ανεργία και ένταση της εκμετάλλευσης, και μάλιστα πριν καλά καλά ξεπληρώσουν το «λογαριασμό» της... προηγούμενης.

Η «προετοιμασία εδάφους» από τα αστικά επιτελεία είναι φανερή, όπως και η προσπάθεια να παρουσιαστεί η καπιταλιστική κρίση ως «ουρανοκατέβατη», κάτι σαν «φυσικό φαινόμενο», όπως ο ιός που προκάλεσε την πανδημία.

Επιχειρούν και πάλι να θολώσουν τις αιτίες, για να κρύψουν τη διέξοδο για τους εργαζόμενους και να στείλουν το μήνυμα ότι είμαστε «όλοι» στην ίδια βάρκα και ότι όλοι πρέπει «να βάλουμε πλάτη» για να πληρώσει αδιαμαρτύρητα ο λαός και να τη βγάλει καθαρή το κεφάλαιο.

Ομως, και αυτή η καπιταλιστική κρίση, την οποία ασφαλώς επιτάχυνε η εκδήλωση της πανδημίας, έχει τη γνωστή αιτία: Τις αντιφάσεις του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος, την τεράστια συσσώρευση κεφαλαίων που δεν βρίσκουν κερδοφόρες διεξόδους.

Αλλωστε, ακριβώς ένα χρόνο πριν, στις 8 Μάη 2019 - που δεν υπήρχε κορονοϊός - στις τότε εκτιμήσεις της Κομισιόν, γινόταν λόγος για «επιβράδυνση της παγκόσμιας ανάπτυξης και του παγκόσμιου εμπορίου», όπως και για «συνεχιζόμενη αδυναμία του μεταποιητικού τομέα» στην Ευρωζώνη, που επηρεάζουν αρνητικά τις «προοπτικές αύξησης του ΑΕΠ» για τις καπιταλιστικές οικονομίες της ΕΕ. Διαπιστωνόταν δηλαδή η τάση επιβράδυνσης και συρρίκνωσης της οικονομίας της ΕΕ, που ούτως ή άλλως κατέγραφε επισφαλείς ρυθμούς ανάπτυξης.

Επομένως, κάθε άλλο παρά «κεραυνός εν αιθρία» είναι η σημερινή καπιταλιστική κρίση, που για τη διαχείρισή της προτείνουν τώρα διάφορα «επεκτατικά μέτρα» με πακτωλό χρημάτων στους επιχειρηματικούς ομίλους, για να κρατήσουν «το κεφάλι έξω από το νερό», πατώντας στην πλάτη των λαών και ελπίζοντας σε μια γρήγορη ανάκαμψη.

Αντίστοιχα, οι εκτιμήσεις για ακόμα μεγαλύτερο βάθος της κρίσης στην ελληνική οικονομία - εξαιτίας και της περιβόητης «εξωστρέφειας» βασικών κλάδων, όπως ο Τουρισμός - αποκαλύπτουν ότι καμιά αξία δεν πρέπει να δίνουν οι εργαζόμενοι στα λόγια περί «βιώσιμης» και «δίκαιης» καπιταλιστικής ανάπτυξης, που δεν πρόκειται να υπάρξει στον αιώνα τον άπαντα.

Ο λαός χρειάζεται να αξιοποιήσει αυτήν την πείρα για να βρει τοίχο το κάλεσμα κυβέρνησης και αστικών κομμάτων για νέες θυσίες, προκειμένου «γρήγορα να επανέλθουμε στο ξέφωτο».

Πόσο μάλλον που ως «προϋπόθεση» για γρήγορη ανάκαμψη της οικονομίας παρουσιάζεται η επιτάχυνση όσων αντιλαϊκών μέτρων είχαν στα κιτάπια τους οι καπιταλιστές, όπως τα πρόσφατα αντεργατικά μέτρα των ΠΝΠ, οι σαρωτικές καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις σε μια σειρά κλάδων, η ενεργότερη εμπλοκή στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ.

Τους στόχους αυτούς υπηρετεί και ο ΣΥΡΙΖΑ, ζητώντας από την κυβέρνηση να επιταχύνει και να επεκτείνει τη στήριξη στους επιχειρηματικούς ομίλους, στο όνομα μάλιστα της «προστασίας των εργαζομένων» και της «αποσόβησης της κρίσης», την οποία χρεώνει στην κυβερνητική διαχείριση.

Στην πραγματικότητα, παρουσιάζει τη δική του «εκδοχή» αντιμετώπισης της κρίσης ως πιο αποτελεσματική για τα συμφέροντα του κεφαλαίου, κοροϊδεύοντας ξανά το λαό ότι με μια άλλη διαχείριση του καπιταλιστικού συστήματος μπορεί να υπάρξει όφελος ταυτόχρονα για το κεφάλαιο και το λαό.

Ομως, ο λαός, οι εργαζόμενοι έχουν αρκετή πείρα, που χρειάζεται τώρα να αξιοποιήσουν, ξέροντας κι από την προηγούμενη κρίση ότι ή εκείνοι θα πληρώσουν ή οι καπιταλιστές. Πλήρωσαν ήδη πολλά και δεν πρέπει να δεχτούν να πληρώσουν ξανά, θυσιάζοντας τις ανάγκες τους για να κερδίζουν μια χούφτα παράσιτα. Αυτή είναι η πραγματική διαχωριστική γραμμή την «επόμενη μέρα», που είναι ήδη εδώ.