Τα κυριακάτικα δειλινά
φοράνε τα καλά τους
και βγαίνουν στις πλατείες
της συνοικίας
να ξανασάνουν.
( Όμως, το ρούχο της καρδιάς τους
δε μπορεί να τ' αλλάξουν
Κάθουνται στα καφενεία ή στα παγκάκια
γιομάτοι από το χτεσινό μόχτο
γιομάτοι από την αυριανή αγωνία.
Ύστερα, θα γυρίσουν στο σπιτικό τους
θα φάνε κάτι πρόχειρο
και θα πέσουν
στο σκληρό στρώμα της φτώχειας.
(Που και που, μεσ' απ' το σκοτάδι
βλέπουν τ' αστέρια που λάμπουν
και χαμογελάνε....).
Το πρωί, θ' αφίσουν τα καλά τους
στην καρέκλα
και θα φορέσουν
την καθημερινή τους πίκρα
ρίχνοντας μια ζεστή ματιά
στα κρεββατάκια των παιδιών τους .
"΄Ολες οι πίκρες γι' αυτά" ψιθυρίζουν
και φεύγουν
σίγουροι πως ζυμώνουν τη λάσπη
με τον ιδρώτα τους
για να χτίσουν το χαρούμενο Αύριο...
(Ποίημα του εμβληματικού Ευρυτάνα λόγιου Μιχάλη Σταφυλά. Το ιχνηλατήσαμε από ένα παλιό "Ρουμελιώτικο Ημερολόγιο" του 1967)
ΥΓ. Στη μνήμη του! Έφυγε σαν σήμερα 22 Μάη 2018 - βλ. αφιέρωμα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου