Με εμπιστοσύνη στη δύναμή μας οργανώνουμε την αντεπίθεση!

Οσο περνούν οι μέρες και κάνοντας «ταμείο» από τη διαχείριση της πανδημίας τόσο η κυβέρνηση κοκορεύεται ότι έχει την εμπιστοσύνη του λαού, έχει αποκαταστήσει την πίστη του λαού στο κράτος και τους μηχανισμούς του. Ομως, η πραγματικότητα είναι ότι αντικειμενικά έχει συσσωρευτεί πολύ υλικό για το ακριβώς αντίθετο. Κάθε νέα επίσημη τοποθέτηση, κάθε μέτρο που ανακοινώνεται από τα κυβερνητικά επιτελεία προσθέτει και περισσότερους λόγους ανησυχίας στους
εργαζόμενους, περισσότερους λόγους για να ανέβει η αγωνιστική διεκδίκηση.

Καμιά εμπιστοσύνη δεν πρέπει να έχει ο λαός στην κυβέρνηση, στο αστικό κράτος, στα κόμματα του κεφαλαίου και της ΕΕ, βλέποντας την κατάσταση που εξακολουθεί να επικρατεί στα δημόσια νοσοκομεία, στις πρωτοβάθμιες δομές Υγείας, στις δομές Πρόνοιας. Βλέποντας ότι ο λεγόμενος «κερδισμένος χρόνος» από το lockdown αποδείχθηκε χαμένος για το σύστημα Υγείας. Ούτε οι ΜΕΘ έφτασαν στο ύψος των αναγκών για ένα νέο κύμα της πανδημίας, ούτε το απαραίτητο προσωπικό προσλήφθηκε, ούτε οι μεγάλες ελλείψεις αντιμετωπίστηκαν.

Καμιά εμπιστοσύνη σε αυτούς που μας φορτώνουν τη νέα κρίση...

Οι κραυγές αγωνίας των υγειονομικών, οι αγωνιστικές παρεμβάσεις μέσα από τα σωματεία και τις 
Ενώσεις τους, δείχνουν ότι μεγαλύτερη εμπιστοσύνη πρέπει να έχουν στην ίδια τους την πάλη, παρά στο υπουργείο Υγείας. Αλλωστε, βλέποντας κανείς την τραγική κατάσταση που επικρατεί από τις ελλείψεις σε όλο το σύστημα Υγείας, εύκολα μπορεί να φανταστεί πώς θα ήταν τα πράγματα αν δεν υπήρχαν έστω αυτές οι εστίες αντίστασης εδώ και χρόνια στο χώρο. Οι μόνοι που μπορούν να δίνουν «ψήφο εμπιστοσύνης» στην κυβέρνηση από το χώρο της Υγείας είναι οι κλινικάρχες, τα ιδιωτικά κέντρα που πουλούν υπηρεσίες στον ΕΟΠΥΥ, οι φαρμακοβιομήχανοι που θησαυρίζουν από τις ελλείψεις, για τις οποίες φρόντισαν διαχρονικά όλες οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου.

Τι εμπιστοσύνη μπορούν να έχουν οι εργαζόμενοι σε μια κυβέρνηση, βλέποντας τις παλινωδίες και τις αντιφάσεις της, το εξόφθαλμο πια «μαγείρεμα» των επιστημονικών δεδομένων, για να έρθουν αυτά στα μέτρα της θωράκισης της καπιταλιστικής κερδοφορίας; Οταν τη βλέπει π.χ. να ανακαλύπτει «δείκτες», σαν τον απίθανο του «αριθμού τεστ ανά κρούσμα» για να κρύψει τις ανεπάρκειες στη διενέργεια ελέγχων; Οταν, στην προσπάθειά της να στηρίξει το τουριστικό κεφάλαιο, φτάνει να προκαλεί απίστευτη σύγχυση, υποστηρίζοντας ούτε λίγο ούτε πολύ ότι ο ιός δεν μεταδίδεται σε αεροπλάνα και ξενοδοχεία... Οι μόνοι που μπορούν να έχουν εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση είναι οι μεγαλοξενοδόχοι, οι tour operator, οι ναυτιλιακές και αεροπορικές εταιρείες, αυτοί δηλαδή που σε συνθήκες ανάπτυξης τσάκισαν τα εργατικά δικαιώματα και στις συνθήκες της κρίσης πετάνε στο δρόμο σε ένα βράδυ χιλιάδες εργαζόμενους. Οι μεγαλοξενοδόχοι, που λένε ότι τους συμφέρει περισσότερο να κρατήσουν κλειστές τις επιχειρήσεις τους παρά να τις λειτουργήσουν με μέτρα ασφαλείας και περιορισμούς γιατί τα κέρδη τους δεν θα είναι τα αναμενόμενα...

Συνολικά άλλωστε η κυβέρνηση απολαμβάνει την εμπιστοσύνη του κεφαλαίου και γι' αυτό δεν έχει κανένα λόγο να την εμπιστεύεται ο λαός. Το πιστοποιούν αυτό τα κάμποσα εργαλεία έντασης της εκμετάλλευσης που θεσμοθέτησε με αφορμή την πανδημία για «να μείνουν όρθιες οι επιχειρήσεις». Τα κάμποσα εργαλεία χρηματοδότησης των ομίλων από το κράτος για να απασχολούν εργαζόμενους χωρίς να τους πληρώνουν, χωρίς να καταβάλλουν εισφορές σε κράτος και ασφαλιστικά ταμεία.

Το πιστοποιεί το γεγονός ότι η πανδημία γίνεται «ευκαιρία» για την κυβέρνηση και το κεφάλαιο, όπως αποδείχθηκε με τα αντιλαϊκά νομοσχέδια που έφερε κατά τη διάρκεια του lockdown, αξιοποιώντας το σιωπητήριο που επιχείρησε να επιβάλει. Τόσο για το περιβάλλον, όπου στο όνομα της προσέλκυσης επενδύσεων καταργεί κάθε ρήτρα προστασίας, δίνοντας το «ελεύθερο» στους ομίλους να ξεσαλώσουν, όσο και για την Παιδεία, όπου παίρνουν σάρκα και οστά οι αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις για ένα ακόμα πιο ταξικό σχολείο, στενά δεμένο με τις ανάγκες του κεφαλαίου. Μάλιστα, η κυβέρνηση τονίζει ότι τα παραπάνω ήταν μόνο η αρχή, καθώς θα δουλέψει «υπερωρίες», φέρνοντας 26 αντιλαϊκά νομοσχέδια μέσα στο καλοκαίρι, απευθείας από τα συρτάρια του ΣΕΒ, είτε για τη διευκόλυνση της επιχειρηματικής δράσης είτε για την ένταση της καταστολής. Κάπως έτσι βρίσκει εφαρμογή η υπόσχεση του πρωθυπουργού στους επιχειρηματίες ότι τα έκτακτα μέτρα των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου θα γίνουν «πυροδότες διαρκών μεταρρυθμίσεων», δηλαδή μόνιμων αντεργατικών ανατροπών, επιβεβαιώνοντας ότι μόνο έκτακτα δεν ήταν, αλλά ήρθαν για να μείνουν. Ηδη η εργοδοσία προϊδεάζει ότι τα «ζόρια» για τους εργαζόμενους είναι μπροστά. Τέτοια σινιάλα είναι τα «λουκέτα» εργοστασίων που ήδη κάνουν την εμφάνισή τους, η ανασφάλεια που μεγαλώνει για χιλιάδες εργατικές - λαϊκές οικογένειες.

Με τη δύναμη και το δίκιο μας

Ολα τα παραπάνω επιβεβαιώνουν ότι οι εργαζόμενοι μόνο στη δική τους δύναμη και στο δίκιο τους μπορούν να έχουν εμπιστοσύνη. Στο οργανωμένο κίνημά τους, που είναι προσανατολισμένο ενάντια στον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο και την εξουσία του, στη διεκδίκηση άμεσων μέτρων ανακούφισης, αλλά και την ικανοποίηση των αναγκών τους.

Οι επιτυχημένες κινητοποιήσεις οι οποίες πραγματοποιήθηκαν από δεκάδες σωματεία και άλλους μαζικούς φορείς, που αποτέλεσαν σημείο αναφοράς για κλάδους και χώρους δουλειάς, δίνοντας απάντηση στο «κάτι πρέπει να γίνει», δείχνουν και το δρόμο για το επόμενο διάστημα. Φανερώνουν το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα στις αγωνίες της εργατικής τάξης και στον εργατοπατερισμό, που και αυτές τις κρίσιμες μέρες στάθηκε στο «ύψος» του, προσφέροντας τις πολύτιμες υπηρεσίες του σε κυβέρνηση και εργοδοσία.

Γιατί σε συνθήκες που με μια φωνή όλα τα αστικά κόμματα προετοιμάζουν για τα «χειρότερα», οι εργαζόμενοι πρέπει να προετοιμάζονται για τους δικούς τους αγώνες, μέσα από τα συνδικάτα τους, τις επιτροπές τους, με κάθε μορφή να οργανώνεται η διεκδίκηση.

Το «πιστεύουμε στη δικιά μας δύναμη» πρέπει να γίνει το σύνθημά μας. Τη δύναμη αυτών που χωρίς τη δουλειά τους δεν θα λειτουργούσε τίποτα. Αυτή η εμπιστοσύνη πρέπει να ενισχυθεί, να μπολιαστεί με την ανατρεπτική πολιτική του ΚΚΕ που απαντάει στο πώς ο λαός μπορεί να γίνει δυνατός και σε ποια κατεύθυνση θα πρέπει να αξιοποιήσει τη δύναμή του. Να γίνει εμπιστοσύνη για την οργάνωση και την προετοιμασία της αντεπίθεσης. Για να δυναμώσουν το εργατικό κίνημα και η Κοινωνική Συμμαχία, για να δυναμώσει η κατεύθυνση της σύγκρουσης με το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις, την εξουσία του.