Στέφανος Σαράφης

Ο στρατηγός του ΕΛΑΣ, στέλεχος του ΚΚΕ και βουλευτής της ΕΔΑ Στέφανος Σαράφης σκοτώνεται, 31/5/1957, στη Λεωφόρο Αλίμου από αυτοκίνητο της Αμερικανικής στρατιωτικής αποστολής, που οδηγούσε ο Αμερικανός σμηνίας Μάριο Μουζάλι.

Τι γράφει ο ίδιος ο Σ. Σαράφης  στο βιβλίο του “Ο ΕΛΑΣ”.

Το πρωί της 7 του Απρίλη με ζήτησε ο ταγματάρχης Ζούλας. Μου ανακοίνωσε πως ήμουν ελεύθερος να πάω όπου θέλω και ρώτησε αν θα δεχόμουν να τους βοηθήσω αναλαμβάνοντας στον ΕΛΑΣ. Απάντησα πως για να πάρω απόφαση πρέπει να είμαι ελέυθερος, καθώς και οι σύντροφοί μου

. Δε θα δεχόμουνα καμμία υπηρεσία εφόσον οι σύντροφοί μου ήταν κρατούμενοι και υπόδικοι. Με διαβεβαίωσε πως οι περισσότεροι θα απολυθούν αμέσως, εκτός από τους τρεις, Κωστόπουλο, Αντωνόπουλο και Καραμπέκο, που γι’ αυτούς περίμεναν την έγκριση της Κεντρικής επιτροπής.

Διέταξε να αρθούν όλα τα περιοριστικά μέτρα και να επιτρέπεται η κυκλοφορία όλων κοντά στο σπίτι που μέναμε. Με τις προϋποθέσεις αυτές συναντήθηκα με τον Άρη και το Σαμαρινιώτη στο γραφείο τους. Έκφρασαν τη λύπη τους για ό,τι έγινε, επανέλαβαν ότι ήμουνα ελεύθερος να πάω όπου θέλω και στη Θεσσαλία να συγκροτήσω ομάδα αν θέλω, να πάρω τους συντρόφους μου, καίτοι για τους τρεις είχαν στοιχεία για παραπομπή τους στο στρατοδικείο και τέλος ότι ευχαρίστως θα δέχονταν να τους βοηθήσω αν το ήθελα.

Ανακοίνωσα τις σκέψεις μου, που είχα πει και στους συντρόφους μου, ότι πρέπει να υπάρχει μια οργάνωση με βάση το ΕΑΜ, όπου να συνεργασθούν και να συγχωνευτούν όλες οι οργανώσεις, ότι έτσι θα εξυπηρετούνταν καλύτερα ο συμμαχικός αγώνας, θα αποφεύγονταν ο εμφύλιος πόλεμος και θα μπαίναμε ομαλά στην απελευθέρωση και για το σκοπό αυτόν ήμουν έτοιμος να βοηθήσω, αναλαμβάνοντας υπηρεσία στον ΕΛΑΣ. Έκφρασαν τη χαρά και τον ενθουσιασμό τους για την απόφασή μου και θα ζητούσαν την έγκριση της Κεντρικής επιτροπής του ΕΛΑΣ, γιατί δυσκολεύονταν ν’ αποφασίσουν μόνοι τους με το φόβο ότι θα δημιουργούνταν η εντύπωση πως εξασκήθηκε ψυχολογική βία. 

 

Ο Μ. Μουζάλι (αριστερά), κατά τη διάρκεια της δίκης του.

Έγραψα ένα γράμμα στο Στρατηγό Γρηγοριάδη που του γνώριζα την κατάσταση και την απόφασή μου και παρακαλούσα να μου στείλει την έγκρισή του και της οργάνωσης. Το γράμμα στάλθηκε αμέσως. Την άλλη μέρα βρήκα καλύτερο να πάω, αν ήταν δυνατό, στην Αθήνα να επικοινωήσω με πολιτικούς και στρατιωτικούς, να τους διαφωτίσω και να συνεννοηθώ μαζί τους για γενικότερη συνεργασία. 

Έκανα τη σχετική πρόταση, που έγινε αμέσως δεκτή και αποφασίσθηκε να πάω στην Αθήνα μαζί με το Σαμαρινιώτη.