«Το να μην είσαι κομμουνιστής είναι ανθρώπινο. Το να είσαι όμως αντικομμουνιστής είναι απάνθρωπο»

Η εντυπωσιακή Πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ και των ταξικών συνδικάτων στην πλατεία Συντάγματος ανάγκασε τους αρουραίους του αντικομμουνισμού να βγουν ξανά απ’ τις τρύπες τους.

Από τα ναζιστικά αποβράσματα της Χρυσής Αυγής μέχρι τη «ναυαρχίδα» του αστικού Τύπου

«Καθημερινή» και από τις φυλλάδες του ακροδεξιού περιθωρίου μέχρι βουλευτές της ΝΔ (Κ. Μπογδάνος, Σ. Σιμόπουλος, κλπ), ένα ετερόκλητο τσούρμο με κοινό παρανομαστή τον αντικομμουνισμό βγήκε να διαλαλήσει την βαθιά, ανίατη ιδεολογική του απέχθεια απέναντι σε ότι θυμίζει ταξική πάλη, εργατική τάξη και σοσιαλισμό.

Επιβεβαιώθηκε, για άλλη μια φορά, πως η δράση των κομμουνιστών, του οργανωμένου εργατικού-λαϊκού κινήματος, καταφέρνει και ενώνει φιλελεύθερους και πατενταρισμένους Ναζί, κεντρώους και ακροδεξιούς, «έγκριτους» αστούς σχολιαστές και χουντικές σκουπιδοφυλλάδες. Μπροστά στη θέα του σφυροδρέπανου παραμερίζεται κάθε διαφορά, διότι αυτό που προέχει είναι η υπεράσπιση των «ιερών και όσιων» της αστικής εξουσίας.

Στο πλαίσιο αυτό, ο αντικομμουνισμός εμφανίζεται σε διάφορες εκδοχές:

— Υπάρχει, για παράδειγμα, ο ραφιναρισμένος αντικομμουνισμός της «Καθημερινής» και των μεγαλόσχημων αρθρογράφων της. Οι οποίοι βέβαια «μεγαλόσχημοι» (βλέπε Τ. Θεοδωρόπουλος), πάνω στον αντικομμουνιστικό τους οίστρο, αποδεικνύουν πως έχουν μαύρα μεσάνυχτα για την προέλευση του συνθήματος «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα».

(Ας ενημέρωσει κάποιος τον αρθρογράφο της «Καθημερινής» ότι το σύνθημα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» αποδόθηκε από τη Ρόζα Λούξεμπουργκ στον Φρ. Ένγκελς («Μπροσούρα Τζούνιους», 1915). Σε άλλες περιπτώσεις αποδίδεται στο θεωρητικό της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας Κ.Καουτσκι. Σε κάθε περίπτωση, το σύνθημα προϋπήρχε αρκετές δεκαετίες πριν το καπηλευτεί ο Καστοριάδης και η ομάδα του στο Παρίσι).

— Υπάρχει, επίσης, ο αντικομμουνισμός «με το κονσερβοκούτι», ο υστερικός αντικομμουνισμός των εγκληματιών Ναζί της Χρυσής Αυγής, του Λαγού, των «Βελόπουλων», των «Τζήμερων», των φασιστοφυλλάδων τύπου Μακελειό, Στόχος, κλπ.

— Υπάρχει ασφαλώς και ο αντικομμουνισμός των ηλιθίων, όπως του γνωστού παλαίμαχου ποδοσφαιριστή ή, παλαιότερα, της ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ που διαλαλούσε πως οι «κομμουνιστές» της είχαν σκοτώσει τον παππού.

Όλους αυτούς δεν τους πήρε ο πόνος για τα «μέτρα προστασίας», ούτε για το αν τηρήθηκε ή μη η νομιμότητα στην περίπτωση της Πρωτομαγιάτικης συγκέντρωσης. Τους ενόχλησε ο συμβολισμός της εκδήλωσης. Ενοχλήθηκαν από το γεγονός ότι το ΠΑΜΕ, τηρώντας πλήρως όλα τα μέτρα προστασίας, κατάφερε να τιμήσει την Εργατική Πρωτομαγιά θυμίζοντας πως τα δικαιώματα των εργαζόμενων δεν πρόκειται να μπουν σε «καραντίνα».

Το πρόβλημα, λοιπόν, όλων όσων έσταξαν αντικομμουνιστική χολή με αφορμή την συγκέντρωση της 1η Μάη είναι το μίσος τους για τους εργατικούς-ταξικούς αγώνες. Το ότι παθαίνουν αναφυλαξία και βγάζουν «φλύκταινες» όταν έρχονται αντιμέτωποι με την πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών, του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, των εργαζόμενων που αμφισβητούν το βάρβαρο σύστημα της εκμετάλλευσης.

Τίθεται, ωστόσο, ένα εύλογο ερώτημα: Αφού, όπως ισχυρίζονται, ο μαρξισμός-λενινισμός «έχει χρεοκοπήσει», αφού το ΚΚΕ είναι φορέας «ταριχευμένων ιδεών» που δεν έχουν μέλλον, αφού ο καπιταλισμός είναι ο αδιαφιλονίκητος κυρίαρχος, τότε γιατί σπαταλούν τόσο μελάνι, γιατί χύνουν τόσο δηλητήριο, απέναντι σε κάτι που είναι ξεπερασμένο και ακίνδυνο; Τι φοβούνται;

Η απάντηση είναι ξεκάθαρη. Πυροβολούν το παρελθόν και το παρόν, στοχεύοντας το μέλλον. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι την ιστορία τη γράφουν με την πάλη τους οι λαοί. Ξέρουν ότι ο τροχός της ιστορίας γυρίζει και πως το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα που υπερασπίζονται – αυτό που γεννά τη φτώχεια, την ανεργία, την εκμετάλλευση, το φασισμό, τους πολέμους – δεν έχει κανένα μέλλον.

Πέρασαν 172 χρόνια από τότε που οι Μαρξ και Ένγκελς κατήγγειλαν, μέσα από το Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος, την συστράτευση όλων των αντιδραστικών δυνάμεων σε ιερό πόλεμο ενάντια στον κομμουνισμό. Σήμερα, ο «ιερός πόλεμος» της αστικής τάξης συνεχίζεται με ακόμη μεγαλύτερη μανία. Μόνο που πλέον οι εργαζόμενοι, οι λαοί, έχουν μπόλικη πείρα ώστε να γνωρίζουν την απανθρωπιά, την σαπίλα και τη βαρβαρότητα που κρύβει μέσα του ο αντικομμουνισμός.

Ή, όπως το έθεσε μοναδικά ο Α. Αντωνόπουλος στο βιβλίο του «Οι επιβάτες του φεγγαριού»: «Το να μην είναι κανείς κομμουνιστής είναι ανθρώπινο. Το να είναι όμως κανείς αντικομμουνιστής είναι απάνθρωπο».

 

Νίκος Μόττας