RESPECT κυρίες και κύριοι...

«Φασουλήδες, μακριά, κι εσείς, παλιάτσοι!| Στην αστόχαστη πλέμπα μην πλερώνεις| Σατιριστή, του σκλάβου το χαράτσι». Οι στίχοι αυτοί του Κωστή Παλαμά στριφογύριζαν στο μυαλό μου παρατηρώντας την αντικομμουνιστική συγχορδία που ακολούθησε των συγκεντρώσεων για τον εορτασμό της Εργατικής Πρωτομαγιάς από τα εργατικά συνδικάτα. Προηγήθηκε όλων, αν δεν κάνω λάθος, ο Λαγός του συστήματος, ο οποίος προσχηματικά κατέθεσε μήνυση κατά του
Χαρδαλιά(!!!) και παντός υπευθύνου επειδή επέτρεψαν στους «κομμουνιστάς» να διαδηλώσουν. Σιγά τα αυγά… Πώς τόλμησαν να τους αφήσουν; Πώς δεν τους μάζεψαν; Γιατί δεν μπουζούριασαν τους εργάτες που τολμούν να γιορτάζουν την Εργατική Πρωτομαγιά; Γιατί δεν επέβαλαν πρόστιμα στους εργαζόμενους που τολμούν να λένε: Μένουμε δυνατοί, δεν μένουμε σιωπηλοί;

Ακολούθησαν και άλλοι με εμετικά, αποκρουστικά σχόλια ή πεπερασμένες χαριτομενιές. Μίλησαν για Μακρονήσια, για βασανιστήρια, απείλησαν με νέα Ιδιώνυμα και όλα αυτά γράφτηκαν, τα είπαν. Ονειρεύτηκαν Μακρονήσους και άλλα τέτοια για όσους τολμάνε να σπάνε τη σιγή νεκροταφείου που θέλει να επιβάλει το κεφάλαιο. Κάποιοι άλλοι θυμήθηκαν «το νόμο και την τάξη», το «κράτος και την εξουσία» που οφείλει να στείλει τους νέους Προμηθείς στα Τάρταρα. Κακή η σκλαβιά, χειρότεροι οι ραγιάδες. Ακόμα, ακόμα μίλησαν ειρωνικά για θεατρικές παραστάσεις και εκλογικά ποσοστά, σαν οι ιδέες να μετριούνται με τον πήχη και με το διαβήτη… Αδιανόητο για αριστερούς, που έζησαν τα οριακά εκλογικά αποτελέσματα του 3%. Και, δυστυχώς, το εννοώ προσωπικά το δυστυχώς, οι μετέχοντες στη συγχορδία αυτή ήταν από όλα τα κόμματα. Εδώ ίσως ταιριάζει το παλιό σύνθημα που δεν υιοθετούσα «Τόσα (5 ή 6) κόμματα, δύο πολιτικές».

Και εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι, καθώς οι χαρακτηρισμοί και οι λασπολογίες είναι εύκολοι και χρησιμοποιούνται από κάποιους συχνά - πυκνά, που αδυνατούν να βρουν επιχειρήματα. Δεν είμαι μέλος του ΚΚΕ. Με αρκετές θέσεις συμφωνούσα και συμφωνώ και με κάποιες διαφωνώ.

Διαχρονικά, όμως, σέβομαι και εκτιμώ τους αγώνες του και την παγκόσμια συμβολή του κομμουνιστικού κινήματος. Σέβομαι και εκτιμώ τους ανιδιοτελείς αγώνες του για την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων, ιδιαίτερα σήμερα. Και το ξέρουν καλά αυτό όσοι με γνωρίζουν. Εξάλλου είναι και αρκετά τα δημόσια πολιτικά κείμενά μου που θα μπορούσαν να με διαψεύσουν. Από τα πολύ νεανικά μου χρόνια, στη ΜΟΔΝΕ, στην «Πανσπουδαστική», στην ΠΠΣΠ αργότερα, μέχρι τα πρόσφατα χρόνια ως στέλεχος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και από τις αιρετές θέσεις δεν έπαψα ποτέ να διατηρώ την ίδια εκτίμηση και τον ίδιο σεβασμό. Δεν έπαψα ούτε και στις περιπτώσεις εκείνες που πικράθηκα με τη στάση του κόμματος, όπως, για παράδειγμα, στις δημοτικές εκλογές του 2010. Η εκτίμησή μου και ο σεβασμός δεν μετρήθηκαν με προσωπικά κριτήρια.

Αρκετά με την κουραστική ίσως, αλλά αναγκαία αυτοαναφορικότητα. Επανέρχομαι. Τι ακριβώς συνέβη και προκάλεσε αυτή την πρωτόγνωρη αντίδραση; Φαίνεται ότι παρά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού και παρά τη σημερινή αδυναμία των κομμουνιστικών κομμάτων, το καπιταλιστικό σύστημα δεν αισθάνεται ακόμα ασφαλές. Παρά τις πρόσκαιρες νίκες της αντεπανάστασης διατηρούνται ακόμη κάποιες σκιές του παρελθόντος του, με δυναμογόνα φωτοστέφανα που τον συντηρούν ως ιστορική προσμονή που οι λαοί μπορεί να την επικαιροποιήσουν ξανά. Το φάντασμα δηλαδή εξακολουθεί να πλανιέται πάνω από την Ευρώπη και τον κόσμο. Φοβούνται το ξύπνημα του Κύκλωπα!!!

Ας προχωρήσουμε, όμως, στα γεγονότα. Το ΠΑΜΕ, πιθανόν και άλλα εργατικά συνδικάτα εξήγγειλαν συγκεντρώσεις σε όλη την Ελλάδα για να τιμήσουν την Εργατική Πρωτομαγιά. Η αντίδραση της κυβέρνησης ήταν άκρως υποκριτική και προσβλητική για το εργατικό κίνημα. «Θα κάνετε τις συγκεντρώσεις μια εβδομάδα αργότερα», διέταξε. Γιατί; Σε μια βδομάδα δεν θα υπήρχε ο κίνδυνος του κορονοϊού; Προφανής η απάντηση. Άλλο επεδίωκε. Να διατάξει τους εργαζόμενους. «Εγώ είμαι το κράτος και εγώ αποφασίζω πότε θα κάνετε τις συγκεντρώσεις σας». Και από κοντά τα αργυρώνητα ΜΜΕ και τα γνωστά δημοσιογραφικά παπαγαλάκια, που αυτές τις μέρες επαναλαμβάνουν με κραυγαλέα έλλειψη φαντασίας και αντιαισθητικό τρόπο την κυβερνητική γραμμή. Και από κοντά οι κατά περίσταση φύλακες «του νόμου και της τάξης». Τι έπρεπε, λοιπόν, να πράξει το ΠΑΜΕ; Να υποταχθεί;

Προφανώς και δεν το έκανε. Πραγματοποίησε υποδειγματικές συγκεντρώσεις σε όλη την Ελλάδα. Η πλατεία Συντάγματος και όχι μόνο, έζησε, ένιωσε, για άλλη μια φορά τι σημαίνει, συνέπεια, πειθαρχία, αποφασιστικότητα, παρουσία, φαντασία στον αγώνα. Σοβαρότητα στην εκτίμηση των συνθηκών και των καταστάσεων. Υπευθυνότητα. Και πως όσο υπάρχουνε άνθρωποι που ξεπερνάνε, μπροστά στην ευθύνη, το καθήκον, σε αγώνες και παρουσίες την ύπαρξή τους... τότε υπάρχει ΕΛΠΙΔΑ. Για το παιδί, για τη γυναίκα, για τον γέροντα, για τον μετανάστη. Για τον άνθρωπο.

Ποια ήταν η ανταπόκριση της κοινής γνώμης; Κατ’ ομολογία θετική, όχι μόνο στο εσωτερικό, αλλά και στο εξωτερικό. Τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό αξιολογήθηκε η υπεύθυνη, συνεπής και αγωνιστική αυτή στάση των εργατικών συνδικάτων. Οι ανταποκρίσεις των ΜΜΕ διεθνώς σημείωναν ιδιαίτερα την προετοιμασία της εκδήλωσης: «Οι διαδηλωτές κυμάτιζαν σημαίες, φώναζαν συνθήματα και κρατούσαν πανό όπου αναγραφόταν "Καμία θυσία για τα αφεντικά"», ανέφερε ενδεικτικά το ρεπορτάζ του «Reuters», που συνοδευόταν από πλούσιο φωτογραφικό υλικό. Το BBC, στο αφιέρωμα για την 1η Μάη σε όλον τον κόσμο, φιλοξενεί στην πρώτη σελίδα τρεις φωτογραφίες από τις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Στην «Deutsche Welle» αναφέρεται ως πρωτόγνωρο και σημαντικό γεγονός. Το «CNN Greece» έγραψε: «Με... πρωτόγνωρο τρόπο διεξάγονται σήμερα οι συγκεντρώσεις για την Εργατική Πρωτομαγιά, λόγω κορονοϊού». «Εργαζόμενοι και φοιτητές φορώντας μάσκες και γάντια παρατάχθηκαν έξω από το Κοινοβούλιο για να τιμήσουν την Πρωτομαγιά (...)»,οι «New York Times» και πολλά ακόμα διαδικτυακά μέσα του εξωτερικού είχαν στην πρώτη τους σελίδα αναφορές στη συμβολική πρωτομαγιάτικη εκδήλωση του ΠΑΜΕ στην Αθήνα.

Η ανταπόκριση αυτή θορύβησε κάποιους που μπήκαν αμέσως στην πρώτη γραμμή της συκοφαντίας. Να δημιουργήσουν γρήγορα - γρήγορα τα αναχώματα, ώστε να εμποδίσουν τη ριζοσπαστικοποίηση του λαού. Θορυβήθηκαν οι εξουσίες, θορυβήθηκε το κεφάλαιο. Ταράχθηκαν οι ριψάσπιδες και οι αποστάτες. Έχασαν τον ύπνο τους οι βολεμένοι και τα λαμόγια. Κάποιοι άλλοι κατά την παροιμία «όσα δεν φτάνει η αλεπού…» υποβάθμισαν το γεγονός και κάποιοι άλλοι ζήλεψαν και έκαναν εις μάτην έκκληση στα κόμματά τους να πράξουν κάτι ανάλογο.

Στο Σύνταγμα, όμως, αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα ενώθηκαν οι φωνές διαμαρτυρίας και αντίστασης απέναντι σε μια κοινωνία που δεν σέβεται τον άνθρωπο, χωρίς να υπάρξει ο παραμικρός κίνδυνος για την ασφάλεια και την υγεία της ζωής των συνανθρώπων τους. Σεβασμός λοιπόν σε αυτούς τους ανθρώπους, σεβασμός στο Κομμουνιστικό Κόμμα που σε όλες τις δύσκολες στιγμές της πατρίδας μας απέδειξε τον βαθύ και ακέραιο πατριωτισμό του με αίμα, συμφωνείτε ή όχι με τις θέσεις του και την πολιτική του. Ούτε δηλώσεις νομιμοφροσύνης θα κάνουν, ούτε υποταγής σε όλους αυτούς που ξαφνικά έγιναν ιεροκήρυκες του σωστού και υπεύθυνου τρόπου ζωής, σε αυτή την καινούργια «φυλή» των δήθεν υπεύθυνων που κουνούν συνεχώς το δάχτυλο, οι οποίοι δεν διστάζουν να ενοχοποιούν οποιονδήποτε δεν ταιριάζει στο αφήγημα του φρόνιμου λαού, του συνετού, του «νόμου και της τάξης».

Τελειώνω, όπως άρχισα. Με Κωστή Παλαμά: «Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,|όπως το βρεις κι’ όπως το δεις να μη το παρατήσεις.|
Κι αν είναι κ’ έρθουνε χρόνια δίσεχτα, πέσουν καιροί οργισμένοι,| κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δέντρα,| για τίποτ’ άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια,| μη φοβηθείς το χαλασμό!..
Φωτιά! Τσεκούρι!Τράβα!, ξεσπέρμεψέ το,| χέρσωσε το περιβόλι, κόφ’ το,| και χτίσε κάστρο απάνω του και ταμπουρώσου μέσα,| για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα,| π’ όλο την περιμένουμε, κι όλο κινάει για νάρθη,| κι όλο συντρίμμι χάνεται στο πέρασμα των κύκλων!..».



Του Σπύρου Τζόκα, πανεπιστημιακού - συγγραφέα