ΜΑΘΕ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΟΥ

Κυριακή 26 Ιουλίου 2020

Το στρατοδικείο καταδικάζει σε θάνατο τη δασκάλα Ειρήνη Γκίνη

Το στρατοδικείο των Γιαννιτσών καταδικάζει σε θάνατο, 26/7/1946, τη πρώτη γυναίκα αγωνίστρια, τη δασκάλα Ειρήνη Γκίνη.
Μαζί της καταδικάστηκαν σε θάνατο και άλλοι 6 κομμουνιστές.
Οι καταδικασμένοι στάθηκαν μπρος στο εκτελεστικό απόσπασμα ζητωκραυγάζοντας υπέρ του ΚΚΕ.

Γεννήθηκε το 1923 κοντά στη λίμνη του Οστρόβου. Οι γονείς της ήταν φτωχοί αγρότες σλαβομακεδόνες. «Από μικρή ακόμα γεύτηκε τις πίκρες και τα βάσανα της ζωής. Εμεινε ορφανή από μητέρα και μεγάλωσε μέσα σε χίλια βάσανα και δυσκολίες. Η έλλειψη της μητρικής στοργής θέριευε τη δική της αγάπη στους βασανισμένους και κατατρεγμένους.
Οι δυσκολίες της ζωής που γνώρισε από τα πρώτα βήματα, της δημιούργησαν χαρακτήρα αποφασιστικό, θαρραλέο, αγωνιστικό».
Αποφοίτησε το 1939 από το διδασκαλείο Νηπιαγωγών Καστοριάς, αλλά η δικτατορία του Μεταξά δεν την διορίζει επειδή είναι «μακεδονοπούλα». «Αυτό την έκανε να νιώσει πιο πολύ το ζυγό κάτω από τον οποίο στέναζε η πατρίδα».

Το 1940 διορίστηκε προσωρινά νηπιαγωγός σε ένα χωριό της Εδεσσας. «Καλή δασκαλίτσα», έλεγε όλο το χωριό για τη Μίρκα.

Η Ειρήνη Γκίνη οργανώθηκε το 1942 στην ΕΠΟΝ ενώ το 1943 κατατάχθηκε στα αντάρτικα τμήματα του ΕΛΑΣ στο Καϊμακτσαλάν. Από το 1942 δουλεύει στο χωριό της παράνομα.
Ξεσηκώνει τα κορίτσια της επαρχίας στον απελευθερωτικό αγώνα. «Γίνεται ο εμψυχωτής της φλογερής νεολαίας μας».

Η σύλληψη, τα βασανιστήρια και η εκτέλεση


Προς τα τέλη του Ιούνη του 1946 "καταδίδεται" στις διωκτικές αρχές της Εδεσσας το λημέρι "Μαργαρίτα - Λύκοι - Σωτηρία" και τις πρωινές ώρες της 7ηςΙούλη του 1946, ισχυρές δυνάμεις χωροφυλακής και ΜΑΥδων (Μονάδες Ασφαλείας Υπαίθρου), το περιζώνουν από παντού και ύστερα από μάχη κατορθώνουν από τους εκατό περίπου αγωνιστές, να συλλάβουν μόνο τους δέκα:

Γκίνη Ειρήνη του Κων/νου, Δασκάλα ετών 27, κάτοικος Ξανθογείων

Περτσεμλής ή Παπαδημητρίου Πέτρος του Ευαγγέλου, Ξυλουργός ετών 35, κάτοικος Εδεσσας

Πρώγιος Γεώργιος του Νικολάου, Ξυλουργός ετών 29, κάτοικος Εδεσσας

Μιχαήλ Θωμάς του Δημητρίου, Γεωργός ετών 55, κάτοικος Βρυττών

Στογιάννης Χρήστος του Γεωργίου, Εργάτης ετών 46, κάτοικος Εδεσσας

Λύμπας Δημήτριος του Αναστασίου, Γεωργός ετών 40, κάτοικος Αγρα Πέλλας

Μουτσάκης Γεώργιος του Κων/νου, Κουρέας ετών 37, κάτοικος Πλαγιάς Παιονίας Κιλκίς

Σιπάκης Λάζαρος του Κων/νου, Γεωργός ετών 60, κάτοικος Αρνισσας

Ασπασία συζ. Γεωργίου Μουτσάκη, Οικιακά ετών 26, κάτοικος Πλαγιάς Παιονίας Κιλκίς

Μαυροπουλίδου Ειρήνη του Γεωργίου, Νοσοκόμα ετών 33, κάτοικος Εδεσσας

Ως αργά το απόγευμα, τους κακοποιούν ώρες ολάκερες. Τους καταματώνουν. Τους περνούν τις χειροπέδες και τους κατεβάζουν στους Λύκους, κλείνοντάς τους στο εκκλησάκι του νεκροταφείου.

Στις 8 Ιούλη τους κατεβάζουν όλους μπροστά στο σχολείο των Λύκων και καλούν τους κατοίκους να τους υποδείξουν ποια ή ποιος από τους συλληφθέντες, τους ζήτησαν ή πήραν τρόφιμα, ρουχισμό, οπλισμό κ.λπ. αλλά κανείς από τους κατοίκους δεν υπόδειξε ούτε έναν.

Την ίδια μέρα, προς το απόγευμα, πεζοπορώντας τους, νηστικούς, με δύο από τους αγωνιστές τραυματισμένους (την Μαυροπουλίδου και τον Πρώιο), με τα ρούχα ολονών τους ματωμένα, τους φέρνουν δεμένους στο Κλεισοχώρι Εδεσσας και από εδώ "νικητές και τροπαιούχοι" με την Μίρκα μπροστά, μπαίνουν στην Εδεσσα και αφού τους περπατήσουν στους κεντρικούς δρόμους της, κάτω από τις ύβρεις, τα γιουχαΐσματα και τις απειλές των "αγανακτισμένων" πολιτών καταλήγουν στη Διοίκηση Χωροφυλακής, και τους κλείνουν όλους μέσα σ' ένα βρώμικο κρατητήριο.


Στις 17 Ιούλη 1946, τους μεταφέρουν, πραγματικά σωματικά πτώματα από τα βασανιστήρια, στα Γιαννιτσά. Η αστυνομία τους ρίχνει όλους μαζί σε ένα μπουντρούμι.

Οπως στην Εδεσσα, έτσι κι εδώ, τους απαγόρευαν γιατρούς και φάρμακα, για τα βαριά τραύματα που τους άνοιξαν, τους στέρησαν ακόμα και επί μέρες και αυτό το σκυλίσιο συσσίτιό τους και το πιο αφόρητο απ' όλα που τους απαγόρεψαν την επίσκεψη των γονέων τους.
Φθάνοντάς τους σ' αυτήν την κατάσταση, στις 23 Ιούλη 1946, τους παραπέμπουν, με βάση το από 18.6.46 Γ' Ψήφισμα, στο Εκτακτο Στρατοδικείο Γιαννιτσών, με την κατασκευασμένη κατηγορία, "Μετοχή εις αυτονομιστικήν προδοτικήν ένοπλον ομάδα σκοπούσαν απόσπασιν μέρους της Ελληνικής Επικρατείας".

(...) Το Εκτακτο Στρατοδικείο Γιαννιτσών καταδίκασε τους 7 πρώτους αγωνιστές σε θάνατο, οι οποίοι άφησαν την τελευταία τους πνοή κάτω από τις ριπές των όπλων του εκτελεστικού αποσπάσματος, στις 26 Ιούλη 1946, στις 6 η ώρα το πρωί, ενώ σε πολύχρονη φυλάκιση τους άλλους τρεις.

Σύμφωνα με όσα έγραψε ο Τύπος μετά τις εκτελέσεις, οι αγωνιστές αντίκρισαν το απόσπασμα σαν πραγματικοί ήρωες. Δε δείλιασαν, δεν έσκυψαν το κεφάλι, δεν παρακάλεσαν για τη ζωή τους. Ησαν αγωνιστές που είχαν αφιερώσει τη ζωή τους στην πατρίδα και στον αγώνα για τη λευτεριά, την εθνική ανεξαρτησία, τη λαϊκή δημοκρατία. Επίσης, πολλοί απ' αυτούς ήσαν μέλη του ΚΚΕ, διαπαιδαγωγημένοι και συνηθισμένοι να ζουν παρέα με το θάνατο. Γι' αυτό, όταν στάθηκαν απέναντί του, τον χαιρέτησαν προφέροντας το όνομα του Κόμματος, που συμβόλιζε το πάθος τους για μια καλύτερη ζωή, για μια δικαιότερη κοινωνία.

(...) Ο τότε Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης τόνιζε, μεταξύ άλλων, στις 28 Ιούλη 1946, στο κεντρικό άρθρο του "Ριζοσπάστη" με τίτλο, "Καινούργιες κρίσιμες στιγμές αν ο κάθε Ελληνας ακολουθήσει το δρόμο της Ελλάδας": "Μια μικρή δασκάλα η Ειρήνη Γκίνη, αυτή μονάχη εξευτέλισε και εκμηδένισε ηθικά ολόκληρο τον κόσμο της σαπίλας. Πώς φαντάστηκαν, όταν έχουν και μόνο το παράδειγμα της Γκίνη, ότι μπορούν να φτάσουν κάπου με τα εκτελεστικά αποσπάσματα; Ανοίγουν μόνο μεγαλύτερο το χάσμα και πληθαίνουν τους λογαριασμούς. Και αυτοί θάρθει μια μέρα πού θα εξοφληθούν. Γι' αυτό πρέπει να είναι περισσότερο από βέβαιοι..."

(...) Το Κόμμα μας είναι περήφανο για τη μεγάλη στρατιά των ηρώων και ηρωίδων που διαπαιδαγώγησε.


Άνεμε, ξύπνα! Ούρλιαξε! μέσα απ’ τα φύλλα,
πλαδαρά πρόσωπα στα πουπουλένια μαξιλάρια
σηκωθείτε να δείτε το σφαγμένο κορίτσι
την άσπιλη καρδιά του να κρατά ψηλά
σαν αρτοφόρι για τους πεινασμένους
και να φωνάζει αυτό που μόλις ψιθυρίζουμε
φτασμένη όρθια στον ανοιγμένο τάφο
και μες στις αλυσίδες της
μια κορδελίτσα κόκκινη να λάμπει.


ΡΙΤΑ ΜΠΟΥΜΗ ΠΑΠΑ

Οι γείτονες τιμούν την Ειρήνη Γκίνη (Μίρκα Γκίνοβα)
Στη Μπίτολα (Μοναστήρι) υπάρχει και άγαλμα της


 Ειρήνη Γκίνη (Μίρκα Γκίνοβα)

1 σχόλιο:

  1. Απόλυτα φυσιολογική εξέλιξη όλα αυτά τα εγκλήματα σαν αποτέλεσμα του διαχωρισμού ...άλλο φασισμός άλλο καπιταλισμός.... Οταν δεν τσακίζεις το Αστικό κράτος τον ΟΚΤΩΒΡΗ ΤΟΥ 1944.... αυτά είναι τα αποτελέσματα. Η Αστική τάξη δεν έχει ποτέ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟ. ΠΟΤΕ. Είναι πάντα δικό της εργαλείο. ΠΑΝΤΑ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου